'Coffee' ... 'tea', bons bons bons op het deurtje van onze coupé. Het is 6u 's ochtends op de nachttrein en we worden al uit bed gezet. De nacht was hobbelig. Ongewild spookten gedachten van treinrampen door mijn hoofd. De laatste wagon van een trein schud dan ook hard en deze trein reed wel zeer snel.
De Thaise efficiëntie qua vervoer kent geen gelijken. De service is ook uitmuntend. Nog geen half uurtje na het opstaan komt er een vriendelijke treinman -bij gebrek aan betere omschrijvingen- ons bed afbreken.
De verwachting is dat we nagenoeg in een ander land terechtkomen. Noordoost Thailand (Isan) staat bekend als een arme regio van Thailand waar vele minderheidsgroepen wonen.
In het stadje Nong Khai, aan de grens met Laos, verblijven we in Mut Mee Guesthouse. Aan het station kunnen we een Túktúk charteren met een vrouw uit Zweden. Goedkoper + een leuke babbel. In Mut Mee eten we gezellig ontbijt onder een rieten dakje met uitzicht over de Mekong rivier. Aan de overkant van de Mekong ligt Laos.
We zetten het tempo van de dag zeer rustig in met een wandeling over de kade van Nong Khai. Julian, de gastheer, geeft aan dat de kamer tegen 11u vrij zal zijn. Het belooft een zeer rustige en langzame dag te worden. Tempo ingezet....
Nong Khai is tegen alle verwachtingen in een stadje dat vrij rijk oogt. De kade is mooi aangelegd met in het midden grote kleurrijke draken die bezoekers verwelkomen aan de ingang van de overdekte markt. We passeren ook een pier waar vele goederen via een reuzegrote schuifaf naar bootjes worden geleid. Er is veel export naar Laos en zo goed als geen import naar Thailand. Altijd leuk om mensen aan het werk te zien. Zeker als je zelf met vakantie bent. Wij hebben geen compassie met onze lezers. Arbeit macht frei!
In de lokale overdekte markt vindt uw blogschrijver een waaier met de afbeeldingen van verschillende militairen op. Een uniek stuk dat hoogstwaarschijnlijk 'made in China' is. Een super souvenir! De marktjes hebben we nu wel gehad. In dit stadje wordt whiskey gebrouwen. Thaise whisky, mmm het maakt me wel benieuwd. Het wordt verkocht in grote kruiken. Een beetje groot om gewoonweg te kopen. Het is moeilijk om me voor te stellen dat deze whisky van enige kwaliteit is. Morgen zullen we tijdens een fietstocht trachten om een bezoekje te brengen aan de stokerij.
Nong Khai is klein. In de namiddag verkennen we nog een stukje van de andere kant maar we zijn er vrij snel op uitgekeken. Een rustig tempo is blijkbaar moeilijker dan we hadden gedacht. Wij zijn steeds op zoek naar nieuwe dingen. We trachten het onderste uit de kan te halen.
Intermezzo: Overal in Thailand kom je ze tegen.... het koppel dat niet klopt. Een duo met specifieke eigenschappen. De jonge Thaise vrouw of man met de jonge of oudere Westerse opportunist. Ze worden er vaak op nagekeken door andere toeristen, maar niet door andere Thai, die lijken het ogenschijnlijk te aanvaarden. Jammer voor dat ene Westers-Thais koppel dat wel klopt, maar de anderen verpesten het voor jullie. Hier in het Noordoosten komen we het fenomeen nog vaker tegen. Mijn theorie: minder toeristen en dus ook minder ogen. Wat opvalt bij onze observaties, is de manier waarop deze 2 mensen op elkaar inspelen. De jonge Thaise vrouw tracht met veel overtuiging de rol te spelen van wat algemeen gepercipieerd wordt wat de verwachtingen zijn van een perfecte vrouw. Ze lacht met zijn mopjes, is heel aanhankelijk en speels, richt haar aandacht enkel op hem en hangt aan zijn lippen. De Westerse opportunist houdt voor zichzelf de illusie in stand, dat wat er gebeurt, echt is. Petje af voor de krachtige innerlijke verbeelding en fantasie dat deze mannen moeten hebben om zichzelf wijs te maken dat we hier te maken hebben met puur geluk in de liefde. Uiteraard zullen er ook exemplaren tussen zitten die het zichzelf niet wijsmaken en gewoonweg (niet te veel) willen betalen voor de 'cheap trick'. Deze zaken roepen vele morele vraagtekens op, maar op het eerste zicht lijkt er een soort bizar evenwicht in de relatie. Zij houdt er veel geld en status aan over en hij een kopie van een ideaalbeeld van wat een vrouw zou moeten zijn, nl onderdanig en bereidwillig.
