Episode I

Wat doet ne mens die eerste dag van het nieuwe jaar?  Wakker worden met uitzicht op de Chao Praya blijkbaar.  We plannen een rustige dag vandaag en zullen voor de eerste keer dit jaar gebruik maken van de bootbus.  Uw blogschrijver beseft meer en meer dat Bangkok een circus is, een Disneyland.  De enige grote tempel die we in 2010 hadden overgeslagen is de Wat Arun.  's Nachts valt deze tempel eens te meer op door de grote skylights en de verlichting van de Wat in alle kleuren van de regenboog.  Het is een tempel die dicht aanleunt bij de tempels van de Khmer in Cambodja.  De bootbus is een zeer praktisch vervoermiddel.  Velen maken er gebruik van.  De boten zijn zeer vol.  Ticketjes kopen doe je op de boot.  Een conducteur komt langs met een blikken trommeltje waarin hij zijn geld en tickets bewaard.  Aan de halte van de Wat Arun is het aanschuiven voor de volgende attractie, de overzetboot.  Drie overzetboten pendelen continue tussen de linker- en de rechteroever.  Overvol met toeristen.  Aan de Arun is het opnieuw aanschuiven.  De vele Aziatische toeristen zijn onafscheidelijk verbonden met hun veel te grote smartphones.  Anderen gebruiken de tempel voor wat het dient namelijk het uitoefenen van hun boeddhisme.  Ze lopen rond met wierrook tussen hun handen die ze steeds in gebedshouding houden.  De grote massa houdt ons meer bezig dan het genot van deze monumentale tempel.  Het is wringen in de hindernissenloop rond de tempel.  Niet voorbereid op deze drukte houden we het snel voor bekeken.  We zijn immers nog aan het herstellen van de 'madness' van het feestje gisteren.  Al is de kater nergens te bespeuren, zijn we het, oude zakken die we stilaan worden, niet meer gewoon om het zo laat te maken.  Zeker niet als onze dagen zo druk gevuld zijn.

We nemen de busboot naar de Phra Phrathit.  Een straat die wat jazz cafés zou hebben.  Uitgehongerd besluiten we om eerst iets te eten in een gezellig ogend restaurant aan de pier van de busboot.  Uw blogschrijver heeft inmiddels wel wat behoefte aan westerse keuken en bestelt een lasagne.  Jolijn eet een Thais visje in een cocosnoot.  Heerlijk eten in een gezellige omgeving.  Eten laten zakken, kort wandelingetje over de Phra Phrathit en we zijn weer klaar voor de volgende attractie: de boottocht in de 'Klongs' van Bangkok, niet voor niets een Aziatisch Venetië.   We zien dat de gezellige vervallen woningen in de kleine waterwegjes van Bangkok steeds meer plaats moeten maken voor betonnen nieuwbouw.  Niet verwonderlijk maar wel jammer.  Ze slagen er niet in om met de nieuwe architectuur, de eigenheid van de 'Klongs' te bewaren.  Onze schipper is een beetje een louche en verrimpeld type.  Hij maakt er soms een wildwaterbaan van en slaagt erin om me volledig nat te plonsen door een golf verkeerd in te schatten.  Overspoeld met het vuile water.  Het is een deel van het circus. 

Ook in 2016 moeten we vaststellen dat het water van de Chao Praya verschrikkelijk vuil is.  Een groot deel van de Thai heeft de gewoonte om vuilnis gewoonweg op straat of in de rivier te smijten.   Het is onvoorstelbaar welke vetzakkerij je allemaal ziet drijven.  Gisterenochtend zagen we nog een man vanuit zijn balkon in de Chao Praya plassen.  Het had wel iets.

Met ons VIP filmticket op zak trekken we naar het Paragon Shopping Center.  We zijn nieuwsgierig naar hoe 'the other half lives'.  Aan grote winkelcentra zal ik nooit wennen.  Naar mijn mening zouden ze deze plekken, die eruit zien alsof je in de taxfree zone van een luchthaven wandelt, mogen afbreken. Overal natuur!  We worden opnieuw platgeslagen door grote plasmaschermen, de mensenmassa en verklede mensen die als Aziatische tekenfilmfiguurtjes allerhande producten trachten te promoten (Aziatische Disneyfiguren als het ware).

Een VIP cinema: ze moeten het bij ons nog uitvinden.  Of toch maar liever niet.  Deze VIP zaak wordt beheerd door Bangkok Airways.  Als VIP-gast wordt je uitgenodigd om te ontspannen in de lounge.  Hier wordt je een drankje met versnapering aangeboden en wordt je uitgenodigd om de inbegrepen massage van 15 minuten te gebieten.  Het oogt allemaal wat steriel: de loungemuziek, de hostessen... een warm gevoel gaan we er niet van krijgen.  Het is een gimmick.   The other half heeft er geen idee van wat echte warmte en sfeer is. 
De zaal is indrukwekkend: rijen van afgeschermde lederen duozitjes met kussentjes en dekentjes.  Er is ook een knopje om de hostessen te roepen.  Je kan drinken en extra versnaperingen bestellen terwijl je nog naar de film kijkt.  De zaal is koud en we hebben onze dekentjes nodig om ons warm te houden.  We zijn er helemaal klaar voor.

Star Wars, kindje van George Lukas.  Georgieboy maakte de eerste baanbrekende film van de franchise in 1977.  De film was een technisch hoogstandje met een eenvoudige verhaallijn in een spectaculaire scifi fantasiewereld.  Iedereen fan!  Wel, dat laatste is wellicht overdreven.  Zo'n 40 jaar later komt de zoveelste film uit, nr 7.  Inmiddels is de franchise een planeet op zich.  George maakte de prequels en verknoeide de boel zo hard dat ikzelf grotere fan ben van de uitgebreide reviews van redlettermedia (te vinden op youtube).  De reviews zijn hard en grappig.  Ze breken de prequels stukje voor stukje af tot er geen kiezel meer van overeind blijft, en terecht!  Regiseurs die het geld hebben geroken verknoeien hun eigen kindjes.  Zo ook met Peter Jackson (The Hobbit), Steven Spielberg (Indiana Jones), ... . Een tijdje geleden verkocht Georgieboy, na de teleurstellende reacties van fans en voor een grote som geld, zijn kindjes aan Disney.  Disney investeerde opnieuw in de franchise, ging contracten aan met regisseurs voor een hele nieuwe reeks films en commercialiseerde het hele gebeuren nog exuberanter.  Cartoons, geanimatiseerde kortfilms en spinoffs kwamen als paddestoelen uit de grond naast gadjets, speelgoed en andere prullen.  Groot ... groter ... grootst ... megalomaan!  Look what you did to your children Georgieboy! You made them, fucked them up and sold them to a company!
Soit, het moest er even uit.  We kunnen ons afvragen wat ons motiveert om naar deze nieuwe film te gaan kijken.  Episode VII is geregisseerd door JJ.  JJ heeft al heel wat films gemaakt die ik wel kon pruimen. Ok, steeds zaken van hoge entertainingswaarde met weinig inhoudelijke diepgang, maar toch.  Bovendien lezen we overal in de pers dat Star Wars terug Star Wars is.  'Vergeet de prequels, Star Wars is terug', lees ik hier en daar.  Iedereen enthousiast.  Het is een product van deze tijd.  Iedereen praat erover. Je kan niet ontsnappen aan de hype.  Genoeg om mijn nieuwsgierigheid te stimuleren.  Je kan ook pas een mening hebben over iets als je het ervaren hebt ... hoewel? Indien we genoeg variabelen hebben kunnen we soms voorspellen.  Zo zal ik niet snel naar een Adam Sandler-vehikel gaan kijken. 
Genoeg gezeverd.  Hoe denken we over deze film: 'meh'.  Was het een 'thrilling ride'? Jawel.  Was het Star Wars? Jawel.  Was het visueel verbluffend? Zeer zeker.  Waar wringt dan het schoentje?  Wat maakt het dan 'meh'.  Zonder te veel te verklappen voor de lezers die deze film nog moeten zien, kan ik jullie zeggen dat er een gebrek is aan originaliteit.  Het is precies of ik de film al eens gezien had.  En ja hoor, ik heb hem al herhaaldelijk gezien, net een kopie van wat er in 1977 op het scherm verscheen.  De film gaat heel snel en vertelt een verhaal dat haast paralel loopt met de vorige 3 episodes (laten we even ontkennen dat de prequels gemaakt werden).  Bovendien is er geen overtuigende slechterik.  Het laatste overtuigende booswicht uit de reeks was en is nog steeds Darth Vader.  Mr. Vader was gewoonweg evil.  We moesten niet weten waarom.  Hij gaf geen motivatie voor zijn kwaadaardige daden.  Hij was onverbiddelijk 'evil'.  In deze film moeten we het stellen met een slechterik op Disney-maat.  Teveel Bambi in Star Wars? Jawel, het kan.  Hebben we er spijt van? Absoluut niet!  Filmpje meepikken in Bangkok was een unieke ervaring.  Al zijn we niet snel van plan om nog eens naar een bioscoop te gaan in VIP-stijl.  Het heeft slechts weinig meerwaarde en de zaal zit nog steeds vol met anderen, die diep in hun zakje chips graven en daarbij hun gekraak door de zaal laten galmen.  We moesten hem zien, deze film.  Waarom dan niet op een unieke manier?

Morgen verlaten we Bangkok om binnen 2 dagen op een paradijselijk eiland te zitten, omringt door mangrovebossen met het rustige geluid van de golf van Thailand op de achtergrond.   Het zal onze episode I worden qua natuurbeleving in 2016.