Laatste dagen mash-up

Reeds terug thuis.  De laatste dagen Thailand hebben jullie nog te goed.  Hier gaan we:

Mangrove Hideaway dag 4:  Het begint een ritueel te worden: na een heerlijk ontbijt kruipen we in de canoe om op zoek te gaan naar de rust van de mangrove.  Het is hoogtij, dus kunnen we wat verder varen en het zeer stille zijriviertje in de mangrove verkennen.  Je wordt er stil van. Rustig dobberen op het water tussen een wirwar van grote wortelsystemen van de mangrovebomen.  Veel vogeltjes vinden we niet deze ochtend.  Het is al warm en hoogtij is misschien wat minder gunstig om te vissen.  Jolijn geeft aan dat ze dit elke dag zou kunnen doen. Zo rustgevend!

Het zal een rustige dag worden in de hitte van Koh Chang.  We wandelen via de hoofdweg naar het winkeltje waardat ze lokaal gelaakte cokosnoot-ornamenten verkopen.  Gisteren tijdens de fietstocht hadden we er een luster zien hangen om ons huisje in Borgerhout wat op te fleuren.  Na een wandelingetje van zo'n 3 km komen we er lekken van het zweet aan.  Gelukkig kunnen ze ons wat water aanbieden.  Het vriendelijke winkelmeisje is wel 20 minuten bezig met het inpakken van onze aankopen.  De luster zit uiteindelijk in een kartonnen doos die we de hele reis zullen moeten meedragen.   We wandelen terug in de vlakke zon.  Voor een uniek stuk hebben we wel wat over.

Middageten en daarna siesta in de relaxzone op de zolder.  Uw blogger moet kunnen bloggen en Frankenweenie heeft haar boekje nog niet uit.  De Khiriphet waterval kan Jolijn niet uit haar hangmat lokken, maar Tom zou Tom niet zijn als hij niet een keertje alleen de jungle in trok.  De weg naar de jungle is een klein asfalten baantje waarop zo goed als geen verkeer rijdt.  Aan beide kanten zijn er grote plantages van palmbomen of rubberbomen.  Af en toe een brommertje met een duo toeristen die op zoek zijn naar de waterval.  De meesten keren terug zonder het junglepadje te trotseren.  De gemiddelde Koh Chang-toerist (of misschien wel de doorsnee toerist tout court)  ziet een wandelingetje van 20 minuten door de natuur niet zitten.  Ze willen op hun wenken bediend worden en schuwen elke inspanning. 
De jungle heeft geen uitzonderlijke dingen te bieden. De doorsnee kleine 'sunbirds' en 'flycatchers', de doorsnee 'orb-spider' en 'grasshopper' en wat mooie eekhoorns die wat bekvechten in het gebladerte van statige bomen met brede wortelkammen die versierd worden door allerlei klimplanten.  Aan de Khiriphet waterval vind ik een aantal toeristen die boven het gemiddelde uitkomen en toch de jungle hebben getrotseerd.  Best wel jammer dat ik niet de enige ben, maar tja, dat kan je niet meer verwachten anno 2016 en al zeker niet op Koh Chang.
De waterval stelt niet zo veel voor.  Een klein piske water valt in een klein zwemvijvertje.  Toch blij dag ik nog wat jungle getrotseerd heb, keer ik terug naar mijn overhitte vrouw.  De toeristen met hun brommertjes passeren me tussen de plantages en vragen of ik niet achterop wil.  Het is immers warm en de weg naar Salak Phet is nog lang.  Hoewel zeer vriendelijk van hen kan ik niet anders dan bedenken dat het jammer is dat mensen niet meer kunnen vertragen en stilstaan bij alles wat de planeet te bieden heeft.  Elke indruk telt!

Terug in de Hideaway!  Tijd voor de bonte avond!  Gisterenavond was het een feestmaal, vandaag 'la grande bouffe'.  We bestellen het enige op de gastronomische dinerkaart van de Mangrove dat onze mond doet wateren en onze ogen doet groeien: de 'fried crab in yellow curry' en de 'fish 3 senses'.  Twee grote plateaus op onze tafel.  De presentatie is prachtig.  Een grote rode krab op een bord omringt door zijn eigen grote scharen en een grote vis op een ander bord: van kop tot staart gevuld met zijn eigen gefrituurde fritters.  Smullen dat we doen.  De Thailandreis is een culinaire reis. 

