Zeevruchten en moderne cowboys

De dag begint vroeg vandaag.  Veel vroeger dan de blogschrijver had gehoopt.  De zeevruchten van de 'seafoodplatter' van gisteren zijn opnieuw tot leven gekomen in mijn darmen en vinden het broodnodig om me wakker te maken om 2u 's nachts voor een persoonlijke bijdrage aan de kleurrijke riolering van Walvisbaai.  Ik zal u een omschrijving van de geluiden en geurtjes besparen maar ik kan je vertellen dat hetgeen dat eruit komt geen vaste substantie is.   Ik slaag er toch in nog wat te slapen.  We halen de pillenfabriek boven en hopen de zeevruchten uit hun lijden te verlossen.  Lang leve de euthanasiewetgeving!
We ontbijten om 7u30.  Sympathieke Fransman nummer 2 biedt wat pannenkoeken aan en vraagt of we goed geslapen hebben.  En of, we zijn volledig uitgerust voor een volledige dagtour met Sandwich Harbour 4x4.  De dagtour zal bestaan uit een boottocht in de lagune van Walvisbaai in de voormiddag en een 4x4 rit door de woestijn naar Sandwich Harbour in de namiddag.  Er hangt veel mist in de baai en het is vrij fris als we aankomen in de jachthaven van Walvisbaai.  Voor een stad met een uitgebreide zeehaven, stelt de jachthaven op zich niet zo veel voor.  We merken dat de lokale zelfstandigen hierin wel wat verandering willen brengen.  Ze bouwen hier wat restaurants en winkeltjes voor een toekomstige bruisende 'waterfront'. 
We stappen op de catamaran, Silvermoon, en onze gids verwelkomt ons.  De gids geeft ons zeer veel info over Walvisbaai en de dieren in de lagune.  Best wel boeiend.  We krijgen ook info over de visserij en de haven van de stad.  Blijkbaar zitten de Russen met hun neus in de havenbusiness en worden oude schepen van de Sovjet Unie gebruikt om te vissen en om naar diamanten te graven.  In de lagune worden er ook zeer veel oesters gekweekt.  De oesters van Walvisbaai zijn bijzonder groot, alsook de mosselen.  Ze zijn bovendien bijzonder sterk en komen terug tot leven nadat je ze verorberd hebt.  De hoogtepunten van de tour in de lagune zijn de dieren.  De zeeleeuwen, de pelikanen en de dolfijnen.  Ik slaag erin een aantal geslaagde foto's te trekken dankzij mijn nieuwe super-de-luxe, multifunctionele camera.

Na de ochtendtour worden we gedropt aan de vuurtoren aan 'Pelicanpoint' waar moderne cowboys ons opwachten met hun stalen ros.  Onze moderne cowboy weet perfect wat hij doet met zijn Landrover door de duinen van de Namibwoestijn.  Hij weet bovendien nog heel wat te vertellen over de lokale plantengroei, duinen, geschiedenis en dieren van de woestijn.  Opmerkelijk is die global warming die ook hier weer bepalend is voor veranderingen in het gedrag van dieren.  Walvisbaai is bekend omwille van de honderdduizenden flamingo's die hier jaarlijks komen.  Door hevige regens vorig jaar zijn ze op een gegeven moment vertrokken en nooit meer terug gekomen.  Er zijn heden nog zo'n 5000 exemplaren geteld.  Wij zien er in elk geval geen enkele. 
Tot groot jolijt van Jolijn toont onze cowboy hoe je hoge en steile zandduinen moet beklimmen met een modern paard op 4 wielen.  Jolijn kan het niet laten om luidop 'Fuck' te roepen van de opwinding. 
We doorkruisen het noordelijk deel van de Namib Naukluft National Park, waar we enkele dagen geleden ook al Sossusvlei en Deadvlei in bezochten.  Hier zijn de duinen weer helemaal anders.  Ze zijn beige-geel.  Zeer indrukwekkend om de woestijn rechtstreeks in de oceaan te zien overgaan. 

We lunchen in het midden van deze scenery.  We schuiven aan een mooi gedekte tafel aan voor oesters, sla, calamaresringen, gehaktballetjes, ... en schuimwijn.  Zo hoort het toch, als je avontuurlijk gaat reizen?
We leren tijdens de lunch de andere deelnemers van de tour kennen.  Er is een tof jong koppel bij uit Spanje en een Zweedse die in Johannesburg is gaan wonen.  We praten wat met Zuid-Afrikanen over de veiligheidsissues in Zuid-Afrika.  Ik stel in vraag of de massa's security en hekken en dergelijke niet allemaal leiden tot een massapsychose, een onterecht onveiligheidsgevoel?  De aanwezige Zuid-Afrikanen geven aan dat er wel degelijk ernstige veiligheidsproblemen zijn in Zuid-Afrika.  Ik ben verstandig en stel niet in vraag of dit te maken heeft met het jarenlang onderdrukken van zwarte Afrikanen.  Ik word blijkbaar verstandiger met de jaren, of althans diplomatischer.
We zetten de tour verder.  Tot in Sandwich Harbour geraken we niet.  De getijden van de oceaan zijn ons niet gunstig gezind.  Maar een aantal mooie uitzichtpunten maken veel goed.  We passeren bij de retour nog even langs de zoutmijnen van Walvisbaai en zetten daarna een punt achter een goedgevulde dag.  We bereiden onze uittocht nog even voor en halen geld af, tanken en laten de bandenspanning nakijken.  We skypen met zowat alle familieleden en gaan nog gezellig uit eten in het lokale Franse restaurant van de zoon van onze guesthouse.  Weer een dag om aan alle andere vakantiedagen aan te vullen.  Een prachtdag waarin we nooit de controle hebben verloren over de opdringerige zeevruchten in de darmen van de blogschrijver.