Namakwaland

Waren alle tankstations maar zoals die in Zuid-Afrika.  De pompbediende vult je naftbak, poetst de autoramen, controleert de bandenspanning en kijkt desgewenst het olie- en waterpeil na.  Je hoeft de auto niet uit te stappen en je kan zonder veel tijd te verliezen direct weer vertrekken.  Wat een service!
Deze ochtend hebben we Boskloof verlaten.  Het nieuwe doel is Naries Namakwa Retreat in de omgeving van Springbok.  De N7 brengt ons door het verlaten glooiend landschap van de West-Kaapprovincie naar het dorre landschap van de Noord-Kaapprovincie.  De Noord-Kaapprovincie is de grootste provincie van Zuid-Afrika.   Onze route gaat dwars door Namakwaland.  Het is een dor en verlaten landschap met slechts hier en daar een nederzetting.  Namakwaland staat bekend voor de mooie bloemen tijdens de lente.  Momenteel is het echter regenseizoen en zijn er geen bloemen te bespeuren.  Regen ook niet.  Regenseizoen is dan ook lichtjes overdreven in een woestijn.  We genieten weer eens van het veranderende landschap terwijl Graceland van Paul Simon door de boxen van de Terios klinkt.  Wat heeft een mens nog meer nodig? 

Kort na de middag komen we aan in het Naries Namakwa Retreat.  De naam zegt het zelf, het is een echte 'treat'.  We worden verwelkomd door de gastvrouw die ons naar het frisse salon brengt.  Ze biedt ons iets aan om te drinken en geeft ons het registratieformulier om in te vullen.  We merken meteen op dat dit een zeer luxueuze zaak is.  Een luxehotel in het midden van een woestijn.  Het heeft wel iets.  We vragen ons terecht af of we nog wel zullen wennen aan de vele campings die gepland zijn in Namibië.  Kamperen heeft natuurlijk ook veel charme. 
Onze kamer in de retreat is een heuse balzaal.  De kamer op zich is al even groot als de cottage waar we vannacht nog sliepen.  De badkamer is een chique bedoening met een ligbad op pootjes met koperen kranen en een instap regendouche.  Ja, het kan net aan onze behoeften tippen, hehehe. 
Na de autorit is een aangename wandeling welkom, en ook dat valt mee.  Er start een wandeling aan het hotel.  De gastvrouw vraagt of we haar hond mee willen nemen op wandel.  Het is een reuzegrote Ridgeback die de ietwat misplaatste naam Bruno heeft gekregen.  Misplaatst, omdat het me onmiddellijk doet denken aan de draak van een film met Sacha Baron Cohen.  Misschien is die associatie wel misplaatst.  Het is best wel een toffe hond.  Hij heeft al wat leeftijd en moet halverwege de wandeling in elk vlekje schaduw even rusten.  Tot onze verbazing komen we tijdens de trail, wel wat wild tegen.  We zien gemsbokken en springbokken, kleine hagedissen en grote hoenderen die wegvliegen als we passeren.  Het uitzicht is ook adembenemend.  Je kan hier eindeloos ver zien.  Het enige dat je kan horen is de wind die zachtjes door de struiken blaast.  Hier is die rust weer.  Weinig mensen, veel natuur.  Zalig!

Voor het avondeten kruipen we nog even in bad en genieten we na van de zorgeloze week die we achter de rug hebben.  Dan te bedenken: we hebben nog 4 weken te gaan.
De candlelight dinner bekomt ons.  We krijgen heerlijke gerookte zalm, een lamskroontje en crème brulée als afsluiter.  Morgen rijden we naar Namibië.  Een ander land.  Nieuwe uitdagingen, nieuwe ervaringen.  Nieuwe mogelijkheden om van rust te genieten.