Genoeg gerust! Gisteren was wel zeer slow motion. Nong Khai hebben we inmiddels wel gezien en we hebben een honger naar meer. Tijdens het ontbijt worden we vergezeld door een oudere Amerikaanse man uit Indiana. Het is aangenaam gezelschap. Andere mensen leren kennen is één van de leukere dingen tijdens verre reizen. Ook altijd boeiend om te ontdekken hoe mensen uit andere landen naar de wereld kijken. Één ding komt steeds terug: de bezorgdheid over de staat van de planeet en het klimaat. Het klinkt een beetje hypocriet als je weet hoeveel verbrande kerosine we in de atmosfeer hebben geblazen op weg naar deze tropische zone. Mijn visie is simpel. Onze bijdrage aan het klimaat is geen kinderen op de wereld zetten. Dat betekent dat we geen extra verbruikers op de wereld zetten. Charlie (de Amerikaan) heeft ook opgemerkt dat er veel oude Westerse expats zijn die hier een jonge Thaise vrouw vinden. Ook hij merkt op dat beide partijen er voordeel uit halen. In dit armere deel van Thailand zijn er vele meisjes die op deze manier de sociale ladder op klimmen. Charlie werd gisteren nog aangesproken door een mooie Thaise die trachtte om zo aansluiting te vinden. Charlie overweegt, net zoals zovele ongebonden Westerse mannen, om zich ergens in Zuidoost Azië te vestigen. Als gepensioneerde man is het leven hier goedkoop en het klimaat zeer gunstig. Het is hier rustig en vooral: je wordt hier met rust gelaten. Het klinkt aanlokkelijk, maar ik ken wel wat andere plekje waar ik mijn pensioen zou willen doorbrengen.
We trachten vandaag om onze honger te stillen met een fietstochtje. Doel: de whisky-brouwerij en de wetlands. Met het huren van fietsen in tropische landen hebben we nog niet veel positieve ervaringen gehad. Hier in de Mut Mee Guesthouse hebben ze degelijke fietsen. Het kader is klein en de zadelhoogte kan enkel aangepast worden op Thai-hoogte, maar al bij al degelijk materiaal. We krijgen een getekend plannetje mee. Vol goede moed beginnen we eraan. We rijden tussen de túktúks, brommertjes en vrachtwagens door de drukke straten van Nong Khai. De grote baan is moeilijk te vermijden en af en toe proberen we een landelijk zijweggetje maar deze lopen veelal dood. Op het zelfgetekende plannetje van de guesthouse kunnen we niet rekenen. Ze tekenden slechts 3 wegen waar er in werkelijkheid meer dan 20 zijn, een onmogelijke opdracht. We veranderen van tactiek en vragen de weg aan de Thai die kleine winkeltjes openhouden aan de kant van de weg. Omdat onze kennis van de Thaise taal bijzonder beperkt is, leidt dit vaak tot hilariteit bij beide partijen. De Thai hebben niet veel ervaring met het aflezen van plannetjes, laat staan met het tekenen van nieuwe plannetjes. Qua vriendelijkheid geven we ze allemaal 10 op 10, qua inventiviteit zelfs een goede 11 op 10. Toppunt van de hulp: tijdens onze picknick worden we geholpen door 2 meisjes die geen woord engels spreken. Ze halen hun GSM boven en vragen met gebarentaal om google translate te gebruiken. Hoog technologische snufjes op het Thaise platteland. De wegen worden toch wat landelijker en we rijden tussen rijstvelden met waterbuffels en reigers. De regio blijft echter arm ogen en niet echt mooie dorpen en huizen zijn nooit ver weg. Deze reis hebben we nog niet veel vogels of natuur gezien. Aan de Mekong had ik bijvoorbeeld meer reigers en ijsvogels verwacht. Ik vermoed dat de overbevissing en de vervuiling hun tol eisen. We hopen dat Ko Chang een betere natuurervaring zal bieden. Uw blogschrijver heeft behoefte aan prikkelarme omgevingen!
We puffen in de hitte en stompen onze fietsen over valsplatte heuvels. De behulpzame Thai hebben ons niet naar de wetlands kunnen leiden. We genieten van de inspanning en het veranderende landschap en rijden van dorp naar dorp over geasfalteerde wegen. Omdat we helemaal niet meer weten waar we zijn en het kaartje niet helpt, schakelen we de GPS in. Op de niet-afgestelde-fiets doet de poep pijn. We hebben er een fietstochtje van +/- 40 km op zitten als we om 15u terug aankomen in de Mut Mee. Moe maar voldaan relaxen we tussen de habituées van onze guesthouse. Het is er aangenaam vertoeven al verdenken we de andere gasten ervan te hoog op hun wolk te zitten. Julian, de uitbater, is het type overjaarse yoga-boedist dat meditatiemomentjes organiseert en wat rondfladdert. De habituées die hier verblijven passen dan ook perfect in dat schuifje. Oh ja, mensen over één kam scheren is ook een typische reisbezigheid. Uiteraard is de realiteit heel wat genuanceerder dan dit, maar je ziet hier wel wat wolkjes passeren met zelfvoldane rijke westerse types. Mensen die arrogant overkomen omdat ze uitspraken doen zoals: 'we weten niet of we de komende weken hier blijven of even een uitstapje van een maand naar een buurland doen.' 'Tijd genoeg, ik ben samen met mijn vriend een zaak aan het opstarten en we zijn nu een aantal maanden op prospectie. We koppelen het reizen aan het werken, maar ik zit hier nu al een paar weken op dit terras en relax meer dan ik werk.' Allemaal uitspraken die ik vrij gewaagd vind in deze arme regio van Thailand. De wereld is niet in evenwicht.
's Avonds gaan we op zoek naar het restaurant met de beste reviews op tripadvisor. We komen uit op een keet die er allesbehalve ingericht of aantrekkelijk uitziet. De grote bende oude toeristen doen er niet veel goed aan. Een grote brutale Australiër verwelkomt ons met opzichtige bierhumor ('zattemanspraat'). Het eten is verrukkelijk. We schakelen even een versnelling terug en eten vanavond 'Western food'. Een heerlijke pizza en fish & chips kunnen ook eens smaken en zijn een aangename afwisseling.
Genoeg voor vandaag... genoeg geoordeeld over de medemens.... tijd voor een goed nachtje rust. Morgen reeds de laatste dag in het Noordoosten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten