Er wordt met onze voeten gespeeld. Amper één week voor ons vertrek een telefoontje van Vliegtickets.nl: 'Mijnheer uw vlucht van 25 december naar Bangkok werd geannuleerd door China Airlines.' Paniek zou ik hetgeen er op volgde niet noemen, maar gezellig was het ook niet. In de aanloop van de eerste reis buiten Europa sinds Oeganda in '14/'15 werd hard gewerkt om de reis een dag vroeger te starten. Geliefd zoals we zijn door iedereen die ons kent, werd het nieuws dat we Kerstmis op de vlieger zouden vieren niet al te vreugdevol onthaald.
Een verre reis start ten huize Moons-Verheyleweghen met een oefening efficiënt inpakken. Dat gebeurt doorgaans zo: uitstellen tot het laatst mogelijke moment; eerst gezellig gaan eten in kerstcircus Antwerpen en dan tot na middrnacht zoeken naar die 2de flightbag.
We vertrekken vanuit Schiphol. We vinden die Nederlanders wel sympathiek en ze bieden een rechtstreekse vlucht Schiphol-Bangkok aan. Met de rugzak op de rug trekken we door een lege Turnhoutsebaan naar het Centraal Station waar het avontuur begint met een IC richting Amsterdam. We sponsoren 2 internationale koffiegiganten, stompen een croissant in onze mond terwijl we para's observeren die zich als aapjes in de jungle af en toe achter een pilaar verstoppen. Van grootschalige controle is echter niet veel op te merken in een Europa dat zich stillaan gedwongen voelt tot erkenning van de postkoloniale schade. In Schiphol wordt onze volledige body weliswaar gescand. Een beetje kinky nu iedereen na de bodyscan ook nog betast wordt door een allicht onderbetaalde veiligheidsbeambte.
Een luchthaven is een luchthaven en daarmee is alles zowat gezegd. Behalve dit dan: ik hou van de efficiëntie van Schiphol. Korte wachttijden, genoeg zitplaatsen en de gebruikelijke eetgelegenheden. We steken een te-jonge-koe-om-al-te-sterven-kroket achter onze kiezen en bereiden ons mentaal voor op de langste dag. Een vlucht van 11u kan tellen... We spelen een spelletje en trachtten te observeren welke alleenstaande mannen van middelbare leeftijd en ouder hun geluk gaan beproeven met een postorderbruid of een tranny in de steegjes van Phuket. Een gewaagde bezigheid... het is niet eenvoudig om de gedreven ornitholoog op leeftijd te onderscheiden van Westerse opportunistische gelukzoekers.
Naast Schiphol kunnen we ook China Airlines appreciëren voor wat het is. Ze slagen erin om eten te serveren dat er niet reeds half-verteerd uitziet en ze bieden drankjes en snackjes aan om de lange vlucht aangenamer te maken. Dat hun entertainmentcenter ondermaats is nemen we erbij. Op een vlucht naar een goede film zien is toch onbegonnen werk. Dan maar het herkauwen van oude films met een hoge entertainingswaarde.
11 uur is zo voorbij. Nog voor je het goed en wel beseft, is het ochtend in Bangkok. En, waarde bloglezers, ochtend in Bangkok is slaaptijd in België. Wij zijn een toonbeeld van efficiëntie en banen ons een weg door de douane naar de bagageband; via de money-exchange naar de lokale mobile-internetprovidor; naar de taxistand. De taximan doet een professionele poging om de meter te omzeilen, maar heeft al vrij snel door dat wij hier al eerder zijn geweest. Hij rijdt ons recht naar ons hotelletje in de Chinese achterwijk waar vele Maleisische inwijkelingen zitten te puzzelen aan grote metalen tandwielen van zware motoren. We komen een beetje thuis. Een déjà-vu effect. Het traject is exact hetzelfde als 6 jaar geleden. Ook toen werden we opgewacht door een verwarde, ongemeend brutale, receptioniste die in eerste instantie niets begrijpt van het eigen reservatiesysteem. We maken ons geen zorgen, ook 6 jaar geleden kwam alles op pootjed terecht. We droppen onze bagage bij de receptie en gaan jetlaggen in het restaurant op het dak van de guesthouse. Rudimentair, maar wat heeft een mens nog meer nodig dan een mooi zicht op de Chao Praya met de zalige drukte van Bangkok op een goede afstand. Een oase in een metropool. De grote indrukwekkende rivier, tussen grote indrukwekkende flatgebouwen in warme tropische hitte met een mengeling van heerlijke vreemde geuren tussen de smog van grotere en kleinere bootjes.
We warmen op. De oogjes zijn klein. Een programma hebben we niet. Hoe lang houden we dat vol? Hoe lang kunnen we hier blijven zitten en recupereren? Kunnen we dat hoedanook? ....
Ja, lap, daar gaan we. We maken een ommetje door de wijk. Een wijk die we al kennen. Uw blogschrijver stoeft niet graag, maar moet toegeven dat hij een waar talent heeft voor oriëntatie (en een dikke nek ;-)). We waltzen rustig door smalle steegjes, recht op ons doel af. De geuren, de eetkraampjes, de vriendelijke Thai, ... allen lijken ze ons opnieuw welkom te heten in deze drukke metropool.
Tegenover Huala Lumpung, het treinstation van Bangkok, is een zeer klein kantoortje. Een kantoortje gevuld met kleine giechelende jonge Thaise meisjes. In deze tijden van internetboekingen, hebben bedrijven geen groot kantoor meer nodig. Hier halen we de treintickets op voor de nachttrein die we via het Internet hebben geboekt. Laat al die andere backpackers maar moedig als haringen in een ton een nachtje zweten op veel te kleine bedjes met dubbelgeplooide benen. Wij zijn voorbereid! Eerste klasse! Met een eigen cabine en een bed waar zelfs grote belgen hun benen in kwijt kunnen. De Thaise meisjes giechelen erop los. We worden geholpen door een werkneemster in opleiding. Ze heeft bijna de slappe lach terwijl ze onze tickets overhandigd en ons 400 Baht teruggeeft omdat ze minder gekost hebben dan voorzien. Goede service moet vermeld worden! Allen daarheen: 12GoAsia.com.
Blij dat alles waanzinnig vlot verloopt, zetten we onze jetlag verder in Yaowarat Road, Chinatown. Hier hadden we in 2010 ons hartje al verloren. Zo'n gezellige drukte. Ook een beetje 'living on the edge'. Telkens als je de straat moet oversteken doe je een 'frogger' (zoek het op). Eetkraampjes, bizarre medicijnen, Chinese postkaartjes, ... noem maar op.
We dineren in een Chinees restaurant waar we aan tafel worden gezet bij een, zo blijkt later, lerares chefkok uit Singapore. Wij houden van de Thai. Zo vriendelijk en sociaal. In een gigantische overbevolkte stad als Bangkok is dit een ware revelatie. Noedels met gelakte eend en de beste Dim Sums die mijn ega al heeft gegeten worden opgediend door een norse Chinese serveerster. Het eten, de setting en het gezelschap zijn evenwel subliem en we kunnen zelf nog een vriendelijk lachje triggeren bij de serveerster.
Terug naar het hotel. Onze kamer zou gereed moeten zijn. Benieuwd of de reserveringstress inmiddels is verdwenen. Onze sympathieke receptioniste heeft alles goed teruggevonden. We hebben onze kamer, met uitzicht op de rivier, verdiend beste lezers. Een dag die wel eindeloos lijkt, 'the never ending day'. Douchen, een uurtje slapen, ... eindigen op het dakrestaurant. Bierproeverij, blogspielerei, avondeten en 'loungen' in de brede zetels terwijl de temperatuur daalt en we worden opgefrist door een aangenaam avondbriesje. En hier zit ik dan...weer trouw op post, uw blogschrijver met de vrouw aan zijn zijde. Klaar voor het avontuur. Hopend om je mee te nemen uit het grijze België naar het verre Oosten deze keer. Escapism, hopelijk hebben jullie er iets aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten