Back with a vengeance

We hebben iets goed te maken.  Gisteren geen blog enkel een foto?  Jullie zouden nog kunnen denken dat we met vakantie zijn.  Daarom nu ongecensureerd,  gevoelige lezers opgelet: We're back. 

Laten we de dag beginnen met een unieke eerste keer.  Na een nachtje gebommel op de nachttrein komen we aan in onze topmetropool en onze laatste bestemming van 2015, Bangkok.  Onze vaste pitstop is het dakterras van de Riverview Guesthouse waar we ook zullen verblijven de komende 2 nachten.  Na het ontbijt en 2 americano's begeeft uw blogschrijver zich naar het kleine kamertje.  Op de food tour, die we de tweede dag deden, hebben we geleerd dat de Thai graag eufemismen gebruiken om duidelijk te maken dat ze naar de wc moeten.  Zo zou je kunnen zeggen dat je 'going to shoot a rabbit' of dat je 'going to water the flowers' in het geval dat je moet gaan plassen.  In dit geval moest ik eerder de groetentuin gaan bemesten.  In vele landen is er op het toilet geen wc-papier en enkel een sproeiertje.  In de Riverview Guesthouse hebben ze beiden.  Toch kon uw blogschrijver het niet laten en voor de eerste keer in zijn leven het sproeiertje gebruiken.  De waarzegger, die gisteren in het beeldenpark mijn hand las (een verhaal dat ik niet met jullie heb gedeeld), voorspelde al dat ik veel geluk ging hebben, maar dat ik vandaag mijn roosje ging kunnen reinigen met een speciaal sproeiertje: ik heb het echt getroffen.

Deze metropool kent geen geheimen meer voor ons.  We zijn er al vaste klant geworden.  Vandaag doen we, naar vaste gewoonte, een wandeltocht door Chinatown.  We kunnen maar niet genoeg krijgen van deze bruisende, fotogenieke buurt.  De geuren, de kleuren, de gezellige drukte in smalle steegjes.  Het is helemaal ons ding. 

We stellen vast dat 2016 het jaar van de aap wordt.  Overal worden afbeeldingen van apen verkocht tussen de typische rode lantaarns.  In de omgeving van Yaowarat road heeft alles een gezellig kitchy 'made in china special feel'.  De vele producten in kleine stalletjes en winkels lijken recht van de vrachtwagen gevallen en blijven botsen.  Tussen de prullen verkopen ze ook kwaliteit maar je moet ernaar op zoek.  Jolijn weet haar slag te slaan en koopt meters stof voor een appel en een ei.  Jolijn is tevreden met het extra gewicht in haar rugzak. 

Vorig bezoek aan Yaowarat road werden we verrast door de lekkere dimsum in een restaurant.  Vandaag ontdekken we een hele dimsum straat.  Het gezellige Chen Dim Sum charmeert ons.  In deze kleine familiezaak ontdekken we weer nieuwe dimsum en eet uw blogschrijver opnieuw een heerlijke gelakte eend met noedels en garnaal wontons.  Ge-nie-ten!

In de Riverview Guesthouse worden we vandaag onthaalt door een vriendelijke receptioniste.  Het is pure chaos in het hotel.  Ze bereiden zich voor op het waanzinnige dakterras nieuwjaarsfeest.  Wij zouden hiervoor een ticket hebben.  Dat wordt spannend!  De receptioniste is in goede doen en geeft onze kamer reeds om 12u30.  En douche is zeer welkom (eigen stank stinkt).

Vanmorgen was het 5u15 toen we uit ons bed werden gezet door de conducteur van de nachttrein.  Om 12u te behalen vannacht zoeken we deze namiddag wat rust en ontspanning in de vorm van, jawel, u raadt het al, een massage.  We willen echter het maximum uit onze Bangkok ervaring halen en we zien het wel zitten om eens zot te doen.  Cinema zou in Bangkok een heel andere belevenis kunnen zijn.  De cinemazalen bevinden zich meestal in grote winkelcentra en hebben een grote variatie in luxe.  In de VIP-zalen heeft elk koppel een eigen duostoel met verstelbare voetsteuntjes. Een massage van 15 minuten en een drankje en snackje zitten in de prijs van je filmticket.  Als we hier dan toch zijn kunnen we even goed hier naar de nieuwe Star Wars gaan kijken.  Om een ticket te bemachtigen reizen we deze middag met de metro en de skytrain naar Siam Square. 

Siam Square vertegenwoordigd al wat mis is in deze wereld.  De winkelcentra zijn gigantisch. Het contrast met de rest van Bangkok is bijzonder groot, alsook het contrast tussen arm en rijk.  De gezellige drukte van andere straten in Bangkok maakt hier plaats voor een hoge concentratie van multinationals.  De globalisering heeft ervoor gezorgd dat plaatsen zoals deze overal ter wereld hetzelfde te bieden hebben, nl. Een lege doos.  Starbucks, H&M, Zara, ... winkels die heel de wereld geïnfecteerd hebben met eenheidsworst.  We zien dat de middenklasse van Thailand zeer gretig ingaat op deze modernisering.  Massaconsumptie is overal en is overal even destructief.  Dat gezegd zijnde: Het is een fascinerend gebeuren.  De winkelcomplexen staan hier als rijhuizen naast elkaar. De skytrain loopt er middendoor.  Paleizen van overkill.  Het Paragon complex telt minstens 5 verdiepingen.  Om naar de cinema te gaan moeten we door de spiraal van roltrappen elke verdieping passeren.  We kopen ons ticket om morgenavond, op 1 januari, een VIP-filmbeleving te hebben.Het is decadent en speciaal. We weten niet wat ons te wachten staat.  Hopelijk alvast Engels met Thaise ondertiteling en niet omgekeerd.  Morgen weten we meer!