Mijn generatie kent de Vietnamoorlog enkel van Amerikaanse films. Er zijn wel wat films die een fascinerend beeld schetsen van de wrede en domme oorlog in Vietnam. Ik associeer deze oorlog onterecht met de muziek uit de jaren 60, populaire Amerikaanse acteurs uit de jaren '80, '90 en 2000 en terecht met de Mekong rivier. De rivier waar we nu op uitkijken, stroomt na Thailand door Cambodia en verlaat het vaste land via Vietnam. Tijdens de oorlog verbleven vele Amerikaanse soldaten in Thailand. 's Avonds vertrekt, vanuit een visrestaurant aan onze Guesthouse, een sunset-tour. Veel moet je je er niet bij voorstellen. De boot vaart even tot aan de vriendschapsbrug, die Laos en Thailand verbindt, en terug. De zonsondergang is wel zeer mooi. Een bloedrode zon. Met veel verbeelding hoor je bij het sluiten van je ogen, in de wind over de Mekong, kolonel Kurtz fluisteren: the horror, the horror.
We krijgen er honger van! Het visrestaurant heeft weinig concreet in de aanbieding dus wandelen we de kaai af tot het gigantische Vietnamese restaurant waar een grote massa Thai zit te eten. Grote groepen en families eten Namnuang. Wij hebben het ook gegeten, maar kunnen nog steeds niet duidelijk vertellen wat het eigenlijk is. Het personeel van het restaurant is fantastisch. Ze helpen ons naar een tafel, proberen onze handen-en-voeten-uitleg goed te begrijpen en helpen ons bij het maken van ons eerste pakketje Namnuang. Klevende rijstvellen vullen we zelf met sla, komkommer en sterrenfruit, verse look, een soort gehaktrolletje en overgieten we met een kleverige saus met pindabrokjes. Het zijn precies zelfgemaakte Dim Sum. Best wel lekker. We doen wat aan overkill en bestellen nog suikerriet met gefrituurde garnalenpasta rond (een soort garnalen drumstick) en kleine gemarineerde varkensribbetjes. Een heerlijke maaltijd! Rond en gezond passeren we een massagesalon. De enthousiaste Thaise vrouwen roepen ons binnen. Het is er goedkoop, slechts een goede 5 euro voor een voetmassage van 1 uur. De prijs is wel naar verhouding van de kwaliteit, een matige massage. De animo in de keet is anders schitterend. De vrouwen zij continue aan het lachen en aan het 'tetteren' (voor de niet Antwerpse lezers: trek uw plan!). Ze hebben commentaar op alles wat ze zien. Ze lachen met mijn grote voeten en met de gevoelige voeten van Jolijn. Ze zijn jaloers op het witte vel van Jolijn en willen meteen ruilen. De sfeer zit erin!
Moe en voldaan drinken we nog een afsluiter op het terras van de Mut Mee. Het was een rustige dag. We slagen er toch steeds in om hem goed te vullen. Morgen gaan we fietsen naar de 'wetlands'. We zijn benieuwd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten