Restcamp

Brede straten met gravel en verkeersdrempels.  Geen echte huizen hier, eerder met snelbouwstenen gebouwde barakken.  Het is druk in de straatjes.  Er zijn enkel zwarte Afrikanen te zien.  Daar op de hoek een eerste hutje met golfplaten gespot.  Hoe zijn we hier nu weer beland?  Ah ja ...

We worden wakker met laagtij in de lagune van Walvisbaai.  De pelikanen delen de zandbankjes met de vele meeuwen en jagers.  Na het ontbijt wordt de rekening gepresenteerd.  Walvisbaai was een dure grap.  Dit wisten we natuurlijk op voorhand.  We hebben wel genoten van de luxe.  Het plan is nu om 2 nachten te kamperen op de volgende bestemming, Uis.  Uis is een gehuchtje aan de voet van de Brandberg, de hoogste berg van Namibië.  Het was een mijnwerkersdorp waar nu enkele logeeradresjes opgezet zijn om de berg en de 'White Lady' te gaan bezichtigen.  De 'White Lady' is een rotsschildering van de San die meer dan 1000 jaar oud zou zijn. 
We verlaten de sympathieke Fransen van de guesthouse en rijden via een asfaltweg richting Hentiesbaai.  Aan de kustlijn zien we veel vissers hun kansen wagen met werphengels.  Dit zal een    typische bezigheid zijn op zondag voor de blanke Afrikaan.  We rijden door Swakopmund, het  zeer Duitse, toeristische broertje van Walvisbaai.  De asfaltweg gaat over in een straat en er staat niet meer aangegeven welke kant we uit moeten.  Op goed geluk dan maar.  Voor we het goed en wel beseffen zitten we in een buitenwijk, een Township.  We rijden er wat rondjes en zien dat het inderdaad enkel de zwarte Afrikaan is die onder de armoedegrens leeft.  We moeten toegeven dat we ons niet volledig op ons gemak voelen.  Dit zal alles te maken hebben met de vele verhalen die de ronde doen over de arme wijken van Zuidelijk Afrika.  We slagen erin om zonder kleerscheuren uit de buurt te rijden en de juiste weg te vinden richting Hentiesbaai.  De asfaltweg maakt plaats voor een 'saltroad'.  De chauffeur is tevreden omdat het beest veel beter onder bedwang is te houden dan op een gravelweg.  Tegen 100 km/u rijden we met de oceaan aan de linkerkant en absoluut niets anders dan een grote zout- en zandvlakte aan de rechterkant.  We stoppen onderweg even om een vastgelopen schip te fotograferen.  Deze kust noemt men de 'skeleton coast' omdat het zo moeilijk is voor schepen om goed te navigeren en te zien wanneer de oceaan stopt en de lege zandvlakte begint.  De 'skeletons' van gestrande schepen zijn hier een bezienswaardigheid.
We besluiten om een kleine omweg te maken om Cape Cross te bezoeken.  Cape Cross is een stuk strand zo'n 40 km ten noorden van Hentiesbaai waar een kolonie van duizenden zeeleeuwen te vinden is.  Het strand ziet letterlijk zwart van blatende zeeleeuwen.  Kleine zeeleeuwen, norse zeeleeuwen, moeders zeeleeuwen en welpjes, ....  Het is een bijzonder boeiend zicht.  De geur is ook fascinerend.  Al moeten we zeggen dat we wel wat erger hadden verwacht.  De kolonie Jan-van-genten in Lamberts Bay Zuid Afrika stonk net iets harder. 

We rijden terug naar Hentiesbaai waar we in een eettent een veel te uitgebreid middagmaal verorberen.  Uw blogschrijver heeft nog steeds wat last van zijn systeem.  Die laatste oester blijft volharden in de darmen.  Het systeem heeft wat meer tijd nodig om te verteren.
Na de lunch zeggen we vaarwel aan de Atlantische oceaan die we deze reis niet meer zullen zien. We gaan landinwaarts naar Uis.  Het landschap is surrealistisch leeg met bizarre effecten van luchtspiegelingen in bijna alle richtingen.  Als we naar de weg voor ons kijken lijkt die wel volledig te verdwijnen na 500 meter.  De elektriciteitspalen lopen evenwel door.  Dit is een landschap waarin je elk moment een olifant of gesmolten horloge van Dali verwacht tegen te komen. 
De gravelweg is in goede staat waardoor we tijdig in Uis aankomen.  Hier zullen we verblijven bij een enthousiaste, en volgens Bradt, excentrieke Duitser, Basil.  We hebben speciaal voor Basil een Belgisch bier meegenomen, een Grimbergen in blik.  Normaal gezien hadden we ook een Leffe in blik, maar die is ontploft tijdens één van de betere gravelritten.  Basil is er in elk geval blij mee.  Nu kan hij zijn biercollectie nog wat uitbreiden. 
De Brandberg Restcamp was vroeger een recreatiedomein voor de mijnwerkers.  Er is een groot zwembad, een pooltafel en een grote bar aanwezig.  De planning was hier te kamperen, maar de chauffeur/leeuwentemmer/blogschrijver lijdt onder lichte vermoeidheid van de autorit in combinatie met systeemerrors door oesters.  We vragen toch een slaapkamer zodat we tegen de volgende dag goed uitgerust aan onze tour 360° rond Brandberg kunnen beginnen. 
Brandberg Restcamp is ook zonder camping vrij 'back to basics'.  Het ziet eruit als een versleten schoen uit de jaren 70.  Het oud madammetje dat onze incheck verzorgde en onze afgelegen standaard kamer toonde, geeft me het gevoel dat we in een thriller van Stephen King zijn beland.  Verlaten mijnwerkersdorp, groot leeg hotel, slechts een handvol gasten en versleten kamers met luidruchtige plafondventilators: alle ingrediënten zijn aanwezig.  We zijn benieuwd welk ingrediënt morgen bij de tour zal toegevoegd worden.  We moeten niet klagen, en jullie, de bloglezers, ook niet, want er is wifi aanwezig en het bed is welkom vandaag.