NRP in TIA

Een nieuwe ochtend een nieuw perspectief! Het was een korte nacht voor mij. Tijdens het schrijven van de vorige post, lag ik in bed te luisteren naar de nachtelijke geluidjes van Kidepo NP. Misschien het meest opvallende geluid, was het geluid van de Fons, het knaagdier dat een nest heeft gemaakt in de deurframe van de badkamer. We waren door Lynn al gewaarschuwd over een knaagdier dat tandenborstels steelt. Wel, knaagdier Fons heeft een stuk van onze zeep opgegeten en zat nadien, waarschijnlijk van pure frustratie, een uur te knagen aan het deurframe van de badkamer (een geïmproviseerde deurframe van stammen). Fons was in elk geval niet bezig met het ontwarren van een cultuurshock in Afrika.

Een korte nacht rust om 's ochtends opnieuw in Kidepo NP op safari te gaan. Onderweg deel ik met de reisgenoten de term die we in de toekomst zullen gebruiken, telkens als we geconfronteerd worden met een bende oude rakkers die heimwee hebben naar de tijd van de kolonisatie. Dus, bloglezers opgelet, de rascistische blanke Afrikanen gaan voortaan als NRP's omschreven worden op deze blog. NRP staat voor 'Narrow-minded Rascist Pigs'. Ik zal er wel op letten dat ik deze term enkel gebruik in de context van incidenten die de ongelijkheid tussen blank en zwart in Afrika benadrukken.

Alfred is zoals steeds zeer attent en stopt telkens als er iets noemenswaardig te zien is. We zien onderweg naar onze eerste wandelsafari zowaar aapjes die in de savanne leven. Ranger Thomas staat ons op te wachten in het rangerstation waar een bende wrattenzwijnen lustig aan het grazen zijn met ossenpikkers op hun rug. Wrattenzwijnen knielen blijkbaar als ze grazen, het is een grappig zicht.

We rijden een stuk weg van het rangerstation om de wandeling in te zetten. Enkel Thomas zal ons vergezellen tijdens de wandeling. Hij en zijn automatisch geweer. Het lijkt wel een wandeling in het park. Een waanzinnig mooi park met uitgestrekte grasvlakten vol met accaciabomen en de 'sausagetree'. Jolijn voelt zich aanvankelijk niet zo op haar gemak. En daar heeft ze reden toe. Een zeer grote 'Bull' (mannetjesolifant), met reuzegrote slagtanden wandelt in onze richting. Hij is zo'n 100 à 150 meter van ons af, maar telkens als we een andere richting uit gaan draait hij naar onze richting. Later leren we bij het kampvuur dat een olifant tot zo'n 45 km per uur kan lopen en dat je niets kan doen om je te verweren als hij je achterna zit. Uw trouwe blogschrijver is echter een beer van een vent en relativeert het risico (brrrrrrrr).

We wandelen en beklimmen een berg waardoor we een prachtig uitzicht hebben over de vallei. Het panorama overtreft de verbeelding. In de verte zien we de bergketen die de grens vormt met Kenia. De wandelsafari is echt de moeite. Je kan alles eens vanuit een ander perspectief bekijken.

Opnieuw in de auto worden we door andere rangers aangeraden om een zijweggetje te nemen. Ze hebben 2 leeuwen gezien. We leggen een hele weg af en net als we denken dat we ze zullen missen, rijden we er voorbij. 2 leeuwen, een leeuwin en een halfwassen mannetje liggen aan de kant van de weg te slapen. Ze liggen zo dicht dat Alfred er een stukje voorbij moet rijden zodat we niet te dichtbij stilstaan (safety first). Het knappe van Kidepo NP is dat het zo weinig toeristen heeft. In elk ander nationaal park dat we al bezochten zouden er minstens 3 auto's rond een leeuw staan. Hier zijn we volledig alleen. Het is stil en we kunnen, net zoals de leeuwen genieten van het moment in de rust van de natuur.

Het andere aspect dat Kidepo NP zo speciaal maakt, is het gebrek aan onnatuurlijke waterholes. In Etosha, Namibië komen de dieren naar je toe, hier tref je de dieren onderweg; En of we veel dieren treffen! We zien veel nieuwe vogels: de Martial Eagle, de African Open-billed Stork, de white-backed vulture, ... en opnieuw Afrikaanse buffels, een giraf, waterbuck, zebra, .... Een zeer geslaagde safari.

