Één van de basisbehoeften van een mens is eten. Gelukkig is de Thaise cultuur een culinaire cultuur. Ze eten graag die Thai. Valt dat even mee: dat is ook één van onze favoriete bezigheden. Net daarom beslissen we om deze ochtend niet te ontbijten in het hotel. We laden ons gerief in onze rugzakken, checken uit en droppen onze rugzakken bij de receptie. We vertrekken te voet richting Yaowarat road. Ik op mijn voeten en Jolijn op haar blaren. Het valt niet mee om Frankenweenie te zijn: grote blaren op de voetzolen en een blaartje op de kleine teen. Vandaag wordt een ware stapbelevenis.
Mij hebben ze ooit eens wijsgemaakt dat Dim Sum een ontbijt is. De Chinezen zouden allemaal gestoomde rijst-dumplings eten 's ochtends. Hard is het toeristenleven als we tot de vaststelling komen dat Yaowarat road er ietwat verlaten (naar Bangkok-normen) bij ligt. Geen ontbijtmogelijkheden te bespeuren. Ochtendstond heeft vandaag enkel goud in de mond. Ze hebben uw blogschrijver al vanalles wijs gemaakt.
Op de planning vandaag: Chatuchak Market. Een overdekte weekendmarkt. Naar verluidt kan je er alles vinden dat in heel de wereld te verkrijgen is. Mmmh, we zullen zien.
In 2010 was er nog geen metro in Bangkok. Vandaag zullen we leren dat de metro van Bangkok een zeer efficiënte lijn is. Was ons openbaar vervoer maar zo efficiënt georganiseerd. De metrotreinen stoppen aan elke halte en openen alle deuren tegelijkertijd. Zo hoort een metro te werken. Elke 5 minuten komt er een nieuwe trein. We rijden zo goed als het volledige traject. Uitgehongerd komen we aan op onze bestemming in het uiterste noorden van Bangkok. We duiken een lokale koffiebar in en sterken ons voor de markt.
De markt is een gigantisch netwerk van piepkleine winkeltjes, verspreidt over een overdekt doolhofcomplex. Het heeft wat weg van een 'over the top' Aziatische versie van een Souk. We trachtten een werkbaar systeem te vinden om in alle wandelgangetjes de winkeltjes te bezichtigen. We shop 'till we drop. Onmogelijk is het. De winkeltjes blijven maar komen. Voor je het weet ben je 2 uren zoet en begint je maag weerom te grommen. Het is zeker en vast niet allemaal krot en compagnie. Tussen de namaak zonnebrillen, Prada tassen, Birckenstocks en Adidas-schoenen, zijn er ook leuke kleine winkeltjes die eigen handgemaakte producten verkopen. Eerste aankoop van de dag -u kan het al raden- zijn stoffen voor de naaifabriek die Jolijn ooit zal openen. Mooie Thaise stoffen weliswaar, met leuke oosterse bloempatronen. Uw blogschrijver mag ook iets hebben en koopt een aantal mooie T-shirts.
Tussen de winkeltjes lopen grote lanen die zich steeds meer vullen met een gemengd publiek van locale Thai en Westerse toeristen. Het begint druk te worden tegen de middag. We vinden een 'over the top' lounge café waar een dikke Spaanse clown met bevrozen erwtjes naar zijn klanten gooit terwijl hij met veel show in een grote paëllapan roert. Deze publiekstrekker doet wat hij moet doen: klanten lokken. En met succes, ook wij moeten eraan geloven. De paëlla is bijzonder lekker en een leuke afwisseling.
De tijd vliegt, geld vliegt en wij hebben een trein te halen. Voor we het goed en wel beseffen is het namiddag. Ik steek nog een choconana (een half bevroren banaan die eerst in chocolade en daarna in fijngehakte geroosterde peanuts wordt gedipt) tussen mijn kiezen terwijl we de laatste meters markt doen en ons voorbereiden op een rit met een taxi naar de Chao Praya. Tot onze verbazing weigert elke taxichauffeur de vraag. Onze kennis van de Thaise taal laat ons ook nu weer in de steek en we zullen nooit weten waarom. Soit, we zouden geen goede backpackers zijn, moesten we niet snel op de proppen komen met een goed alternatief. We schrappen de trip naar de rivier en maken ons op voor een, u raadt het al, een massage. Het is moeilijk te weerstaan aan deze zaligheid in dit land. Ze smijten ermee naar je hoofd. De Skytrain brengt ons naar Silom road. De train is altijd een beetje reizen en nu ook een beetje reizen in de sky (flauw Tom, flauw, dat moet door al dat 'ge-shake' komen).
Jolijn gaat voor de full body oil massaaah. Ik maak me weer op voor geprikkelde voeten. Ze kunnen er wat van, damn!
Alvorens we Bangkok verlaten, gaan we nog even genieten van de zonsondergang op het dakterras van de Riverview Guesthouse, waar we opnieuw dineren met zicht over deze machtige stad en haar sierlijke rivier. Als liefhebber van prikkelarme natuurreizen verbaas ik mezelf. Deze stad heeft, ondanks alle drukte en vuiligheid, toch een warm plaatsje in mijn hart veroverd.
Als ware backpackers wandelen we naar het treinstation. Daar is een wagon eerste klasse slaaptrein op ons aan het wachten. We trekken naar het Noordoosten deze nacht. Het is een leuk weerzien, Hua Lamphong Trainstation. Een grote hal die zoemt van het leven. Een allegaartje van monikken, Thai en toeristen, sommigen liggend op de grond, anderen zittend op een stoel, al dan niet voorbehouden voor monikken of oudere mensen. Op een groot Cinemascherm speelt één of andere Thaise soapserie. Schitterend die series! De conversatie moet iets als het volgende zijn: 'Sarah, ik heb me net aan overspel bezondigd' (ernstig gezicht met gedramatiseerde opgetrokken wenkbrauw). 'Oh nee Ken, dat mag je me niet aandoen' (gepijnigd gezicht alsof ze net de hele dag op de blaren van Jolijn heeft gelopen).
Onze trein staat klaar op spoor 5. De poetsploeg is de buitenkant nog aan het opblinken terwijl we op zoek gaan naar onze coupé. Alles is zoals we het in 2010 hadden achtergelaten. Een zeer verzorgde coupé, zeer vriendelijk personeel, airco, privé, ... Reizen terwijl we slapen, kan het nog beter? De trein boemelt vlot uit Bangkok. Eindbestemming: Nong Khai aan de grens met Laos. We kijken er al naar uit om wakker te worden in het Noordoosten.
Uw blogschrijver heeft goed zijn best gedaan vandaag. Liggend op een verhoogje boven zijn vrouw wordt hij heen en weer geschud terwijl hij zijn opdracht vervult. Hij wordt er zelfs een beetje reisziek van. Alles voor de blog! Zelfs 'shaken, not stirred!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten