TIA

Mijn medereizigers vinden het terecht jammer dat ik de luchtige ondertoon van mijn vorige blog niet kan evenaren. Ik moet toegeven dat het me moeite kost. Dit zou kunnen komen omdat ik geen inspiratie heb om de dingen luchtig neer te pennen, maar het zou ook kunnen doordat ik overspoeld word door de verschillende indrukken in Oeganda. Het zet mijn hersenpan continue in gang, waardoor mijn blog veelal ontaard in een onzeker politiek/filosofisch manifest. Onzeker omdat ik zeker en vast geen antwoord kan verzinnen op de tegenstrijdigheden in mijn hoofd. Vandaag was opnieuw een dag van grote contrasten en contradictie.

De eerste dag van het nieuwe jaar wordt ingezet met het ontbijt waar we rustig nagenieten van de leuke avond die we gisteren hebben gehad. Patrick, Lynn en Lucas hebben ons geëntertained en omgekeerd. Het feest was veel grootser dan we hadden verwacht in een stadje zoals Kitgum, waar verder niets te vinden is.

Het is altijd wel een beetje hectisch inladen en wegwezen. We staan te popelen om naar Kidope NP te gaan. Lynn en Patrick (de eigenaars) hebben er in geuren en kleuren over verteld gisteren. Hun enthousiasme werkte aanstekelijk.

Het is een prachtige rit over moeilijke wegen. Het land verandert langzaam van een groot vlak plateau naar een majestueus berglandschap waar steeds minder mensen wonen. We kunnen het voelen: We verlaten het gangbare pad. Helemaal ons ding 'off the beaten track'. Achter de bergen verandert het landschap opnieuw. Het gaat over in een grote uitgestrekte vallei van grasland met accaciabomen en de allerbelangrijkste boom van al: de 'sausagetree', een grote boom waaraan grote vruchten hangen. Blijkbaar worden de olifanten en andere dieren die er van eten dronken.

Het kamp waar we verblijven is indrukwekkend. Je hebt een uitzicht over de hele vallei waar al de wilde dieren wachten om gespot te worden. Ook de banda's waar we verblijven voldoen zeker en vast aan de verwachtingen. Zeer proper in orde, met terrasjes: a room with a view.

Ik kan het weer niet laten om meteen op pad te gaan om vogeltjes te trekken. We voelen ons weer één met de natuur.

Nieuwjaar zou niet kompleet zijn zonder een eerste safari in het park. We merken al snel dat Kidepo heel wat te bieden heeft: prachtige uitzichten over het savanneland, grote kuddes waterbuffels en olifanten, mooie kleurrijke vogels, ...

In het park staat ook de onafgewerkte privélodge van wijlen Idi Amin. De lodge is nooit afgeraakt na de val van zijn regime. De vallei wordt begrensd door bergketens die een natuurlijke grens vormen met Zuid-Soedan.
Alfred weet opnieuw het perfecte tempo te vinden. Hij rijdt langzaam, stopt telkens als we een foto willen nemen en heeft veel kennis van zaken als het over de wilde dieren gaat. We pikken onderweg nog een gewapende ranger op en vervolgen onze weg op zoek naar meer wild. We staan gewoonweg verstelt van de schoonheid van het omringend gebied. 1440 hectare wildlife en natuur.

Zeer voldaan rijden we terug van onze eerste safari.

Eenmaal terug in het Wilderness Camp dineren we samen met Alfred. Het is een heerlijke maaltijd die uitloopt in een, het begint traditie te worden, gesprek over de politieke structuur van Oeganda en België. En een gesprek over reizen in Namibië dat uitloopt in een gesprek over ongelijkheid op de arbeidsmarkt. Alfred lijkt het best wel prettig te vinden om er met ons over te praten.

Gregg, de manager heeft ons nog uitgenodigd om even bij het kampvuur te gaan zitten, en hopend op een verlenging van onze aangename avond met Patrick en Lynn gisteren, gaan we op zijn verzoek in. We zitten nog niet lang bij het kampvuur en Gregg werpt een bommetje in het gesprek. Iets waar ik nadien de hele avond zoet mee ben en dat heel wat voeding is voor verontwaardiging en gesprek met Jolijn. Gregg vraagt ons of we het wel goed vinden dat Alfred elke maaltijd met ons deelt? Chauffeurs van de tours mogen immers gratis overnachten en van de voorzieningen gebruik maken, maar als ze met ons, de klanten, willen eten, dan zal dit aangerekend worden. 30 000 USH per maaltijd van de chauffeur. Natuurlijk staat het ons vrij dit te weigeren, de chauffeur kan immers gratis eten bij de rest van het personeel in de keuken.