Si Lom Road staat in mijn geheugen gegrift als de plek waar ik de beste Thaise massage ooit had.  Ver weg van het kapitalistische verderf van de winkelcentra, in een klein massage-salon, wordt uw blogschrijver door een jonge Thaise vrouw tot het uitsterste van zijn pijngrens gekneed.  Spieren rollen weg onder de voeten, ellebogen, knieën en handen van de masseuse.  Een vreemd soort genot: tegelijkertijd inspannend en ontspannend.  Frankenweenie laat tegelijkertijd haar voetjes behandelen.  2 voeten door 2 pedicures tegelijkertijd.  Naar 't schijnt ook een speciale sensatie.  Ontspannen en min of meer gerecupereerd wandelen we terug naar onze guesthouse.  Tijd om nieuwjaar te vieren!

Mensen die me kennen, weten dat ik niet het grootste feestbeest ben.  Feesten associeer ik met te luide, veelal slechte muziek, 'koetjes en kalfjes'-gesprekken en overdaad.  Het moet anders iets speciaal hebben.  Het nieuwe jaar vieren met uitzicht op de Chao Praya in Bangkok.   De restaurantploeg heeft in elk geval goed haar best gedaan.  Een groot buffet met lekker eten, een partypakketje met made-in-china rommel, 2 drankbonnetjes en een gezellig tafeltje voor 2 aan de rand van het dakterras.  Het volk stroomt rustig toe... sommigen opgekleed of amper gekleed, anderen in hun beste backpackers outfit.   

2015 was geen memorabel jaar.  Er waren de leuke dingen en er waren de minder leuke momenten.  Qua samenleving gaat het er, wat mij betreft, op achteruit.  Er is minder verdraagzaamheid; er is een gezamenlijke angstpsychose rond terrorisme en er lopen nog altijd te veel mensen op deze planeet.   Het is heus niet allemaal kommer en kwel.  Het is soms ook lachwekkend als je ziet hoe klimaatorganisaties en politici in Parijs samen overeenkomen hoeveel graden de globale temperatuur mag stijgen.  Alsof we dit kunnen beslissen? Alsof de mens de thermostaat van de planeet gewoonweg wat moet bijdraaien.  Om te gieren is het.  Nieuwjaar in Bangkok heeft het fenomenale voordeel dat we 2015 zes uur sneller kunnen afsluiten en dus zes uur vroeger kunnen starten met 2016.  Dus 'appie ewyea' voor iedereen die het wil horen!

Het feestje draait op volle toeren.  Jonge Thaise meisjes dansen in hun ondergoed voor een zeer erbarmelijke live muziekband.  Het heeft iets.  Thaise gasten zetten een diadeem met flitsende lichtjes op en de iedereen blijft eten en drinken á volonté.   Ook ik drink een pintje meer dan anders.  Het helpt me om wakker te blijven en de vele prikkels te verwerken.  Frankenweenie heeft lucifers nodig om wakker te blijven.  Gelukkig kan uw dienaar haar genoeg entertainen.  Het is 5 voor 12.  Grote vleerhonden vliegen op uit de bomen voor de guesthouse.  Ze hebben door dat er iets staat te gebeuren.  3 ....2....1 Appie Ewyea!  Vuurwerk weerspiegelt op de rivier.  Het is een feestje.  Het wakkert mijn innerlijk conflict aan.  Ik bezondig me aan deze obscene decadentie in deze drukke stad terwijl ik liefst van al back to basics wil.  Op zoek naar de rust van de schaarse natuur die nog rest op deze planeet.  Daar heb ik niet veel nodig.  Soon Tom, soon! 

Fotoblog

Dagje zonder blog.  Samenvatting: ontbijt,  túktúk, Sala Kaew Ku, overdekte versmarkt, wandeling over Mekong kade, eten met Charlie, relaxen, nachttrein naar Bangkok.

Saawadee Ka/Krab

Genoeg gerust! Gisteren was wel zeer slow motion.  Nong Khai hebben we inmiddels wel gezien en we hebben een honger naar meer.  Tijdens het ontbijt worden we vergezeld door een oudere Amerikaanse man uit Indiana.  Het is aangenaam gezelschap.  Andere mensen leren kennen is één van de leukere dingen tijdens verre reizen.  Ook altijd boeiend om te ontdekken hoe mensen uit andere landen naar de wereld kijken.  Één ding komt steeds terug: de bezorgdheid over de staat van de planeet en het klimaat.  Het klinkt een beetje hypocriet als je weet hoeveel verbrande kerosine we in de atmosfeer hebben geblazen op weg naar deze tropische zone.  Mijn visie is simpel.  Onze bijdrage aan het klimaat is geen kinderen op de wereld zetten.  Dat betekent dat we geen extra verbruikers op de wereld zetten.  Charlie (de Amerikaan) heeft ook opgemerkt dat er veel oude Westerse expats zijn die hier een jonge Thaise vrouw vinden.  Ook hij merkt op dat beide partijen er voordeel uit halen.  In dit armere deel van Thailand zijn er vele meisjes die op deze manier de sociale ladder op klimmen.  Charlie werd gisteren nog aangesproken door een mooie Thaise die trachtte om zo aansluiting te vinden.  Charlie overweegt, net zoals zovele ongebonden Westerse mannen, om zich ergens in Zuidoost Azië te vestigen.  Als gepensioneerde man is het leven hier goedkoop en het klimaat zeer gunstig.  Het is hier rustig en vooral: je wordt hier met rust gelaten.  Het klinkt aanlokkelijk, maar ik ken wel wat andere plekje waar ik mijn pensioen zou willen doorbrengen. 

We trachten vandaag om onze honger te stillen met een fietstochtje.  Doel: de whisky-brouwerij en de wetlands.  Met het huren van fietsen in tropische landen hebben we nog niet veel positieve ervaringen gehad.  Hier in de Mut Mee Guesthouse hebben ze degelijke fietsen.  Het kader is klein en de zadelhoogte kan enkel aangepast worden op Thai-hoogte, maar al bij al degelijk materiaal.  We krijgen een getekend plannetje mee.  Vol goede moed beginnen we eraan.  We rijden tussen de túktúks, brommertjes en vrachtwagens door de drukke straten van Nong Khai.  De grote baan is moeilijk te vermijden en af en toe proberen we een landelijk zijweggetje maar deze lopen veelal dood.  Op het zelfgetekende plannetje van de guesthouse kunnen we niet rekenen.  Ze tekenden slechts 3 wegen waar er in werkelijkheid meer dan 20 zijn, een onmogelijke opdracht.  We veranderen van tactiek en vragen de weg aan de Thai die kleine winkeltjes openhouden aan de kant van de weg.  Omdat onze kennis van de Thaise taal bijzonder beperkt is, leidt dit vaak tot hilariteit bij beide partijen.  De Thai hebben niet veel ervaring met het aflezen van plannetjes, laat staan met het tekenen van nieuwe plannetjes.  Qua vriendelijkheid geven we ze allemaal 10 op 10, qua inventiviteit zelfs een goede 11 op 10.  Toppunt van de hulp: tijdens onze picknick worden we geholpen door 2 meisjes die geen woord engels spreken. Ze halen hun GSM boven en vragen met gebarentaal om google translate te gebruiken.  Hoog technologische snufjes op het Thaise platteland.  De wegen worden toch wat landelijker en we rijden tussen rijstvelden met waterbuffels en reigers.  De regio blijft echter arm ogen en niet echt mooie dorpen en huizen zijn  nooit ver weg.  Deze reis hebben we nog niet veel vogels of natuur gezien.  Aan de Mekong had ik bijvoorbeeld meer reigers en ijsvogels verwacht.  Ik vermoed dat de overbevissing en de vervuiling hun tol eisen.  We hopen dat Ko Chang een betere natuurervaring zal bieden.  Uw blogschrijver heeft behoefte aan prikkelarme omgevingen!

We puffen in de hitte en stompen onze fietsen over valsplatte heuvels.  De behulpzame Thai hebben ons niet naar de wetlands kunnen leiden.  We genieten van de inspanning en het veranderende landschap en rijden van dorp naar dorp over geasfalteerde wegen.  Omdat we helemaal niet meer weten waar we zijn en het kaartje niet helpt, schakelen we de GPS in.  Op de niet-afgestelde-fiets doet de poep pijn.  We hebben er een fietstochtje van +/- 40 km op zitten als we om 15u terug aankomen in de Mut Mee.  Moe maar voldaan relaxen we tussen de habituées van onze guesthouse.   Het is er aangenaam vertoeven al verdenken we de andere gasten ervan te hoog op hun wolk te zitten.  Julian, de uitbater, is het type overjaarse yoga-boedist dat meditatiemomentjes organiseert en wat rondfladdert.  De habituées die hier verblijven passen dan ook perfect in dat schuifje.  Oh ja, mensen over één kam scheren is ook een typische reisbezigheid.  Uiteraard is de realiteit heel wat genuanceerder dan dit, maar je ziet hier wel wat wolkjes passeren met zelfvoldane rijke westerse types.  Mensen die arrogant overkomen omdat ze uitspraken doen zoals: 'we weten niet of we de komende weken hier blijven of even een uitstapje van een maand naar een buurland doen.'  'Tijd genoeg, ik ben samen met mijn vriend een zaak aan het opstarten en we zijn nu een aantal maanden op prospectie.  We koppelen het reizen aan het werken, maar ik zit hier nu al een paar weken op dit terras en relax meer dan ik werk.'  Allemaal uitspraken die ik vrij gewaagd vind in deze arme regio van Thailand.  De wereld is niet in evenwicht.

's Avonds gaan we op zoek naar het restaurant met de beste reviews op tripadvisor.  We komen uit op een keet die er allesbehalve ingericht of aantrekkelijk uitziet.  De grote bende oude toeristen doen er niet veel goed aan.  Een grote brutale Australiër verwelkomt ons met opzichtige bierhumor ('zattemanspraat').  Het eten is verrukkelijk.  We schakelen even een versnelling terug en eten vanavond 'Western food'.  Een heerlijke pizza en fish & chips kunnen ook eens smaken en zijn een aangename afwisseling. 

Genoeg voor vandaag... genoeg geoordeeld over de medemens.... tijd voor een goed nachtje rust.  Morgen reeds de laatste dag in het Noordoosten.

Mut Mee in Nong Khai met Namnuang

'Coffee' ... 'tea', bons bons bons op het deurtje van onze coupé.   Het is 6u 's ochtends op de nachttrein en we worden al uit bed gezet.  De nacht was hobbelig.  Ongewild spookten gedachten van treinrampen door mijn hoofd.  De laatste wagon van een trein schud dan ook hard en deze trein reed wel zeer snel.
De Thaise efficiëntie qua vervoer kent geen gelijken. De service is ook uitmuntend.  Nog geen half uurtje na het opstaan komt er een vriendelijke treinman -bij gebrek aan betere omschrijvingen- ons bed afbreken.

De verwachting is dat we nagenoeg in een ander land terechtkomen.  Noordoost Thailand (Isan) staat bekend als een arme regio van Thailand waar vele minderheidsgroepen wonen. 
In het stadje Nong Khai, aan de grens met Laos, verblijven we in Mut Mee Guesthouse.  Aan het station kunnen we een Túktúk charteren met een vrouw uit Zweden.  Goedkoper + een leuke babbel.  In Mut Mee eten we gezellig ontbijt onder een rieten dakje met uitzicht over de Mekong rivier.  Aan de overkant van de Mekong ligt Laos. 
We zetten het tempo van de dag zeer rustig in met een wandeling over de kade van Nong Khai.  Julian, de gastheer, geeft aan dat de kamer tegen 11u vrij zal zijn.  Het belooft een zeer rustige en langzame dag te worden. Tempo ingezet....
Nong Khai is tegen alle verwachtingen in een stadje dat vrij rijk oogt.  De kade is mooi aangelegd met in het midden grote kleurrijke draken die bezoekers verwelkomen aan de ingang van de overdekte markt.  We passeren ook een pier waar vele goederen via een reuzegrote schuifaf naar bootjes worden geleid.  Er is veel export naar Laos en zo goed als geen import naar Thailand.  Altijd leuk om mensen aan het werk te zien.  Zeker als je zelf met vakantie bent.  Wij hebben geen compassie met onze lezers.  Arbeit macht frei!

In de lokale overdekte markt vindt uw blogschrijver een waaier met de afbeeldingen van verschillende militairen op.  Een uniek stuk dat hoogstwaarschijnlijk 'made in China' is.  Een super souvenir!  De marktjes hebben we nu wel gehad.  In dit stadje wordt whiskey gebrouwen.   Thaise whisky,  mmm het maakt me wel benieuwd.  Het wordt verkocht in grote kruiken.  Een beetje groot om gewoonweg te kopen.  Het is moeilijk om me voor te stellen dat deze whisky van enige kwaliteit is.  Morgen zullen we tijdens een fietstocht trachten om een bezoekje te brengen aan de stokerij.  

Nong Khai is klein.  In de namiddag verkennen we nog een stukje van de andere kant maar we zijn er vrij snel op uitgekeken.  Een rustig tempo is blijkbaar moeilijker dan we hadden gedacht.  Wij zijn steeds op zoek naar nieuwe dingen. We trachten het onderste uit de kan te halen. 

Intermezzo: Overal in Thailand kom je ze tegen.... het koppel dat niet klopt.  Een duo met specifieke eigenschappen.  De jonge Thaise vrouw of man met de jonge of oudere Westerse opportunist.  Ze worden er vaak op nagekeken door andere toeristen, maar niet door andere Thai, die lijken het ogenschijnlijk te aanvaarden.  Jammer voor dat ene Westers-Thais koppel dat wel klopt, maar de anderen verpesten het voor jullie.  Hier in het Noordoosten komen we het fenomeen nog vaker tegen.  Mijn theorie: minder toeristen en dus ook minder ogen.  Wat opvalt bij onze observaties, is de manier waarop deze 2 mensen op elkaar inspelen.  De jonge Thaise vrouw tracht met veel overtuiging de rol te spelen van wat algemeen gepercipieerd wordt wat de verwachtingen zijn van een perfecte vrouw.  Ze lacht met zijn mopjes, is heel aanhankelijk en speels, richt haar aandacht enkel op hem en hangt aan zijn lippen.  De Westerse opportunist houdt voor zichzelf de illusie in stand, dat wat er gebeurt, echt is.  Petje af voor de krachtige innerlijke verbeelding en fantasie dat deze mannen moeten hebben om zichzelf wijs te maken dat we hier te maken hebben met puur geluk in de liefde.  Uiteraard zullen er ook exemplaren tussen zitten die het zichzelf niet wijsmaken en gewoonweg (niet te veel) willen betalen voor de 'cheap trick'.  Deze zaken roepen vele morele vraagtekens op, maar op het eerste zicht lijkt er een soort bizar evenwicht in de relatie.  Zij houdt er veel geld en status aan over en hij een kopie van een ideaalbeeld van wat een vrouw zou moeten zijn, nl onderdanig en bereidwillig. 

Mijn generatie kent de Vietnamoorlog enkel van Amerikaanse films.  Er zijn wel wat films die een fascinerend beeld schetsen van de wrede en domme oorlog in Vietnam.   Ik associeer deze oorlog onterecht met de muziek uit de jaren 60, populaire Amerikaanse acteurs uit de jaren '80, '90 en 2000 en terecht met de Mekong rivier.  De rivier waar we nu op uitkijken, stroomt na Thailand door Cambodia en verlaat het vaste land via Vietnam.  Tijdens de oorlog verbleven vele Amerikaanse soldaten in Thailand.  's Avonds vertrekt, vanuit een visrestaurant aan onze Guesthouse, een sunset-tour.  Veel moet je je er niet bij voorstellen.  De boot vaart even tot aan de vriendschapsbrug, die Laos en Thailand verbindt, en terug.  De zonsondergang is wel zeer mooi.  Een bloedrode zon.  Met veel verbeelding hoor je bij het sluiten van je ogen, in de wind over de Mekong, kolonel Kurtz fluisteren: the horror, the horror.

We krijgen er honger van!  Het visrestaurant heeft weinig concreet in de aanbieding dus wandelen we de kaai af tot het gigantische Vietnamese restaurant waar een grote massa Thai zit te eten.  Grote groepen en families eten Namnuang.  Wij hebben het ook gegeten, maar kunnen nog steeds niet duidelijk vertellen wat het eigenlijk is.  Het personeel van het restaurant is fantastisch.  Ze helpen ons naar een tafel, proberen onze handen-en-voeten-uitleg goed te begrijpen en helpen ons bij het maken van ons eerste pakketje Namnuang.   Klevende rijstvellen vullen we zelf met sla, komkommer en sterrenfruit, verse look, een soort gehaktrolletje en overgieten we met een kleverige saus met pindabrokjes.  Het zijn precies zelfgemaakte Dim Sum.  Best wel lekker.  We doen wat aan overkill en bestellen nog suikerriet met gefrituurde garnalenpasta rond (een soort garnalen drumstick) en kleine gemarineerde varkensribbetjes.  Een heerlijke maaltijd!  Rond en gezond passeren we een massagesalon.  De enthousiaste Thaise vrouwen roepen ons binnen.  Het is er goedkoop, slechts een goede 5 euro voor een voetmassage van 1 uur.  De prijs is wel naar verhouding van de kwaliteit, een matige massage.  De animo in de keet is anders schitterend.  De vrouwen zij continue aan het lachen en aan het 'tetteren' (voor de niet Antwerpse lezers: trek uw plan!).  Ze hebben commentaar op alles wat ze zien.  Ze lachen met mijn grote voeten en met de gevoelige voeten van Jolijn.  Ze zijn jaloers op het witte vel van Jolijn en willen meteen ruilen.  De sfeer zit erin!

Moe en voldaan drinken we nog een afsluiter op het terras van de Mut Mee.  Het was een rustige dag.  We slagen er toch steeds in om hem goed te vullen.  Morgen gaan we fietsen naar de 'wetlands'.  We zijn benieuwd.

Shaken, not stirred

Één van de basisbehoeften van een mens is eten.  Gelukkig is de Thaise cultuur een culinaire cultuur.  Ze eten graag die Thai. Valt dat even mee: dat is ook één van onze favoriete bezigheden.  Net daarom beslissen we om deze ochtend niet te ontbijten in het hotel.  We laden ons gerief in onze rugzakken, checken uit en droppen onze rugzakken bij de receptie.  We vertrekken te voet richting Yaowarat road.  Ik op mijn voeten en Jolijn op haar blaren.  Het valt niet mee om Frankenweenie te zijn: grote blaren op de voetzolen en een blaartje op de kleine teen.  Vandaag wordt een ware stapbelevenis. 
Mij hebben ze ooit eens wijsgemaakt dat Dim Sum een ontbijt is.  De Chinezen zouden allemaal gestoomde rijst-dumplings eten 's ochtends.  Hard is het toeristenleven als we tot de vaststelling komen dat Yaowarat road er ietwat verlaten (naar Bangkok-normen) bij ligt.  Geen ontbijtmogelijkheden te bespeuren.  Ochtendstond heeft vandaag enkel goud in de mond.  Ze hebben uw blogschrijver al vanalles wijs gemaakt.

Op de planning vandaag: Chatuchak Market.   Een overdekte weekendmarkt.  Naar verluidt kan je er alles vinden dat in heel de wereld te verkrijgen is.  Mmmh, we zullen zien.
In 2010 was er nog geen metro in Bangkok. Vandaag zullen we leren dat de metro van Bangkok een zeer efficiënte lijn is.  Was ons openbaar vervoer maar zo efficiënt georganiseerd.  De metrotreinen stoppen aan elke halte en openen alle deuren tegelijkertijd.  Zo hoort een metro te werken.   Elke 5 minuten komt er een nieuwe trein.  We rijden zo goed als het volledige traject.  Uitgehongerd komen we aan op onze bestemming in het uiterste noorden van Bangkok.   We duiken een lokale koffiebar in en sterken ons voor de markt. 

De markt is een gigantisch netwerk van piepkleine winkeltjes, verspreidt over een overdekt doolhofcomplex.  Het heeft wat weg van een 'over the top' Aziatische versie van een Souk.  We trachtten een werkbaar systeem te vinden om in alle wandelgangetjes de winkeltjes te bezichtigen.  We shop 'till we drop.  Onmogelijk is het. De winkeltjes blijven maar komen.  Voor je het weet ben je 2 uren zoet en begint je maag weerom te grommen.  Het is zeker en vast niet allemaal krot en compagnie.  Tussen de namaak zonnebrillen, Prada tassen, Birckenstocks en Adidas-schoenen, zijn er ook leuke kleine winkeltjes die eigen handgemaakte producten verkopen.  Eerste aankoop van de dag -u kan het al raden- zijn stoffen voor de naaifabriek die Jolijn ooit zal openen.  Mooie Thaise stoffen weliswaar, met leuke oosterse bloempatronen.  Uw blogschrijver mag ook iets hebben en koopt een aantal mooie T-shirts. 

Tussen de winkeltjes lopen grote lanen die zich steeds meer vullen met een gemengd publiek van locale Thai en Westerse toeristen.  Het begint druk te worden tegen de middag.  We vinden een 'over the top' lounge café waar een dikke Spaanse clown met bevrozen erwtjes naar zijn klanten gooit terwijl hij met veel show in een grote paëllapan roert.  Deze publiekstrekker doet wat hij moet doen: klanten lokken. En met succes, ook wij moeten eraan geloven.  De paëlla is bijzonder lekker en een leuke afwisseling. 

De tijd vliegt, geld vliegt en wij hebben een trein te halen. Voor we het goed en wel beseffen is het namiddag.  Ik steek nog een choconana (een half bevroren banaan die eerst in chocolade en daarna in fijngehakte geroosterde peanuts wordt gedipt) tussen mijn kiezen terwijl we de laatste meters markt doen en ons voorbereiden op een rit met een taxi naar de Chao Praya.  Tot onze verbazing weigert elke taxichauffeur de vraag.  Onze kennis van de Thaise taal laat ons ook nu weer in de steek en we zullen nooit weten waarom.  Soit, we zouden geen goede backpackers zijn, moesten we niet snel op de proppen komen met een goed alternatief.  We schrappen de trip naar de rivier en maken ons op voor een, u raadt het al, een massage.  Het is moeilijk te weerstaan aan deze zaligheid in dit land.  Ze smijten ermee naar je hoofd.  De Skytrain brengt ons naar Silom road.  De train is altijd een beetje reizen en nu ook een beetje reizen in de sky (flauw Tom, flauw, dat moet door al dat 'ge-shake' komen).
Jolijn gaat voor de full body oil massaaah.  Ik maak me weer op voor geprikkelde voeten.  Ze kunnen er wat van, damn!

Alvorens we Bangkok verlaten, gaan we nog even genieten van de zonsondergang op het dakterras van de Riverview Guesthouse, waar we opnieuw dineren met zicht over deze machtige stad en haar sierlijke rivier.  Als liefhebber van prikkelarme natuurreizen verbaas ik mezelf.  Deze stad heeft, ondanks alle drukte en vuiligheid, toch een warm plaatsje in mijn hart veroverd. 

Als ware backpackers wandelen we naar het treinstation.  Daar is een wagon eerste klasse slaaptrein op ons aan het wachten.  We trekken naar het Noordoosten deze nacht.  Het is een leuk weerzien, Hua Lamphong Trainstation.  Een grote hal die zoemt van het leven.  Een allegaartje van monikken, Thai en toeristen, sommigen liggend op de grond, anderen zittend op een stoel, al dan niet voorbehouden voor monikken of oudere mensen.  Op een groot Cinemascherm speelt één of andere Thaise soapserie. Schitterend die series! De conversatie moet iets als het volgende zijn: 'Sarah, ik heb me net aan overspel bezondigd' (ernstig gezicht met gedramatiseerde opgetrokken wenkbrauw). 'Oh nee Ken, dat mag je me niet aandoen' (gepijnigd gezicht alsof ze net de hele dag op de blaren van Jolijn heeft gelopen). 

Onze trein staat klaar op spoor 5.  De poetsploeg is de buitenkant nog aan het opblinken terwijl we op zoek gaan naar onze coupé.   Alles is zoals we het in 2010 hadden achtergelaten.  Een zeer verzorgde coupé, zeer vriendelijk personeel, airco, privé, ... Reizen terwijl we slapen, kan het nog beter?  De trein boemelt vlot uit Bangkok.  Eindbestemming: Nong Khai aan de grens met Laos.  We kijken er al naar uit om wakker te worden in het Noordoosten. 
Uw blogschrijver heeft goed zijn best gedaan vandaag.   Liggend op een verhoogje boven zijn vrouw wordt hij heen en weer geschud terwijl hij zijn opdracht vervult.  Hij wordt er zelfs een beetje reisziek van.  Alles voor de blog!  Zelfs 'shaken, not stirred!'

Foo massaaah?

Concentratie is een uitdaging wanneer je voeten sterk worden gemasseerd door een mollige Thaise vrouw terwijl je een blog tracht te schrijven.  Momenteel kan ik me niet voorstellen dat er iets beter is dan deze behandeling.  Airco, eucalyptusolie en complete relaxatie.  Wie mijn vrouw ietwat kent, zal nu niet geloven dat ze dezelfde behandeling krijgt als ik.  Gevoelige voetjes is een eufemisme wat Frankenweenie betreft.  Hoe zijn we hier eigenlijk terecht gekomen?  In dit oord van verderf. Waarom is dit een oord van verderf? ...

Onze nacht was onderbroken door Neil Diamond. 'Sweet Caroline' in prachtige karaoke op een purpere neon partyboot over de Chao Praya. Iedereen in Ondo zal wel begrijpen waarom ik dan spontaan aan kwaliteit moet denken.  Het is 00:00u en we zijn klaarwakker.  Een menselijk lichaam past zich niet snel aan, maar ook dit is een déjà-vu.  Het duurt even voordat we de slaap kunnen hervatten.  Exact een kopie van 2010.

Food Tour! YIHAA! Na een degelijk ontbijt in een zwoel Bangkok, trekken we te voet door de straten naar de start van onze tour.  Te voet door Bangkok. Het zal een Thai niet snel overkomen. Een Thai heeft dan ook veel mogelijkheden tot transport. Wij proberen er later op de dag nog 3 andere uit.  We wandelen tussen indrukwekkende flatgebouwen.  Er is weinig zichtbaar veranderd in Bangkok de afgelopen 6 jaar, maar de skyline is blijkbaar een tableau vivant.  We benoemen er een aantal: den Tetrisbuilding, het postgebouw en het gebouw waar Hollywood-vehicle 'The Hangover' werd opgenomen. 
De food tour is een internationaal gebeuren.  We zijn in het aangename gezelschap van Italiaanse Amerikanen, een man uit Californië, een Duitser, een Zwitsers koppel en een jonge vrouw uit Singapore.  Een Thaise food tour is smullen en wandelen en smullen en wandelen met een jonge Thaise gids die Engels spreekt alsof ze continue een hete aardappel in  haar mond heeft. We leren heel wat lekkers kennen.  Noedels met gelakte eend; dumplings met zoete radijs, tapioca en een chili; een lekkere hete curry met kip of beef; koekjes met kokos en zwarte sesam; papayasla; kip met gefrituurde lemongrass; varkenvlees met limoen en munt; gefrituurde zoete aardappel; Thaise ice tea met een gebakje gevuld met een felgroene pasta; roti met gele curry met varken en kleine thaise aubergines om te eindigen met een sorbet van Tamarinde.  Tijd voor een wandeling!

We verlaten ons internationaal gezelschap en trekken richting Lumpini park. We wandelen door rijk Bangkok onder de skytrain.  Hier zien we, tussen de traditionele massagesalons en nieuwe winkelcentra met too much Starbucks, ook kleine salons opduiken voor schoonheidsbehandelingen.  Een laserbehandeling om er witter uit te zien iemand? Of misschien een botox spuitje?

Lumpini park is een echte sauna deze middag.  Zelf de imposante varanen kiezen om wat rond te dobberen in het water.  We laten de oven achter ons en kiezen om een keer met de Skytrain te reizen.  Het doel deze namiddag: Khao San Road.  De Skytrain is een ultramodern gebeuren.  Een drukke bovengrondse metro die gedragen wordt door grote betonnen pilaren.  We reizen 2 haltes om vast te stellen dat we nog een heel eind moeten stappen.  Moedig zetten we een stevig tempo in.  Na zo'n 2 km hitte werpen we ons voor een Túktúk.  Transportmiddel 2 brengt ons op wandelafstand van Khao San Road.  We besluiten om de tempel Wat Suthat even binnen te gaan.  Veel tempelhoppen zat er tot nu toe nog niet in.  De monikken zijn allemaal zeer druk bezig.  Ofwel spelen ze een soort Bingo, ofwel solliciteren ze voor één of andere verheven functie, maar ze zitten allemaal druk te pennen op dikke bundels papier.  Grote gouden Buddhabeelden ommuurt door prachtige muurtekeningen met monikken die in een constante cyclus hypnotische liederen zingen, het werkt psychedelisch in op onze beleving.  Veel tempels plannen we niet te doen deze reis, deze is goed meegenomen.

Khao San Road heeft een hele geschiedenis. Wat ooit de start was van het westerse toerisme in Thailand, is nu een oord van Westerse decadentie en Thais opportunisme.  Het is een straat die in het daglicht eeuwig in braderijstand is geparkeerd en 's nachts verandert in alles wat mis is in de wereld.  OK, het is algemeen geweten, uw blogschrijver heeft soms de neiging om wat gul om te springen met woorden om bepaalde zaken te omschrijven.  Hij heeft soms de neiging om wat te overdrijven.  Het was uw dienaar die op het idee kwam om dit oord van verderf op te zoeken.  In 2010 kwam het er niet van en het is nu eenmaal een sociologisch experiment om U tegen te zeggen.  People-watching is gewoonweg leuk. Thai die aandringen om gebakken schorpioenen op een stokje te kopen, Westerse toeristen die vroeg op de avond in de cocktails vliegen, Thai die aandringen om een kostuum op maat te laten maken en Westerse toeristen die nieuwe manieren zoeken om zich aan te stellen. Het lijstje is eindeloos.  Het begint allemaal nog vrij subtiel met iets dat wat weg heeft van de eeuwige sinksenfoor (misschien moeten we de foorkramers naar hier verhuizen Bart?). Het eindigt waarschijnlijk met een bende zatte toeristen die meer doen dan alleen Buddha beledigen.  Soit, tot daar mijn beschrijving.  Het straatje dat parallel loopt met Khao San heeft net iets meer te bieden. Hoewel het bijna één pot nat is, is het net wat rustiger en aangenamer.  Het is hier dat we, na wel wat toeristische kraampjes af te lopen, afzakken in Madam Musur, een restaurant/cocktailbar waar Jolijn haar eerste 'Pad Thai' van de reis 'scheefslaat' en ik een heerlijk Thais zeevruchtensoepje.  Het is in de Musur dat we één van de betere beslissingen van de reis nemen en kiezen om op zoek te gaan naar een 'Foo Massaaaaah'.  In een steegje vinden we de perfecte formule, een massage van 1 uur per persoon voor slechts 7 euro/persoon.  Massages voor iedereen. Het is iets dat op het programma van mijn politieke partij zou staan, moest ik er één hebben. 

De nacht is nog jong, maar wij zijn oude zakken blijkbaar.  We banen ons een weg door de gekte en gaan op zoek naar een taxi.  Ons idee: de taxi's aan Khao San zijn toeristenvallen en ten allen koste te vermijden.  Dus jawel: we gaan een stukje te voet op onze nieuwe voeten.... Bad idea. Lege straten met daklozen zijn niet echt een gezellig gegeven in deze grootstad.  We stoppen een taxi en trachtten hem duidelijk te maken waar we moeten zijn.  Een moeilijke oefening want de man spreekt geen woord Engels en wij geen woord Thais.  Trainstation it is!  Een laatste wandeling van het treinstation naar ons hotel kan er nog wel bij.  Zeker nu we nieuwe voeten hebben.  De guesthouse is gezellig thuiskomen als we nog een laatste Chang en Singha (Thaise pintjes) drinken op het terras met het majestueuze uitzicht op de mooie lichtjes van onze favoriete metropool.

De nooit eindigende dag

Er wordt met onze voeten gespeeld.  Amper één week voor ons vertrek een telefoontje van Vliegtickets.nl: 'Mijnheer uw vlucht van 25 december naar Bangkok werd geannuleerd door China Airlines.' Paniek zou ik hetgeen er op volgde niet noemen, maar gezellig was het ook niet.  In de aanloop van de eerste reis buiten Europa sinds Oeganda in '14/'15 werd hard gewerkt om de reis een dag vroeger te starten.  Geliefd zoals we zijn door iedereen die ons kent, werd het nieuws dat we Kerstmis op de vlieger zouden vieren niet al te vreugdevol onthaald. 

Een verre reis start ten huize Moons-Verheyleweghen met een oefening efficiënt inpakken. Dat gebeurt doorgaans zo: uitstellen tot het laatst mogelijke moment; eerst gezellig gaan eten in kerstcircus Antwerpen en dan tot na middrnacht zoeken naar die 2de flightbag.
We vertrekken vanuit Schiphol. We vinden die Nederlanders wel sympathiek en ze bieden een rechtstreekse vlucht Schiphol-Bangkok aan.  Met de rugzak op de rug trekken we door een lege Turnhoutsebaan naar het Centraal Station waar het avontuur begint met een IC richting Amsterdam.   We sponsoren 2 internationale koffiegiganten, stompen een croissant in onze mond terwijl we para's observeren die zich als aapjes in de jungle af en toe achter een pilaar verstoppen.  Van grootschalige controle is echter niet veel op te merken in een Europa dat zich stillaan gedwongen voelt tot erkenning van de postkoloniale schade.  In Schiphol wordt onze volledige body weliswaar gescand.  Een beetje kinky nu iedereen na de bodyscan ook nog betast wordt door een allicht onderbetaalde veiligheidsbeambte.