Mangrove Hideaway vertrekdag:  De tijd is aangebroken om dit kleine stukje paradijs te verlaten en terug te keren naar Bangkok.  De Mangrove Hideaway is een ongelooflijke aanrader voor iedereen die in de toekomst nog naar Koh Chang reist.  Het heeft een prachtige locatie, een schitterende keuken en waanzinnig aangenaam personeel.  Ook nadat de rekening is betaald doen ze hun uiterste best om je te helpen bij het vertrek.  Olivier, de Franse uitbater, woont al heel zijn volwassen leven in Thailand en creëerde hier zijn eigen schuilplaats tussen de natuur.  Hopelijk kan deze schuilplaats nog lang zo ongerept en puur blijven. 
Het wordt een lange reisdag vandaag.  We nemen, samen met een ander jong Duits koppel, de songthaew naar de ferry.  We nemen de ferry, wachten op de bus, en vertrekken aan een lange helse bustocht.  Waarom hels vraagt u zich af?  De bus heeft airco, versnapperingen, genoeg plaats, ...., maar de rit duurt uiteindelijk zo'n 7 uren en we staken nog niets deftig tussen onze kiezen sinds het ontbijt.  Uiteindelijk komen we uitgeput aan in het oostelijke busstation van Bangkok.  Hier staan we dan met een zware rugzak op onze rug, een doos met een cokosnoten luster en een zakje vol souvenirs.  Een taxi? Vergeet het maar! De wegen in en rond Bangkok zijn inmiddels verzadigd.  De middenklasse in Thailand groeit: iedereen een auto.  De taxichauffeurs vragen ofwel waanzinnige bedragen om daarna nog uren in de file te staan ofwel weigeren ze simpelweg.  Het enige dat er nog op zit is de skytrain, de metro en te voet.  Het positieve is dat het slechts een 40 minuten duurt om ons vertrouwde hotel te bereiken.   We prijzen ons gelukkig want ze willen ons nog voeden. Aangekomen op ons vertrouwde adres met zicht op de rivier.  Bangkok heeft geen geheimen meer voor ons.  Toch???

Laatste dag: de nooit eindigende dag 2.  Nog een dagje Bangkok.  Hoewel we deze reis teveel Bangkok hebben gehad, hebben we nog een plan.  Vandaag doen we de bloemenmarkt, gaan we zeker en vast nog een laatste massage meepikken en zullen we avondeten op Yaowarat road in Chinatown. 
De busboot brengt ons naar de bloemenmarkt.  Bloemen zijn een belangrijk onderdeel van het Boeddhisme in Thailand.  De Thai, en ook andere Boeddhisten, maken bloemenslierten.   Ze rijgen de bloemen op draadjes en maken zo kransen om te offeren of om bepaalde zaken te beschermen, te vereren.  Zo zal ja aan boten, bussen en in taxi's vaak zulke kransen zien hangen.  Ook aan bepaalde bomen, kleine altaartjes en deuren zie je deze bloemen.  De markt is deels een groenten markt en deels bloemenmarkt.  Zoals overal op de markten in Thailand heerst er een gezellige sfeer in de overdekte halletjes en de smalle gangetjes van de markt. Kruiers met grote manden zoeken een weg door de drukke marktplaats waar vele vrouwen en mannen kleine pepertjes sorteren, witte kolen in manden steken en een soort van groene Aziatische asperges mooi opstapelen in hun kraam.  Pickup-trucks worden uitgeladen in de straten.  Een gezellige drukte.  Aan de bloemenkraampjes is iedereen druk bezig met het maken van de mooie verse bloemenkransen.  Vooral de grote gele en kleine witte bloemetjes zijn talrijk aanwezig. 
Het is vandaag een feestdag in Bangkok, 'childrens day'.  Op verschillende plaatsen aan grote tempels en scholen zien we veel volk met vele kinderen de speciale dag vieren.  T-shirts van 'Bike for Dad' worden overal verkocht.  'Bike for Dad' was een initiatief om, ter ere van de 89ste verjaardag van de Thaise koning, een fietstocht te doen.  De koning is een zeer belangrijk en populair figuur in Thailand.  Overal hangen er afbeeldingen van hem.  Vele Thai kijken naar hem op.
We verlaten de bloemenmarkt.  Op een hoek worden we enthousiast aangesproken door Thaise mannen over hun feestdag.  Ze geven aan dat het een speciale dag is en raden ons aan om bepaalde tempels te bezoeken deze dag.  Aanvankelijk negeren we deze mannen.  Wat verder spreekt opnieuw een man ons aan.  Hij is zeer enthousiast en vriendelijke en vertelt hetzelfde verhaal.  Bovendien kan je op deze dag goedkoper met de túktúk rijden.  Hij duidt een aantal tempels aan op ons kaartje en onderhandelt een goedkope prijs met de túktúk chauffeur die ons inmiddels heeft zien staan.  Het is allemaal zeer gemoedelijk en we beslissen om in te gaan op het voorstel.  We bezoeken een eerste tempel en trekken wat foto's.   We hebben inmiddels al zoveel tempels gezien in Thailand dat we niet snel onder de indruk zijn. Soit we kennen de rest van Bangkok inmiddels door en door en hebben vandaag nog veel tijd over. 
In de 2de tempel die we bezoeken worden we aangesproken door een jonge man die rustig achteraan in de tempel zit.  Hij zegt dat hij in Londen woont.  Zijn engels is heel goed.  Hij zegt dat hij het aangenaam vindt dat het zo rustig is op deze feestdag en vraagt waar we vandaan komen.  We slaan een babbeltje.  De man geeft aan dat op deze feestdag geen importbelasting betaald moet worden op safierstenen en dat vele mensen vandaag saffieren kopen om nadien te verkopen in hun eigen land voor winst. Hij geeft aan dat hij zo zijn studie betaald heeft.  Hij kent Antwerpen en zegt dat er vele winkels zijn op de Keyserlei en in de Pelikaanstraat waar ze de juwelen tegen goede prijzen kopen.  We zijn onder de indruk van het verhaal.  Nadien zegt uw nuchtere blogschrijver nog tegen zijn charmante vrouw: 'klinkt allemaal heel mooi, maar ik zou een saffier nog niet kunnen onderscheiden van een stuk geslepen plastiek uit een kauwgombak' en 'zo'n grote risico's zou ik nooit nemen'.  Next stop met de túktúk: een winkel met saffieren.  

