dinsdag 8 mei 2012

Border Crossings, part1

Onze laatste uren in Namakwaland spenderen we aan een rit naar het uitkijkpunt dat zich zo'n 5 km van onze retreat bevindt.  Van op het uitkijkpunt hebben we een waanzinnig overzicht over de bergketen.  We denken op dat ogenblik dat dit het meest uitgestrekte landschap is dat je met het blote oog kan bevatten.  Nog een laatste moment van kalmte voordat we in de auto springen en richting Namibië rijden. 
Tijdens de rit van Springbok naar de grensovergang zie je het landschap stilaan veranderen.  De bergen worden steeds kaler en tegen dat we aan de grens aankomen zijn lijken de bergen te bestaan uit een grote hoop op elkaar gegooide rotsblokken.  Alsof reuzen deze bergen gemaakt hebben.  Er is niet meer begroeiing dan hier en daar een verdord struikje. 
De grenspost van Zuid-Afrika is een mooi verzorgd gebouw, waar vriendelijke ambtenaren de reizigers snel bedienen.  Het contrast met de grenspost van Namibië is groot.  We worden er verwelkomd door een bord: 'Welcome to Namibia.  We hope you will enjoy your stay here and that you will find our officials courteous.  Your  coöperation will help them to be even more so.' 


Achter het loket vinden we een jonge Namibische vrouw die overduidelijk tegen haar zin werkt.  Ze geeft ons een formulier om in te vullen.  Het formulier is een typisch voorbeeld van krankzinnige bureaucratie.  Buiten onze naam, paspoortnummer, ... moeten we ook invullen wat ons beroep is, hoeveel geld we plannen te spenderen in Namibië en vraagt de jonge vrouw van welk bouwjaar onze Terios is.  Allemaal logische vragen hoor.  Als je op al deze vragen een ander antwoord verzint, zullen ze ons ook het land binnen laten.  Als we onder 'occupation', 'employee' invullen worden we teruggefloten.  Het moet letterlijk je beroep zijn.  Laten we even nadenken, welk beroep oefen ik vandaag uit?  Misschien ben ik vuilnisman, toiletdame of werkloos?  Misschien ben ik de minister van landbouw en ga ik inspiratie opdoen in één van de droogste landen van Afrika?  Mijn fantasie slaat op hol.  Misschien had ik ook moeten meedelen dat ik een klein beetje huiduitslag krijg als ik veel zweet?  Dat lijkt me ook best nuttige informatie om door te geven aan een douane van Namibië.  Het is immers belangrijk dat je weet welke stukjes huid zeer gevoelig zijn bij je bezoekers!  Na een hele week vriendelijke mensen is het toch even wennen.  We krijgen er zowaar stress van.  Toch geraken we zonder problemen de grens over.  Jolijn is secretaresse en ik ben onderwijzer.  Tja, wat is de correcte vertaling van begeleider voor personen met een handicap in het Engels? 
Eenmaal de grens over, beslissen we, in het kader van grenzen verleggen en avontuurlijk reizen, om de minst voor de hand liggende weg naar de overnachtingsplaats te kiezen.  De weg loopt dwars door het Ai Ais natuurpark.  Wat start als een mooie verharde asfaltweg, eindigt in een wilde rit over gravel.  Het doet een beetje denken aan onze vlucht van Brussel naar Londen.  Zeer veel turbulentie.
Net voor de gravel worden we tegengehouden door de lokale politie.  Na het grensincident houden we ons hart al vast.  De agenten zijn echter zeer vriendelijk.  Ze kunnen niet zo goed Engels.  We tonen onze papieren, laten zien dat onze lichten werken en we mogen onze weg reeds vervolgen.  Door bultige gravel banen we een weg door de lege uitgestrekte kale heuvels.  Ruw als een bolster, een highway thru hell.  Naarmate we onze bestemming naderen, komen we steeds meer quivertrees en kleine struiken tegen.  We spotten zelfs wat wild,  een zeer grote vogel, die we uit een middagdutje halen voor een foto en een mooie havik op een quivertree. 


Vermoeiend hoor zo'n gravelweg.  Helemaal uitgeput komen we aan op het kampeerterrein van de Canon Roadhouse.  We mogen onze tent opzetten op kampplaats 8.  De camping op zich is zeer verzorgd, met veel toilet en doucheblokken.  We hebben een ruime campsite.  De grootste uitdaging van de dag moet nog komen.  De tent opzetten op losse zandgrond.  Best wel leuk na zo'n lange vermoeiende autorit.  Er komt het gebruikelijke gevloek aan te pas.  Ook een beetje gekibbel hoort erbij.  Na onze luxeweek in Zuid-Afrika zijn er helemaal klaar voor.  Uiteindelijk zal het wel lukken.  We moeten vanavond in elk geval niet koken.  We eten in de Roadhouse, een fraai, met oude versleten nummerplaten en auto-onderdelen, ingericht restaurant. 
Geen internet vandaag.   Nu is het 'back to basics'.  Het weekje rust in Zuid-Afrika moest genoeg zijn om ons voor te bereiden op het echte avontuur in de woestijn van Namibië.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten