Foo massaaah?

Concentratie is een uitdaging wanneer je voeten sterk worden gemasseerd door een mollige Thaise vrouw terwijl je een blog tracht te schrijven.  Momenteel kan ik me niet voorstellen dat er iets beter is dan deze behandeling.  Airco, eucalyptusolie en complete relaxatie.  Wie mijn vrouw ietwat kent, zal nu niet geloven dat ze dezelfde behandeling krijgt als ik.  Gevoelige voetjes is een eufemisme wat Frankenweenie betreft.  Hoe zijn we hier eigenlijk terecht gekomen?  In dit oord van verderf. Waarom is dit een oord van verderf? ...

Onze nacht was onderbroken door Neil Diamond. 'Sweet Caroline' in prachtige karaoke op een purpere neon partyboot over de Chao Praya. Iedereen in Ondo zal wel begrijpen waarom ik dan spontaan aan kwaliteit moet denken.  Het is 00:00u en we zijn klaarwakker.  Een menselijk lichaam past zich niet snel aan, maar ook dit is een déjà-vu.  Het duurt even voordat we de slaap kunnen hervatten.  Exact een kopie van 2010.

Food Tour! YIHAA! Na een degelijk ontbijt in een zwoel Bangkok, trekken we te voet door de straten naar de start van onze tour.  Te voet door Bangkok. Het zal een Thai niet snel overkomen. Een Thai heeft dan ook veel mogelijkheden tot transport. Wij proberen er later op de dag nog 3 andere uit.  We wandelen tussen indrukwekkende flatgebouwen.  Er is weinig zichtbaar veranderd in Bangkok de afgelopen 6 jaar, maar de skyline is blijkbaar een tableau vivant.  We benoemen er een aantal: den Tetrisbuilding, het postgebouw en het gebouw waar Hollywood-vehicle 'The Hangover' werd opgenomen. 
De food tour is een internationaal gebeuren.  We zijn in het aangename gezelschap van Italiaanse Amerikanen, een man uit Californië, een Duitser, een Zwitsers koppel en een jonge vrouw uit Singapore.  Een Thaise food tour is smullen en wandelen en smullen en wandelen met een jonge Thaise gids die Engels spreekt alsof ze continue een hete aardappel in  haar mond heeft. We leren heel wat lekkers kennen.  Noedels met gelakte eend; dumplings met zoete radijs, tapioca en een chili; een lekkere hete curry met kip of beef; koekjes met kokos en zwarte sesam; papayasla; kip met gefrituurde lemongrass; varkenvlees met limoen en munt; gefrituurde zoete aardappel; Thaise ice tea met een gebakje gevuld met een felgroene pasta; roti met gele curry met varken en kleine thaise aubergines om te eindigen met een sorbet van Tamarinde.  Tijd voor een wandeling!

We verlaten ons internationaal gezelschap en trekken richting Lumpini park. We wandelen door rijk Bangkok onder de skytrain.  Hier zien we, tussen de traditionele massagesalons en nieuwe winkelcentra met too much Starbucks, ook kleine salons opduiken voor schoonheidsbehandelingen.  Een laserbehandeling om er witter uit te zien iemand? Of misschien een botox spuitje?

Lumpini park is een echte sauna deze middag.  Zelf de imposante varanen kiezen om wat rond te dobberen in het water.  We laten de oven achter ons en kiezen om een keer met de Skytrain te reizen.  Het doel deze namiddag: Khao San Road.  De Skytrain is een ultramodern gebeuren.  Een drukke bovengrondse metro die gedragen wordt door grote betonnen pilaren.  We reizen 2 haltes om vast te stellen dat we nog een heel eind moeten stappen.  Moedig zetten we een stevig tempo in.  Na zo'n 2 km hitte werpen we ons voor een Túktúk.  Transportmiddel 2 brengt ons op wandelafstand van Khao San Road.  We besluiten om de tempel Wat Suthat even binnen te gaan.  Veel tempelhoppen zat er tot nu toe nog niet in.  De monikken zijn allemaal zeer druk bezig.  Ofwel spelen ze een soort Bingo, ofwel solliciteren ze voor één of andere verheven functie, maar ze zitten allemaal druk te pennen op dikke bundels papier.  Grote gouden Buddhabeelden ommuurt door prachtige muurtekeningen met monikken die in een constante cyclus hypnotische liederen zingen, het werkt psychedelisch in op onze beleving.  Veel tempels plannen we niet te doen deze reis, deze is goed meegenomen.

Khao San Road heeft een hele geschiedenis. Wat ooit de start was van het westerse toerisme in Thailand, is nu een oord van Westerse decadentie en Thais opportunisme.  Het is een straat die in het daglicht eeuwig in braderijstand is geparkeerd en 's nachts verandert in alles wat mis is in de wereld.  OK, het is algemeen geweten, uw blogschrijver heeft soms de neiging om wat gul om te springen met woorden om bepaalde zaken te omschrijven.  Hij heeft soms de neiging om wat te overdrijven.  Het was uw dienaar die op het idee kwam om dit oord van verderf op te zoeken.  In 2010 kwam het er niet van en het is nu eenmaal een sociologisch experiment om U tegen te zeggen.  People-watching is gewoonweg leuk. Thai die aandringen om gebakken schorpioenen op een stokje te kopen, Westerse toeristen die vroeg op de avond in de cocktails vliegen, Thai die aandringen om een kostuum op maat te laten maken en Westerse toeristen die nieuwe manieren zoeken om zich aan te stellen. Het lijstje is eindeloos.  Het begint allemaal nog vrij subtiel met iets dat wat weg heeft van de eeuwige sinksenfoor (misschien moeten we de foorkramers naar hier verhuizen Bart?). Het eindigt waarschijnlijk met een bende zatte toeristen die meer doen dan alleen Buddha beledigen.  Soit, tot daar mijn beschrijving.  Het straatje dat parallel loopt met Khao San heeft net iets meer te bieden. Hoewel het bijna één pot nat is, is het net wat rustiger en aangenamer.  Het is hier dat we, na wel wat toeristische kraampjes af te lopen, afzakken in Madam Musur, een restaurant/cocktailbar waar Jolijn haar eerste 'Pad Thai' van de reis 'scheefslaat' en ik een heerlijk Thais zeevruchtensoepje.  Het is in de Musur dat we één van de betere beslissingen van de reis nemen en kiezen om op zoek te gaan naar een 'Foo Massaaaaah'.  In een steegje vinden we de perfecte formule, een massage van 1 uur per persoon voor slechts 7 euro/persoon.  Massages voor iedereen. Het is iets dat op het programma van mijn politieke partij zou staan, moest ik er één hebben. 

De nacht is nog jong, maar wij zijn oude zakken blijkbaar.  We banen ons een weg door de gekte en gaan op zoek naar een taxi.  Ons idee: de taxi's aan Khao San zijn toeristenvallen en ten allen koste te vermijden.  Dus jawel: we gaan een stukje te voet op onze nieuwe voeten.... Bad idea. Lege straten met daklozen zijn niet echt een gezellig gegeven in deze grootstad.  We stoppen een taxi en trachtten hem duidelijk te maken waar we moeten zijn.  Een moeilijke oefening want de man spreekt geen woord Engels en wij geen woord Thais.  Trainstation it is!  Een laatste wandeling van het treinstation naar ons hotel kan er nog wel bij.  Zeker nu we nieuwe voeten hebben.  De guesthouse is gezellig thuiskomen als we nog een laatste Chang en Singha (Thaise pintjes) drinken op het terras met het majestueuze uitzicht op de mooie lichtjes van onze favoriete metropool.