Nu uw blogschrijver deze 'chain of events' allemaal zo netjes achter elkaar opschrijft, weten jullie lezers allemaal al waar dit naartoe aan het gaan is.  Maar ik kan jullie verzekeren dat het niet zo eenvoudig is als het lijkt om deze scam te doorprikken als je er middenin zit.  Het probleem zit in de geloofwaardigheid van de personen die je aanspreken en dat deze personen ogenschijnlijk niet aan elkaar gelinkt zijn (de afstand tussen alle deelnemers van de scam lijkt bijzonder groot en je spreekt tussendoor ook nog andere mensen aan zodat de scammers verdwijnen in de massa).  Bovendien was het effectief een feestdag. Soit... ik ga verder met het verhaal.

Wat moet een Tom in een saffierenwinkel.  Ik ben een man die de waarde van goud en diamanten niet begrijpt. Ik begrijp de menselijke fascinatie voor al wat blinkt en schittert niet, laat staan dat ik me bezig houd met status die bepaalde spullen met zich zouden meedragen.  Natuurlijk hou ik ook van luxe, maar luxe heeft voor mij een heel andere betekenis dan voor vele anderen.  Gezien Jolijn ook niet vatbaar is voor deze prullen, houden we het snel voor bekeken in deze winkel.  Er loopt veel personeel rond in de winkel en ik schat in dat de gemiddelde ring zo'n 1000 euro kost.  Pfffft, wat een belachelijke bedragen.  Deze vissen bijten niet.  Nog voor we de winkel binnenstappen hadden we al gezegd tegen de túktúk chauffeur dat we niets zouden kopen.  Zo gezegd, zo gedaan! 
De chauffeur blijft beleefd en brengt ons naar een andere winkel waar ze kledij op maat maken.  In Bangkok, net zoals in India, zijn er vele kledijwinkels die kledij op maat maken.  In de winkel is het bijzonder druk (in tegenstelling tot de saffierenwinkel waar geen kat te bespeuren was).  Zowel locals als andere westerse toeristen worden door de Indiërs bediend en opgemeten.  Indische verkopers zinnen me niet.  Ze zijn te opdringerig en ook niet echt vriendelijk.  Maar goed, ik heb nog nooit een hemd op maat laten maken en Jolijn vindt zelden een hemd dat haar past.  We kopen elk een hemd.  Wel spannend. Dit hemd moet nog gemaakt worden voordat we vanavond op de vlieger stappen.  De onhebbelijke Indiër garandeert ons dat het vanavond nog zal geleverd worden in ons hotel.  We worden opgemeten, krijgen een glaasje water en vertrekken terug.  Vooral Jolijn vindt het spannend omdat de kleren vandaag nog geleverd moeten worden. 
Terug bij de túktúk vraagt de chauffeur of we iets gekocht hebben.  We bevestigen.  De chauffeur,  hoewel hij inmiddels al 30 minuten aan het wachten was, geeft aan dat hij even naar het toilet moet en gaat de winkel even binnen.   Onze frank valt dat hij wel een procentje of een benzinebon zal krijgen omdat hij ons naar hier heeft gebracht.  Geen erg, uiteindelijk was het een officiële winkel en zullen we vanavond ons koopwaar krijgen.  Geen erg, het gaag niet om saffieren van 1000 euro, maar om maatkledij voor een zeer redelijke prijs (denk H&M-prijs, maar dan voor maatkledij).  Ik vraag me inmiddels wel af waar de fabriek met kindsoldaatjes gevestigd is?  Kan niet ver zijn aangezien de levering vandaag al zal gebeuren.
Onze (wan) trouwe túktúkker brengt ons naar de laatste tempel met een groot Boeddhabeeld.  Hij probeert nog een keer: 'just one more shop sir?'.  Nee dank je, breng ons maar gewoon naar onze eindbestemming.
Zijn we 'gejost'? Nee, we hebben geen saffieren van 1000 euro gekocht.  Zijn we 'beduveld'? Toch wel een beetje.  Ziehier: het is nu eenmaal heel moeilijk om in te schatten wat er aan het gebeuren is op de moment dat het gebeurt.  Het is pas achteraf dat de frank valt.  Je geeft de mensen de informatie die ze nadien gebruiken om je te proberen te overtuigen.  De vriendelijke kerel in de tempel die zogezegd in Londen zou wonen, kon ons vertellen over de Keyserlei en de Pelikaanstraat.  De eerste man die ons op straat aansprak hadden we al verteld dat we uit Antwerpen kwamen.  Maar je onthoudt dat niet.  Het is niet echt een kwestie van naïviteit.  De mannen zijn waanzinnig goed georganiseerd en spelen hun rol allemaal zeer overtuigend.  Het is niet de scam die me stoort, het is het feit dat we deels toch mee in het verhaal zijn gestapt.  Een waardevolle les, die ervaren reizigers zoals wij niet meer hadden moeten leren.  Er is uiteindelijk niets gebeurd en hun scam is gefaald, maar mijn reeds wankele vertrouwen in mijn medemens is weer een beetje beschadigd. Jammer, want heel Thailand is gevuld met lieve, goedlachse en oprecht behulpzame mensen.

