Border Crossings, the final chapter

We worden wakker van een grumpy wildebeest dat zit te blèten aan de waterhole.  Heerlijk geslapen in het kingsized bed van onze luxetent.  Deze ochtend nemen we onze tijd.  De grenspost van Mata Mata is pas open om 8u en omdat we langs Mata Mata terug naar Namibië kunnen, hebben we zeer veel tijd.  Het alternatief was bijna ondenkbaar.  De grenspost van Mata Mata is nog maar sinds kort terug open.  Als we niet van hieruit naar Keetmanshoop konden rijden, moesten we helemaal terug door het Kgadagadi Transfrontier Park en naar Rietfontein.  Die rit zou 8u hebben geduurd.  De chauffeur is in zijn nopjes (nu toch nog).

We drinken nog een tas thee op het terras voordat we vertrekken.  We nemen afscheid van de Kalahari maar maken de bedenking dat we ooit nog wel eens zullen terugkomen.  Het is hier prachtig.  De rust en de kalmte in combinatie met verbluffend groot wild en kleurrijke vogels.  We moeten verder.  De reis stopt niet hier.  We laten onze banden wat oppompen en rijden naar de grens.
De grensovergang moet ik eigenlijk zelfs niet beschrijven.  Alle officials waren zeer vriendelijk en behulpzaam, zowel aan de kant van Zuid-Afrika als in Namibië.  Blijkbaar hadden we echt wel pech toen we de eerste keer de grens overstaken in Vioolsdrif.  Hier moeten we het bouwjaar van de Terios niet opnoemen.  Ook de kleur van mijn uitwerpselen moet ik niet meedelen.  Er wordt hooguit eens gelachen met mijn lange achternaam en vriendelijk 'drive safely' gezegd (mmmh).
Opnieuw voldaan, een nieuw avontuur in onze rugzak gestoken, zetten we onze weg voort naar Keetmanshoop.  We zullen er opnieuw verblijven in het Birds Mansion Hotel, daar waar 'Duitse sfeer' jammer genoeg geen nieuwe betekenis krijgt. 
De gravelweg naar Keetmanshoop ligt er zeer goed bij.  Je mag zo'n 100 km/u rijden op deze weg.  Ik hou me aan de raad die in de Bradt Travelguide staat en ga niet sneller dan 80 km/u. 
Een wegpiraat scheert langs ons aan 120 km/u en laat ons in een grote stofwolk achter.  Ik moet wel vertragen omdat ik niets meer zie.  Toch wel een gevaarlijke situatie.  We vervloeken de man, die met zijn stunt ook nog wat steentjes tegen onze voorruit laat kwakken. 
Rijden door duinen is als een pretparkattractie.  Je gaat op en neer, eindeloos op en neer op één lange rechte weg.  Opnieuw krijg je op bepaalde momenten het gevoel dat je hier helemaal alleen rijdt.  Ook de farms en nederzettingen die we passeren stellen niet veel voor.  Hooguit een tankstation met een paar huizen rond. 
We gaan goed vooruit en slagen erin reeds voor de middag het Quivertree Forest te passeren dat op slechts een 14 km van Keetmanshoop ligt.  We beslissen eerst naar het hotel te rijden en te gaan eten voordat we dit nationaal monument bezoeken. 
De gravelweg wordt breder en breder als we de hoofdstad van Zuid-Namibië naderen.  Op een breed stuk weg, nadert er een tegenligger.  Ik denk aan Mikhael van Europcar en het eenzame sterretje in onze voorruit.  Ik wil dit sterretje geen vriendje geven en ga wat meer aan de kant rijden.  Voor we het goed en wel beseffen, rijd ik in een stuk los zand tegen 80 km/u.  Dit zint de Terios niet en de wielen nemen over.  Tegen 80 km/u de controle verliezen over het stuur is niet echt wenselijk.  Het gaat allemaal bijzonder snel.  Daar waar we dachten dat we in Walibi waren tijdens de rit in de duinen, ervaren we nu de Dalton Terror van Bobbejaanland!  Sneller dan de chauffeur kan nadenken, grijpt hij het stuur, lost hij de gaspedaal, schakelt hij terug en stuurt hij tegen de sliprichting in.  We vliegen over de gravelweg.  Van links naar rechts in de grasberm, terug naar links waar ik de Terios, die als een wild paard tekeer gaat, opnieuw kan bedwingen.  Ik zet de auto even stil en we stappen uit.  De tegenligger stopt een 20tal meter verder om te checken hoe we de uitschuiver hebben aangepakt.  Als hij ziet dat alles OK is, rijdt hij verder.  Jolijn davert even als een drilboor, en ik lach nerveus  zoals dat hoort na zo'n gebeurtenis.  We besluiten dat de chauffeur goed gereageerd heeft in een ongewenste situatie.  Ik wandel even terug om na te kijken welke weg we hebben afgelegd en hoe dit kon gebeuren.  Het is belangrijk dat we leren uit deze situatie. 
We hebben wat tijd nodig om te bekomen, maar zetten toch onze tocht al verder, tegen 70 km/u nu.  Op naar ons Duits hotel!
We worden weer vriendelijk ontvangen in de Birds Mansion.  Kamer 6 vinden we terug zoals we ze hebben achtergelaten.  Wel gepoetst maar met een paar boterhammen in de ijskast die hier 4 dagen geleden ook al lagen (en die niet van ons zijn).   Ook de sfeervolle Duitse carnavalsmuziek is weer van de partij.  Ongelooflijk ook dat ze hier steeds dezelfde cd afspelen waarop ook (ja, zowaar nog angstaanjagender dan de autorit van vandaag) het nummer 'In the pizzahut' op staat.  We eten een pizza op het terras om in de sfeer te blijven.  Het is toch altijd even wennen als je van een prachtig en rustig natuurgebied komt. 
Na het eten besluiten we om, ter voorbereiding van de komende 5 dagen kamperen,  geld af te halen en te gaan winkelen.  In de Kalahari hebben we letterlijk onze laatste Zuid-Afrikaanse Rand opgedaan.  We hebben geen rotte frank meer op zak, enkel nog plastieken kaarten. 
De eerste ATM doet het natuurlijk niet.  We bedenken al een scenario waarbij we naar de lieftallige Anouk van KBC zullen moeten bellen om de kaarten opnieuw te laten activeren.  Gelukkig hoeft dit niet want de volgende ATM werkt wel.  We kunnen slechts 1000 Namibische Dollar afhalen per keer.  We herhalen de oefening een paar keer zodat we voldoende geld op zak hebben. 
Op naar de Spar ... .  Zoals Bradt het al had omschreven in zijn reisgids, veranderen de steden in het weekend in 'ghost towns'.  De Spar is, net zoals alle andere winkels, gesloten om 13u.  We beginnen ons voor te stellen dat we de komende 5 dagen van gras zullen moeten leven.  Morgen is het zondag en zal het zeker niet lukken.  Miljaar!  Op naar de OK Grocer.  Aaah, de redding is nabij.  Ook deze supermarkt is gesloten, maar zal morgenvoormiddag open zijn.  We zullen dus wat later vertrekken morgen. 
Om te ontsnappen aan de Duitse sfeermuziek, beslissen we om toch nog naar het Quivertree Forrest te rijden.  (We krijgen maar niet genoeg van de gravelweg die ons heeft voorbereid op de rest van de gravelwegen in Namibië).  De quivertrees, of kokerbomen, zijn eigenlijk geen bomen maar Aloë planten.  Ze danken hun naam aan de kokers die de lokale Bosjesmensen maakten van de takken.  De bomen zijn 200 tot 300 jaar oud.  Het is een zeer mooi, al is het beperkt, bos.  We vinden wel dat de inkom duur is voor een stukje bos.  De droge Duitse beheerder verwelkomt ons en zegt 'Cheeta feeding time is at 15u30, if you are interested'.  Dit is toch wel een afknapper voor ons.  We hebben net de knappe dieren in het wild gezien en hier zitten er in gevangenschap om toeristen te entertainen.  'We are not interested'. 

