Border Crossings, part 2

Deze ochtend krijgen we, net zoals gisterenavond, een staaltje Duitse sfeer te verwerken in de vorm van Duitse carnavalmuziek tijdens het ontbijt.  Gelukkig staat de muziek wat stiller dan gisteren zodat we toch nog wat kunnen genieten van ons ontbijt.  Dit lijkt ons één van de opvallendste verschillen tussen Namibië en Zuid-Afrika.  De 'bange blanke man' in Namibië is van Duitse origine, en dat laat zijn sporen na.  Het hotel is anders zo slecht nog niet.  De kamers zijn voorzien van alle luxe en er is internet.
Vandaag op het programma: een autorit van Keetmanshoop (de zeer bescheiden hoofdstad van Zuid-Namibië) naar Twee Rivieren Restcamp (het eerste kamp binnen de grenzen van het Kgalagadi Transfrontier Park).  Dit betekent tevens 'border crossings, part 2'.  Ik moet toegeven dat ik zowel van de border crossing als van de gravelwegen die me vandaag te wachten staan, lichtjes heb wakker gelegen.  De gravelwegen aan de Fish River Canyon waren zo erbarmelijk dat ik bij momenten dacht dat de Daihatsu het zou begeven.  Voorlopig houdt hij echter nog steeds goed stand.  We blijven duimen voor de Terios. 
We ontbijten vroeg zodat we snel de baan op kunnen.  Zoals verwacht is het Namibische deel volledig over gravel.  We rijden door een langzaam veranderend landschap.  We gaan van ruwe en droge rotswoestijn geleidelijk naar de Kalahariwoestijn, die gekend is voor de rode duinen en uitgestrekte grasweiden.  De C16 is de enige baan tussen Keetmanshoop en Aroab, het laatste stadje voor de grens.  Het lijkt op bepaalde momenten alsof we er volledig alleen op rijden.  Tot een lokale boer ons voorbij 'chased' aan een grote snelheid en een kei tegen onze voorruit kwakt.  Het is gelukkig maar een klein sterretje onderaan de ruit, maar of Mikhael van Europcar daarmee zal kunnen lachen, valt nog te bekijken. 
Tijdens de rit stoppen we regelmatig om de roofvogels op de elektriciteitspalen te fotograferen.  Elke 20ste paal zit er wel één.  We stoppen ook aan een boerderij waar verscheidene vermoorde jakhalsen aan de prikkeldraad hangen.  De lokale boeren doen dit om de andere roofdieren af te schrikken.  Wij vinden het al ongelooflijk dat hier, op zo'n afgelegen plaatsen boerderijen te vinden zijn. 

Aangekomen in Aroab, profiteren we een laatste keer van de lage brandstofprijzen in Namibië.  Aroab is het eerste dorpje waarbij we het gevoel krijgen dat we in Afrika zitten.  Er is geen 'bange blanke man' te bespeuren.  Recht naar de grens nu! Het laatste obstakel tussen ons en de wilde dieren van de Kalahari!
Met vorige grensovergang nog steeds in gedachten, stoppen we aan de douane van Namibië om ons uit te schrijven.  Tot onze verbazing verloopt dit vrij vlot.  We hoeven zelfs niets nieuws te verzinnen qua beroep, kleur van haar of laatste avondmaal.  De ambtenaar blijft zeer formeel, maar is niet onvriendelijk deze keer. 
Dan volgt de grenscontrole in Zuid-Afrika.  Zuid-Afrika betreden is zoals thuiskomen na een reis van 5 weken.  Althans, dit is wat ik veronderstel hoe het voelt om na 5 weken thuis te komen.  Het valt ons meteen op hoe vriendelijk iedereen weer is.  Net zoals we Zuid-Afrika hadden achtergelaten.  Schitterend!  We zijn ook dolgelukkig omdat we opnieuw op asfalt kunnen rijden.  De gravelweg naar de grens was in vrij goede staat, maar het blijft toch bijzonder vermoeiend omdat zo'n rit meer concentratie vereist. 
Enthousiast omdat alles zo vlot gaat, zetten we onze weg verder langs de grens van Botswana.  Het Kgalagadi National Park ligt immers op een drielandenpunt.  Dat we echt wel op de grens met Botswana zitten, valt ook op als we het gebouw van het park betreden.  Aan de ene kant zit je in Zuid-Afrika en aan de andere kant, in dezelfde inkomhal, in Botswana. 

Opnieuw worden we zeer vriendelijk onthaald.  Alles is in orde met onze reserveringen.  We zullen dus 3 nachten tussen de wilde dieren kunnen slapen.  We slagen er zelfs in om onze reservering nog wat aan te passen.  Zo kunnen we de 2de nacht overnachten in het Nossob-kamp, in het hartje van het park.  De vreugde kan niet op.  We gaan onmiddellijk op verkenning in Twee Rivieren.  We kiezen een plaatsje uit om onze tent op te zetten, laten onze autobanden aflaten tot 160 bar (zou betere grip op zandwegen hebben) en gaan winkelen in de lokale shop om avondeten te kopen.  De vermoeidheid slaat toe bij de chauffeur en er is wat standaard gekibbel als we de tent opzetten.  Dit wordt allemaal goedgemaakt door een eerste 'gamedrive' in het park.  We spotten tijdens deze eerste 'selfdrive' meteen dieren die we nog niet op ons lijstje hadden staan, zoals het wildebeest en de kori bustard (wat later de grootste en zwaarste vogel die kan vliegen blijkt te zijn).  Het aantal roofvogels die we zien is onvoorstelbaar. 

We keren terug naar de campsite en starten er de 'braai' (bbq).  De selfcatering vanavond bestaat uit heerlijke gegrilde biefstuk met bonen in tomatensaus en een aardappel in de schil.  De grondeekhoorns en de mangoest die het kamp onveilig maken zouden ook wel een stukje willen.  We herorganiseren de auto zodat we morgen enkel hoeven inpakken en wegwezen.  De beste 'gamedrives' start je zo vroeg mogelijk.  De poorten gaan open om 7u, dus onze wekker staat op 5u30.  Hopelijk slapen we goed in de tent vannacht.