'GPS is rubbish'

Charles is weer in zijn nopjes deze ochtend.  De Black-out van gisteren duurde slechts 2 uur.  We moeten hem  uit zijn bed zetten om af te rekenen.  Spontaan komt hij met een voorstel om onze route naar het volgende adres aan te passen.  Onder het motto 'GPS is rubbish' halen we de landkaart boven.  Het plan vandaag: Heelhuids in Lamberts Bay geraken en onderweg nog wat sightseeing doen. 
Het mooie uitzicht over Kaapstad is toch wat anders vandaag.  Het regent pijpenstelen en de Tafelberg heeft geen tafelkleedje maar zit verstopt achter een muur van wolken.  Tijd om te vertrekken dus. 
Op aanraden van Charles rijden we de hele weg zo dicht mogelijk tegen de Atlantische Oceaan. Ondanks het slechte weer is de rit de moeite waard omwille van de weidse groene vlakten die bedekt zijn met fijnbos.  We hebben tijd en beslissen om kort het West Coast National Park te bezoeken.  Het zal een blitzbezoek worden, maar wat voor één.  Op de korte rit (zo'n 2 uur) zien we meer 'game' dan we hadden kunnen hopen.  De eerste katachtige, nl. De Afrikaanse Wilde Kat, verschuilt zich aan de kant van de weg.  Waarschijnlijk jaagt hij op de vele hoenders die nerveus weglopen als je met de Terios in de buurt komt.  We zien ook de bontebok en een, voorlopig onbestemde,  antiloop.  Een prachtige havik houdt toezicht terwijl we foto's proberen te trekken van zeer kleurrijke honingzuigers aan de kant van de weg.  Kortom, we vinden het jammer dat we onze weg moeten verderzetten, maar we hebben een date met een havenstadje. 

Het begint meer te regenen, dus zetten we de weg verder.  De maag gromt en het lokale tankstation herbergt een Wimpie-burgerkeet.  Lekker vettig doen! 
Tankstations in Zuid-Afrika hebben een fantastische service.  Was het bij ons ook maar zo dat je bandenspanning wordt nagekeken terwijl je tankt.  De bediende toont veel interesse en vraagt ons waar we vandaan komen.  We weten niet of hij België kan plaatsen op de wereldkaart, maar hij is enthousiast.
'Tijd voor wat avontuur!': besluiten we en we hernemen onze alternatieve route naar Sir Lambert.  De route wordt zelfs wat alternatiever dan we hadden gehoopt.  De asfalt stopt en de modder begint.  Rode gravelwegen die de laatste dagen véél regen hebben gezien.  De Teriostest bij uitstek.  Jolijn knijpt hem een beetje en ik tracht het hoofd koel te houden.  Wat wil zeggen dat ik nerveus hardop begin te lachen.  Net een pretparkrit.  De tegenliggers hebben er ook veel plezier in.  Ze overspoelen ons met een laag modder als ze voorbijrijden.  De Terios glijdt af en toe een beetje weg, maar na een tijdje kunnen we al terug genieten van de muziek die we afspelen met de iPod.  Als we de GPS aanzetten, weet die niet meer waar naartoe.  Gravelwegen zijn blijkbaar geen specialiteit van TomTom.  Gelukkig was Jolijn bij de pinken en kon ze de kaart lezen als de besten.  Aangekomen in Lamberts Bay schatten we de schade in.  We stappen uit en herkennen de Terios niet meer.  Wat ooit een saaie grijze mini SUV was, is nu een kleurrijke rode partymobiel.  Jolijn vindt de rode kleur niet OK en we trachten de modder te verwijderen met de tuinslang.  'Sticky mud' zullen we dit voortaan noemen, want zelfs met een tuinslang is dit er niet af te krijgen.  Morgen proberen we nog een keer.

Gastvrouw Juanita onthaalt ons in de Sir Lamberts Guesthouse.  Het is een mooie bungalow met sympathieke kamers en een badkamer met een bad.  Ja, hier kunnen we wel aan wennen.  We springen direct het bad in en komen volledig tot rust.  Juanita raadt ons aan om te dineren bij Isabella's.  'The place to be' wat seafood betreft.  We vragen haar of het veilig is om 's nachts te rijden in Lamberts Bay en ze antwoordt: 'Yes, no problem, you can even drink and drive because the streets are so wide.'  Okay? 
Isabella's is een onooglijk klein restaurantje aan Bird's Island, de attractie van Lamberts Bay.  Goed gecamoufleerd onder een tent zetten we ons in het eenvoudige, maar aangename, decor van het restaurant.  We bestellen op aanraden van onze lieftallige dienster een mixed seafood platter voor 2.  Een kwartiertje laten brengt ze ons een gigantische schotel, waar makkelijk 4 mensen van kunnen eten.  Het ziet er in elk geval prachtig uit.  De vis van de dag bedekt met 4 gegrilde gamba's, omringd door tempura van scampi, krabsticks, grote mosselschelpen en calamaresfrietjes.  Dit alles vergezeld door een slaatje en een heerlijke boter-looksaus.  We beschouwen ons als grote eters, maar ook wij kunnen deze uitdaging niet aan.  We vinden het jammer dat we het verorberen moeten staken, want het is waanzinnig lekker.  Na het afruimen vraagt de serveuse of we nog een dessert wensen, en we schieten allebei in de lach.  We blijven in een goede bui als we de rekening krijgen.  Slechts zo'n 23 euro.  Hier komen we nog! 
Zoals elke dag keren we voldaan terug naar onze overnachtingsplaats waar we nog even kunnen skypen met het thuisfront.  Leuk te horen dat onze kat, Taco, het goed stelt.  Hij zou ook wel wat seafood lusten.