The A-Team

Waar Mikhael ons niet over had verteld bij het afhalen van de Terios, is het beest dat erin zit.  Het beest in de Terios.  Het beest grolt af en toe, verslindt insekten en eet kleine vogeltjes die zich suicidaal gedragen langs de gravelwegen.  Het is een beest dat getemd moet worden.  Zoals een wild paard dat voor de eerste keer bereden wordt.  Vandaag was het beest weer bijzonder wild.  Het incident van enkele dagen geleden in mijn achterhoofd, zocht ik naar nieuwe technieken om het beest te bedaren.  En ja hoor, eureka, we hebben het gevonden. 
Jarenlang heb ik me bezig gehouden met de diepgaande filosofische vraag:  Waarom zit B.A. van 'The A-Team' zo wild aan zijn stuur te draaien?  Vandaag heb ik die vraag kunnen oplossen.  B.A. was ongetwijfeld steeds op een zanderige gravelweg aan het rijden.  Als je grip verliest op een gravelbaan helpt het om, zoals B.A., je stuur heen en weer te draaien zodat je wielen betere grip hebben.

Nog voor we ontbijten deze ochtend, ruimen we de tent en toebehoren met een steeds toenemende efficientie op.  We slagen erin te vertrekken rond 7u30.  We hebben immers een grote weg af te leggen.  Volgende bestemming:  Sesriem aan de rand van Sossusvlei.  Sossusvlei is een van de grootste toeristische trekpleisters van Namibie.  Daar worden al die mooie foto's getrokken van rode zandduinen van de Namib woestijn.  De Namib woestijn is de oudste woestijn ter wereld.  Wij vrezen aanvankelijk dat het toeristencircus het grootst zal zijn in de duinen van de Namib.
Hoewel de rit weerom over een bompelige gravelweg gaat, zijn we reeds na vier uur en een half in Sesriem.  De camping van Sesriem is de eerste camping die we geboekt hebben via 'The Cardboardbox Company', een reisagentschap uit Windhoek.  Alles was op voorhand betaald, dus was het wel spannend om te zien of de boekingen ook correct gebeurd zijn.  Opgelucht kunnen we pitch 3 inpalmen met ons tentje.  Het is een grote pitch met elektriciteit en al.  Het is al wat minder 'back to basics' als onze vorige campsite.
We lunchen, zetten onze tent op en gaan op verkenning.  We zijn zeer verheugd als we een internetcafe ontdekken in de omgeving.  Tijd voor het posten van onze blog!  Het duurt een uurtje om de blog te posten.  We kunnen de laptop niet gebruiken en moeten alles dan overtypen op de vaste computer met qwerty-toetsenbord.  Jolijn dicteert vlot en ik tracht even vlot te typen.  Wat soms tot 'rqre zoorden' lijdt. 
Tevreden gaan we toch al een keer op verkenning naar de eerste duin in het nationaal park.  De Elimduin die volgens Bradt zo'n uur duurt om te bemeesteren.  Dat kunnen we beter denken we bij onszelf en we beginnen eraan.  Man man man, wat een titanenwerk.  Bij elke stap die je zet voel je het rode zand onder je voeten wegzakken.  Het is een tocht die onze conditie grondig test.  Jolijn geraakt dapper halverwege en ik zie af tot ik de top heb bereikt.  Een groots uitzicht over de duinen en het Naukluft gebergte zijn mijn beloning.  Toch nog iets gepresteerd vandaag.
Bradt vertelde ons eerder dat we kunnen dineren in het nabijgelegen restaurant van de Sossuslodge.  De Sossuslodge biedt een zeer uitgebreid buffet van vers eten aan.  Een aanbod dat we niet kunnen en willen afslaan.  Ze verwelkomen ons en tonen onze gezellige tafel.  Een tafeltje voor 2 met kaarslicht onder een quivertree.  Het buffet is schitterend, met een ruime keuze aan vlees van lokale game.  We eten er kudu, oryx, blesbok, ..., maar vooral het 'black wildebeest' maakt indruk.  Het vlees wordt ter plekke gegrild door de kokin.  Je hoeft het enkel te bestellen.  Het is een gepaste afsluiter van weeral een prachtige vakantiedag.  We zitten ongeveer in de helft van onze reis maar zijn het reizen zeker nog niet moe.  Willen we wel terug naar slecht weer, verkeer en werk?