Wat ons nog wel interesseert, is 'The Giants Playground'.  Een beetje verder op de weg is er een ongelooflijk groot uitgestrekt veld van hoopjes, op elkaar gestapelde rotsblokken.   Het lijken wel reuzegrote gefossiliseerde gemsbokuitwerpselen.  Wel indrukwekkend allemaal. 
Zo hebben we toch nog onze bezienswaardigheden gehad in dit minder voor de hand liggend stukje Namibië.  Tevreden keren we terug naar onze Pizzahut, euhm, oh sorry, ons hotel.  We begrijpen niet dat het personeel niet krankjorum wordt van de steeds herhalende cd.  Ik word er in elk geval slechtgezind van en doe iets wat ik normaal nooit doe: gaan klagen.  Uiteraard op een zeer vriendelijke en beleefde manier.  De receptioniste lacht eens vriendelijk en verlost ons van de muziek.  Ze zetten een ietwat rustigere cd op, die, uiteraard, voor de rest van de avond steeds opnieuw afspeelt. 
Omdat de winkels gesloten waren, konden we ook geen nieuw telefoonkaartje kopen.  We kunnen het thuisfront dus niet meer verwittigen als we willen skypen.  Op goed geluk treffen we de ouders van Jolijn aan op Skype.  We hebben een goede babbel.  We geven aan dat er nu weer een aantal dagen zullen overgaan voordat we opnieuw internet zullen hebben.  'Back to basics', en belangrijker: 'back to endless nature!'