Equator

Om deze blogpost op een goede manier te kunnen schrijven, heb ik wat tijd nodig gehad om af te koelen. Niet dat het hier zo warm is, al is het hier best heet. Ik moet mezelf beheersen of ik start een tirade over een incident dat heel wat impact op me had. Vergeet de eerdere politiek incorrecte blogposts of de gekleurde mening over vrouwenbesnijding of de NRP. Vandaag zou ik mezelf kunnen verliezen bij het schrijven van deze blogpost. Ik kan niet garanderen dat dit niet zal gebeuren. So beware!

De dag start zoals andere dagen aan de rand van de jungle. Met veel geritsel in de struiken en een verrassend bezoek van Fons, die we al sinds Kidepo NP niet meer hebben gezien. Heeft Fons, de 'fluffy' muis, de hele tijd als een verstekeling in onze rugzak meegereisd? Hij is in elk geval erg in paniek als hij tussen het muskietennet en het bed beland.

We pakken onze rugzakken in want vandaag vertrekken we weeral naar het volgende adres. Bestemming: Queen Elisabeth NP. Het op één na grootste nationaal park van Oeganda. Het park is zo'n kleine 2000 km² groot en loopt verder door in DRC (Congo) waar het nog eens dubbel zo groot is. Het is een grote trekpleister omdat het zo veel variatie heeft in één natuurpark. Er is savanne, tropisch regenwoud, een kanaal dat de grote meren verbind, ....

We rijden via Fort Portal in een zuidelijke richting en zien het landschap opnieuw wat veranderen. De theeplantages maken plaats voor bananenplantages en we rijden de hele weg langs de Rwenzori bergketen. Onderweg koopt onze trouwe gids, Alfred, de krant en een tros bananen.

's Middags komen we aan in onze lodge. Ihamba Lakeside Safari lodge is een prachtige grote lodge, gelegen aan lake George op zo'n 40 km van de grens met DRC. 's Nachts komen de nijlpaarden hier uit het water om te grazen op het terrein. We genieten van ons middagmaal voordat we onze eerste activiteit in deze nieuwe omgeving inzetten. De bootsafari wacht op ons.

Onderweg naar de bootsafari gebeurt er iets. We voelen het gewoon. Het magnetisch evenwicht in ons lichaam verschuift. We worden er helemaal euforisch van: we passeren de evenaar. De nodige foto's worden genomen voordat we de trip verderzetten.

Queen Elisabeth onderscheidt zich van andere nationale parken omdat het vol met cactusbomen staat. In het nationale park loopt een kanaal dat Lake George met Lake Edward verbind. Lake Edward is op zijn beurt verbonden met Lake Albert en Lake Albert met de Victoria Nijl, dat na Lake Albert, de Albert Nijl wordt genoemd tot het in Soedan samenkomt met de Blauwe Nijl, want vanaf dan heet de Nijl: de Witte Nijl. Kan u nog volgen? Goed zo!

Soit, we rijden verder door het park naar de start van de bootsafari. Onderweg zien we olifanten, Oeganda Cob, wrattenzwijnen, .... Op een gegeven moment jaagt Jolijn een leeuw weg, en verstaat de dwerg eindelijk vanaf de eerste keer wat ik zeg (de dwerg heeft eigenlijk een oorhoorn nodig).

We wachten op de boottrip in de luxueuze 'high class' lodge in het midden van QENP. Vanuit de lodge heb je een uitzicht over het kanaal en lake Edward. Het is indrukwekkend. We herinneren ons de 2 zeer geslaagde boottrips in Murchison NP en kijken er al erg naar uit. We hoorden immers dat deze boottrip nog een stapje verder gaat omdat je de dieren van heel dichtbij kan zien.

We stappen op de grote safariboot, een dubbeldekker met lekker veel ruimte. Naast de dubbeldekker ligt een kleiner 'luxe'-bootje met chique zetels e.d.. We bemerken dat we zeer tevreden zijn met de grote dubbeldekker. Een seconde later moeten we, samen met de andere toeristen, de grote dubbeldekker verlaten en plaats nemen in het luxebootje. Het bootje kan nog niet vertrekken want er worden nog extra klanten verwacht. Wat later stapt een grote familie Indiërs op de boot.

- Ik hoor jullie al komen. Nu komt het! Nu komt het stuk waarover hij schreef in het begin van deze blogpost. De tirade start. Niemand is nog veilig. Dekking zoeken!
Inderdaad. Gevoelige lezenaars, gelieve nu te stoppen en een andere, meer zinvolle, bezigheid te zoeken. In het volgende stukje blog spaar ik niets of niemand. Vergeet de lamme, tamme, politiek incorrecte eufemismen die ik een aantal blogposts geleden nog schreef. Dit is 'the real deal'. 'No mercy!' -

Een vader, moeder, 2 zonen en een dochterje Indiërs stapt op de boot. De boot helt over naar één kant. Niet alleen het symbolische gewicht van deze, duidelijk welgestelde, Indiërs weegt door. Vooral het gewicht van hun oudste zoon, waarvan ik inschat dat hij de leeftijd van 27 jaar niet zal halen, is bepalend voor het overhellen van de boot. Nu zijn wij ook niet de meest slanke mensen, maar man oh man, dit gaat er over. De zetels van de luxeboot zijn naar binnen gericht, en wij krijgen de moeder en de kinderen als overburen.

Nu wil ik toch even de tijd nemen om ietwat te nuanceren voordat jullie in mij een NRP ontdekken. Ik heb niets tegen het Indische volk. Indische mensen zijn waarschijnlijk zeer lieve mensen. Ik ben me ten volle bewust van de differentiatie in elke samenleving, ook in de Indische, en wil me dus nu reeds excuseren voor elke veralgemening die verder in deze blog zal volgen. Zoals zal blijken, beperkt mijn frustratie zich niet enkel tot het gedrag van deze Indiërs.

De boottocht zet zich in. We varen naar de overkant van het kanaal. Eenmaal daar aangekomen, blijkt de motor van de boot stuk. In plaats van, aan een behoorlijk tempo, van de ene bezienswaardigheid naar de andere te varen, kabbelen we verder aan een tempo dat mij zelfs geen knoop lijkt. OK, er is veel te zien. We zien krokodillen, nijlpaarden, buffels, ooievaars, nijlganzen, African Skimmers, Afrikaanse visarenden, .... Stuk voor stuk prachtige taferelen, ware het niet dat we steeds, met de zetels naar binnen gericht, op de Indische familie staren. Deze Indiërs zijn zeer praktische mensen. Ze nemen winkelzakjes vol snoepgoed en drinken mee op een boottochtje zodat ze tijdens de natuurervaring (die amper 2 uur zal duren) nog kunnen snacken en drinken. Drinken wordt netjes in plastiek bekertjes gegoten, waarover later meer!

De kapitein weet dus niet meer hoe zijn motor werkt en wij kabbelen verder richting Lake Edward. Op de achtergrond wordt de natuurervaring bekrachtigd door een natuurgids die de prijs wint van meest monotoon stemgeluid der gidsen. Als je natuurbeleving nooit iets hebt gevonden, dan zou je na deze gidservaring simpelweg zelfmoord plegen. Hij zou er in slagen om het meest spannende natuurtafereel om te vormen in een slaapliedje. De frustratie wordt nog groter als we merken dat we richting zonsondergang aan het varen zijn en dus elke foto automatisch een foto met tegenlicht wordt. De terugrit verloopt zeer snel en foto's zijn dan niet meer aan de orde.
Ik slaag er, als bij wonder, toch in om geslaagde foto's te trekken van olifanten en de, een primeur, Giant African Forest Hog (een varkentje om 'U' tegen te zeggen).

U dacht nu allicht dat mijn tirade een hoogtepunt bereikt heeft. Dat ik de negatieve ondertoon van deze blog niet erger kon worden. Mis! Fout gedacht! Het begint nog maar.

(Ik heb me toch nog erg geamuseerd vandaag hoor, maar wou dit toch even van me af schrijven).

Tijdens de boottocht hebben de Indiërs af en toe een stoelendans gedaan. Met een tientonner (sorry, ik zat zonder eufemismen) kan dat tellen op een klein bootje. Ze hebben gesnackt en gedronken. Het kleinste meisje heeft haar drinken uitgespuwd over de benen van mijn liefste, mijn Frankenweenie. En dan gebeurde het meest gruwelijke tafereel. De horror! De horror! Telkens, net als mijn geloof in de mensheid terug ietwat hersteld wordt, krijgt het vertrouwen een dreun. De filantroop kruipt in zijn schelp en de misantroop verlaat het huisje. Ik kan er niet bij! Ik kan het niet loslaten. Bij aankomst aan de pier, neemt de moeder het gebruikte plastiek bekertje en gooit het over boort in het water. Ik ontplof!!! Het is een wonder dat ik me nog kan beheersen. Na al die prachtige natuur te bezichtigen, werpt ze doelbewust plastiek op de plek die ze net bezocht heeft. Ik had moeten zeggen: 'If you do that again, I'll throw you in after it', maar het bleef bij een beheerst: 'Excuse me, you can't throw plastic in the nature, it's terrible!' Ik wierp haar nog een 'evil eye' toe en daverde op mijn benen.

Zie je wel. Ik heb het niet kunnen doen. Ik heb me niet kunnen beheersen en heb mezelf wat verloren in de blog. Daar waar de natuur mij nooit ontgoochelt, doet de mensheid het telkens opnieuw. Verwerpelijk! De homo sapiens sapiens is gedoemd te mislukken. Gedoemd om zijn eigen graf te graven.

Maar goed, kom, het is voorbij. We hebben er over kunnen babbelen en ik zit nu, als laatste klant in de grote zaal van de lodge, te genieten van de rust. Op de achtergrond: het geluid van krekeltjes en brommende nijlpaarden. Morgen beter. Hopelijk kan de filantroop terug uit zijn schelp kruipen.