2de bommetje: 'I told your driver and he told me he would tell you, but I suspected he didn't.'

Overvallen door deze bommetjes en uitgaande van de goede en constructieve relatie die we met Alfred hebben opgebouwd, antwoorden we alledrie volmondig dat Alfred zeer welkom is om samen met ons te eten. Pas nadien begint mijn motortje weer te draaien.

Even samenvatten: Gregg is, net zoals Patrick en Lynn, een blanke man die al heel zijn leven in Afrika woont. Het is een blanke man die manager is van een lodge in de buurt van een Afrikaans wildpark. Al het personeel is zwart. Onze chauffeur is zwart. Onze chauffeur kan een gratis maaltijd genieten als hij zich bij het personeel voegt in de keuken (bij de andere zwarten). Als hij een maaltijd geniet bij ons, de blanke klanten, moeten de blanke klanten 30 000 USH betalen voor elke maaltijd die hij nuttigt. Inmiddels heeft Alfred al 2 maaltijden samen met ons genuttigd zonder dat we over deze informatie beschikten. Volgens Gregg omdat Alfred ons hierover niet heeft ingelicht. Maar ik stel vast dat Gregg ons hierover ook niet heeft ingelicht. Ook Matoketours heeft ons hierover niet ingelicht. Terwijl zij toch wel heel nauwkeurig en uitgebreid hebben omschreven in de reisdocumentatie wanneer en wie we moeten betalen (fooien e.d.).

We voelen ons in een zeer lastige positie geplaatst. Wij vinden niet dat we Alfred moeten afdanken en in de keuken moeten steken. We apprecieren zijn gezelschap enorm. We vinden het ook niet eerlijk dat we full-board hebben, maar dat we maaltijden van onze chauffeur dan moeten bijbetalen. Maaltijden die hij anders gratis zou hebben gekregen, in de keuken, bij de andere zwarten.

Het is zeer moeilijk om hierin geen rascistische ondertoon te detecteren. Het is ook zeer moeilijk om de blog zeer luchtig te schrijven als je geconfronteerd wordt met zo'n affaire. What to do? What to do??

Jammer dat zo'n prachtige dag met zo'n affaire moet eindigen. Ik kan de affaire loskoppelen van de prachtige natuur en de schitterende beleving van het Kidepo NP, maar ik kan het niet van me afschudden. Niet loskoppelen van de overnachtingsplaats, maar ook niet van de blanken die we hier ontmoet hebben de laatste dagen. Patrick, Lynn en Gregg zijn alledrie van dezelfde generatie. Daar waar Patrick en Lynn gisteren nog volmondig protestliederen uit de jaren 60 en 70 aan het meezingen waren, worden we nu geconfronteerd met zulke grote rotzooi. De generatie blanke Afrikanen die opgroeiden tijdens de jaren van de apartheid hebben hun oude gewoontes schijnbaar nog niet afgeleerd. Ik zou het willen brullen tegen hen, maar we moeten hier nog 3 maal slapen en het zou de vakantie ernstig schaden. Lynn zei het gisteren nog, telkens als de elektriciteit uitviel: TIA (This Is Afrika). Een statische uitspraak. Een uitspraak die doet vermoeden dat er geen verandering mogelijk is in Afrika. Ze hebben hun afgelegen plaatsje gevonden om hun opvattingen niet te veranderen en verder hun ongelijkheid toe te passen. Het verward me, ik voel me vuil.

Geef mij dan maar de positieve ingesteldheid van Alfred, onze gids, die elke dag heel goed voor ons zorgt en wij voor hem. Alfred, die volop aan het sparen is om eindelijk een eigen, bescheiden woning te hebben op zijn 42 jaar. Alfred, die zelf vooruitgang ziet in zijn land en bereid is om voor deze vooruitgang te vechten. Hij heeft een dynamische en positieve houding en werkt een heel jaar on the road, ver weg van zijn familie, om hen een toekomst te kunnen bieden.

Heb ik iets gemist? Zet ik dit in een verkeerd daglicht? Het maakt me enkel nog meer onzeker in het verwerken van de indrukken in dit mooie land.

Eén ding is zeker: Ik ben er weer niet in geslaagd om er een luchtige blog van te maken. Integendeel. Je zou denken dat ik een slechte vakantie heb maar niets is minder waar. Oeganda is en blijft een prachtig land met vriendelijke mensen en schitterende natuur. Maar ook een land van grote tegenstellingen en grote contrasten.

Stof tot nadenken, ...