Een luchthaven is een luchthaven en daarmee is alles zowat gezegd.  Behalve dit dan: ik hou van de efficiëntie van Schiphol.  Korte wachttijden, genoeg zitplaatsen en de gebruikelijke eetgelegenheden.  We steken een te-jonge-koe-om-al-te-sterven-kroket achter onze kiezen en bereiden ons mentaal voor op de langste dag.  Een vlucht van 11u kan tellen... We spelen een spelletje en trachtten te observeren welke alleenstaande mannen van middelbare leeftijd en ouder hun geluk gaan beproeven met een postorderbruid of een tranny in de steegjes van Phuket.  Een gewaagde bezigheid... het is niet eenvoudig om de gedreven ornitholoog op leeftijd te onderscheiden van Westerse opportunistische gelukzoekers.  
Naast Schiphol kunnen we ook China Airlines appreciëren voor wat het is. Ze slagen erin om eten te serveren dat er niet reeds half-verteerd uitziet en ze bieden drankjes en snackjes aan om de lange vlucht aangenamer te maken. Dat hun entertainmentcenter ondermaats is nemen we erbij.  Op een vlucht naar een goede film zien is toch onbegonnen werk.  Dan maar het herkauwen van oude films met een hoge entertainingswaarde.

11 uur is zo voorbij. Nog voor je het goed en wel beseft, is het ochtend in Bangkok.  En, waarde bloglezers, ochtend in Bangkok is slaaptijd in België.   Wij zijn een toonbeeld van efficiëntie en banen ons een weg door de douane naar de bagageband; via de money-exchange naar de lokale mobile-internetprovidor; naar de taxistand.  De taximan doet een professionele poging om de meter te omzeilen, maar heeft al vrij snel door dat wij hier al eerder zijn geweest. Hij rijdt ons recht naar ons hotelletje in de Chinese achterwijk waar vele Maleisische inwijkelingen zitten te puzzelen aan grote metalen tandwielen van zware motoren.  We komen een beetje thuis.  Een déjà-vu effect.  Het traject is exact hetzelfde als 6 jaar geleden.  Ook toen werden we opgewacht door een verwarde, ongemeend brutale, receptioniste die in eerste instantie niets begrijpt van het eigen reservatiesysteem.  We maken ons geen zorgen, ook 6 jaar geleden kwam alles op pootjed terecht.  We droppen onze bagage bij de receptie en gaan jetlaggen in het restaurant op het dak van de guesthouse.  Rudimentair, maar wat heeft een mens nog meer nodig dan een mooi zicht op de Chao Praya met de zalige drukte van Bangkok op een goede afstand.  Een oase in een metropool.  De grote indrukwekkende rivier, tussen grote indrukwekkende flatgebouwen in warme tropische hitte met een mengeling van heerlijke vreemde geuren tussen de smog van grotere en kleinere bootjes. 

We warmen op.  De oogjes zijn klein.  Een programma hebben we niet.  Hoe lang houden we dat vol? Hoe lang kunnen we hier blijven zitten en recupereren? Kunnen we dat hoedanook? ....
Ja, lap, daar gaan we.  We maken een ommetje door de wijk.  Een wijk die we al kennen. Uw blogschrijver stoeft niet graag, maar moet toegeven dat hij een waar talent heeft voor oriëntatie (en een dikke nek ;-)). We waltzen rustig door smalle steegjes, recht op ons doel af.  De geuren, de eetkraampjes, de vriendelijke Thai, ... allen lijken ze ons opnieuw welkom te heten in deze drukke metropool.
Tegenover Huala Lumpung, het treinstation van Bangkok, is een zeer klein kantoortje.  Een kantoortje gevuld met kleine giechelende jonge Thaise meisjes.  In deze tijden van internetboekingen, hebben bedrijven geen groot kantoor meer nodig.  Hier halen we de treintickets op voor de nachttrein die we via het Internet hebben geboekt.  Laat al die andere backpackers maar moedig als haringen in een ton een nachtje zweten op veel te kleine bedjes met dubbelgeplooide benen.  Wij zijn voorbereid!  Eerste klasse! Met een eigen cabine en een bed waar zelfs grote belgen hun benen in kwijt kunnen.  De Thaise meisjes giechelen erop los.  We worden geholpen door een werkneemster in opleiding.   Ze heeft bijna de slappe lach terwijl ze onze tickets overhandigd en ons 400 Baht teruggeeft omdat ze minder gekost hebben dan voorzien.  Goede service moet vermeld worden! Allen daarheen: 12GoAsia.com.

Blij dat alles waanzinnig vlot verloopt, zetten we onze jetlag verder in Yaowarat Road, Chinatown.  Hier hadden we in 2010 ons hartje al verloren. Zo'n gezellige drukte.  Ook een beetje 'living on the edge'. Telkens als je de straat moet oversteken doe je een 'frogger' (zoek het op).  Eetkraampjes, bizarre medicijnen, Chinese postkaartjes, ... noem maar op. 
We dineren in een Chinees restaurant waar we aan tafel worden gezet bij een, zo blijkt later, lerares chefkok uit Singapore.  Wij houden van de Thai. Zo vriendelijk en sociaal. In een gigantische overbevolkte stad als Bangkok is dit een ware revelatie.  Noedels met gelakte eend en de beste Dim Sums die mijn ega al heeft gegeten worden opgediend door een norse Chinese serveerster.  Het eten, de setting en het gezelschap zijn evenwel subliem en we kunnen zelf nog een vriendelijk lachje triggeren bij de serveerster.

Terug naar het hotel.  Onze kamer zou gereed moeten zijn.  Benieuwd of de reserveringstress inmiddels is verdwenen.  Onze sympathieke receptioniste heeft alles goed teruggevonden.   We hebben onze kamer, met uitzicht op de rivier, verdiend beste lezers. Een dag die wel eindeloos lijkt,  'the never ending day'.  Douchen, een uurtje slapen, ... eindigen op het dakrestaurant. Bierproeverij, blogspielerei, avondeten en 'loungen' in de brede zetels terwijl de temperatuur daalt en we worden opgefrist door een aangenaam avondbriesje.  En hier zit ik dan...weer trouw op post, uw blogschrijver met de vrouw aan zijn zijde.  Klaar voor het avontuur. Hopend om je mee te nemen uit het grijze België naar het verre Oosten deze keer. Escapism, hopelijk hebben jullie er iets aan.