Terug aangekomen in het kamp, zijn we volledig gereed om aan tafel te schuiven. Groot is onze verassing en ontsteltenis dat de tafel slechts voor 3 personen gedekt is. De term NRP kan meteen in praktijk gebracht worden. Verrast door deze ontwikkeling (we hadden immers gisteren gezegd tegen de manager dat we de maaltijden van Alfred gingen betalen), ga ik het gesprek aan met Alfred. Ik uit voorzichtig mijn bezorgdheid en vertel dat ik gisteren heb vernomen dat er 30000 USH per maaltijd extra zal betaald moeten worden voor hem, maar dat we dit gerust willen betalen. Alfred zegt rustig en kalm dat dit te veel geld is voor hem en dat hij de maaltijden zelf zou moeten betalen. Hij zegt dat hij de regeling kent en dat hij zich zal aanpassen aan de regels van het kamp. Ik maak zeer duidelijk dat: 'We don't agree with this policy'. Ik maak hem duidelijk dat hij nog steeds welkom is om zich bij ons te voegen. Alfred maakt er geen drama van en geeft aan dat we ons geen zorgen moeten maken. Hij zal wel bij het personeel eten. Ik ben al blij dat we onze visie op deze verse apartheid hebben kunnen delen met hem.

De siesta maakt ruimte voor ontspanning: Jolijn valt in slaap op bed, ik jaag op wat vogeltjes en doe een klein wasje in de lavabo.

In de late namiddag vertrekken we naar een dorpje in de buurt van het park. Het is een traditioneel dorpje van de lokale bevolking. Ze zouden hun traditionele dans voor ons uitvoeren. Uw blogschrijver is meestal zeer argwanend over zulke toestanden. Mijn ervaring is dat zo'n show veelal een toeristencircus is, waarbij de lokale bevolking nog een keer hun traditionele kledij aandoen om geld af te troggelen. Groot is mijn verbazing als dit uitdraait in één van de meest leerrijke ervaringen van deze vakantie tot nu toe. Als we aankomen, kunnen we niet rond de primitief uitziende hutjes, kindjes met snottebelletjes en de kippen en geiten. We worden ontvangen door één van de weinige mensen in dit dorp die Engels kan praten. Hij ontvangt ons zeer gastvrij en wenst ons een gelukkig nieuwjaar. Hij legt uit dat het bakstenen (mini-)gebouw aan de ingang van het dorp, het hospitaal is dat ze trachten af te werken met de donaties van de toeristen die langskomen. Het gebouw is momenteel 4 muren bakstenen op zo'n 8 m², zonder een dak. Ze zijn al sinds 2008 aan het bouwen.

De rondleiding van het dorp is een echte 'eye-opener'. Deze mensen leven enorm primitief. Alfred weet ons te vertellen dat deze stammen in het verleden vaak raids uitvoerden op andere stammen. Er vielen steevast doden om vee te veroveren. We hadden er al over gelezen maar dachten toen nog niet dat we met deze herders geconfronteerd gingen worden. Het is enorm boeiend hoe de dorpelingen vasthouden aan hun gesloten gemeenschap en aloude tradities in leven houden. Ze hebben een dorp-koning die over alles zijn zegen moet geven. Speciale gedecoreerde hutten voor vrijgezellen (partners worden onder andere gekozen aan de hand van de inrichting van de hut); rituelen voor vruchtbaarheid; polygamie, .... Je kan het zo gek niet bedenken. We geraken helemaal gefascineerd door het leven hier. Er is ook armoede, de kinderen kunnen pas vanaf hun 5 jaar naar school omdat ze er 5 km voor moeten wandelen door landbouwgebied dat af en toe in brand wordt gestoken door lokale boeren (voor de vruchtbaarheid). In 2010 hebben ze 2 kinderen verloren in zo'n brand. Het dichtstbijzijnde hospitaal (lees: hut met medicatie) is zo'n 24 km van hier en ziekenvervoer is te voet met de brancard.

Op het einde van onze tour worden we getrakteerd op een traditionele dans met handgeklap en gezang. Een grote groep komt speciaal voor ons dansen, zeer exclusief allemaal. Ze staan in een grote halve cirkel en wisselen elkaar af in het midden waar ze naast elkaar op het ritme zo hoog mogelijk springen. Achteraf leren we dat de dansers allemaal vrijgezel zijn en dat ze met het springen tonen hoe viriel ze zijn aan hun mogelijke toekomstige partners (als de koning zijn zegen heeft gegeven). Alles is zo spontaan en vrolijk dat je niet anders kan dan meeklappen met de muziek. En ja hoor, onze blogschrijver had 'touche' een vrouw komt voor me dansen en nodigt me uit om mee te doen. Jullie moeten het lezen om het te geloven (er is ook nog ander bewijsmateriaal), maar ook ik ben beginnen springen in de halve cirkel. De man die nooit danst, moest wachten op zijn toekomstige 2de echtgenote om hem uit zijn tent te lokken.

We kopen een aantal handcrafts en doneren geld voor de kliniek in opbouw. Het was een schitterende ervaring en zeker geen circus.

Achteraf praten we nog wat na over de ervaring met Alfred. Alfred geeft aan dat ook hij nog steeds gecharmeerd geraakt en tegelijk een beetje aangedaan over de levensomstandigheden in het dorp. Hij kan er moeilijk bij dat mensen nog in deze omstandigheden leven in de 21ste eeuw. En, hoewel Alfred gelooft dat de mensen in de dorpen gelukkig zijn, geeft hij aan dat ze naar een grote stad ontsnappen als ze kunnen (meestal is er geen vervoer/geld voor).

Eenmaal terug in het kamp genieten we nog na van een heerlijk gevulde dag in de parel van Afrika. We kunnen niet geloven hoe veel we al gezien en beleeft hebben en dat we slechts 5 dagen achter de rug hebben. Er staat ons nog heel wat te wachten.

's Avonds worden we weer uitgenodigd door de lokale NRP's om bij het kampvuur te gaan zitten. We kiezen er eerst voor om nog wat na te praten met Alfred. We komen automatisch terug op het onderwerp van de scheiding der kleuren. Het is een toffe dialoog. Alfred is een zeer verstandige man. Hij staat echt open voor een serieus gesprek over deze moeilijke thema's. Ook hij ziet in dat deze ongelijkheid niet correct is, maar blijft bij de regels van het kamp. Het is iets dat historisch gegroeid is, de blanke Afrikanen hebben de zwarte Afrikanen door de eeuwen heen onderdrukt. Deze onderdrukking is zo eigen geworden aan de cultuur dat zowel de blanken als de zwarten er naar handelen. De zwarte man wordt klein en onderdanig gehouden en heeft zo weinig kansen om uit zijn penibele situatie te groeien. Ze worden niet 'empowered', om het met wat beroepsmisvorming te duiden.

Na het gesprekje met Alfred, vergezellen we de NRP's toch nog even aan het kampvuur. Zolang we niet over wereldse zaken moeten praten en het gesprek beperken tot onze ervaringen in de wildparken is het best nog wel aangenaam. We leren dat de manager, Gregg, jarenlang directeur is geweest van de Diana Fossey Foundation en zich inzette voor de bescherming van de gorilla's. Hij is ermee gestopt omdat het steeds meer 'politics' was binnen de organisatie. De ene groep tegen de andere groep. Nu zit hij hier, met een gepensioneerde wildparkbeheerder, op een heuvel aan Kidepo. Weg van de wereld, en zoals het de goede NRP-er hoort te zijn, ook wel wat wereldvreemd.

Momenteel zit uw blogschrijver in het donker op zijn terras aan de rand van het kamp te schrijven aan deze post. In de verte, het gebrul van leeuwen, op een paar meter afstand, een groot dier in het struikgewas dat aan het grazen is. Ik zie het niet maar hoor het wel. Net zoals het geronk van mijn lieftallige vrouw die al onder de lakens is gekropen. We zijn dankbaar voor zo'n mooie dag en hebben zonet nog de kans gekregen om Fons ook te bedanken, want hij heeft eindelijk zijn knoddig hoofdje laten zien en verdween dan weer om een nachtje zeep te knagen.

Verliefd op Oeganda kruipen we vannacht het bed in, wetende dat de parel nog veel van zijn glans zal tonen in de komende dagen.