Na de tour met minder interessante tempels en nog minder interessante exportproducten trekken we ons terug in één van de betere restaurants aan de Chao Praya voor het middageten.  De stirloin en de groenlipmossel waren lekker, dank je wel.  Tijd voor de laatste massage!  We gaan naar ons vertrouwde stekkie op Si Lom road.  De vorige massage die ik er kreeg heb ik uitvoerig beschreven in een eerdere blog.  Ik kan jullie vertellen waarde lezers: deze massage was nog beter!  Frankenweenie krijgt een manicure terwijl uw schrijver in allerhande bochten wordt gewrongen en zich nadien herboren voelt. 
We hebben nog een date met Chinatown.  Yaowarat road hadden we 's avonds nog niet bezocht deze reis.  Deze buurt komt 's avonds pas tot leven.  We eten nog een heerlijk avondmaal in één van de betere restaurants (hongkong noedels, gelakte eend, gefrituurd ei met oesters, dimsum) en gaan daarna na ons hotel om ons nog te douchen voor onze lange rit naar Belgenland.  Jolijn wordt nerveus als onze op maat gemaakte hemden nog steeds niet zijn aangekomen, maar na een paar laatste Singha pintjes op het dakterras zijn ze er: 2 op maat gemaakte hemden die effectief nog goed passen ook.

Taxi in, luchthaven check, discussie aan de bagageclaim over de kartonnendoos als handbagage check (mocht eerst niet, moest mee met hoofdbagage, moest een papier tekenen waar op stond dat ik het meegaf op eigen verantwoordelijkheid,  China Airlines niet verantwoordelijk voor mogelijke schade: van mijn tak gemaakt, geen papier ondertekent, toch mee als handbagage, zonder problemen thuisgeraakt)....

Bedankt lezers.   Mijn excuses voor de wisselende kwaliteit qua vorm, taalgebruik en de taalvoutjes.  Tot een volgende reis!

De atheïst en de spirituele ervaring

Wie zegt dat een atheïst geen spirituele ervaring kan hebben, liegt.  Misschien zit het in de term spiritueel.  Ik kan jullie alvast verklappen dat we de 'mindblowing experience' van de Mangrove Hideaway wel hebben gevonden.  Voor ons hoeft het niet altijd spektakel te zijn, maar goed, daarover later meer.

Uw blogschrijver neemt toch wat vakantie.  Het is moeilijk om gemotiveerd te blijven in een aards paradijsje.  Vandaar dat komende blogs waarschijnlijk een 'mash-up' zullen zijn van onze avonturen op Koh Chang. 

Dag 1 zetten we in met een hitteslag.  We gaan op zoek naar Way Cheak beach.  Het zou een maagdelijk strand moeten zijn dat alleen door de jungle te bereiken is.  Tropische hitte wordt vaak onderschat.  Binnen de kortste keren druppen we letterlijk van het zweet.  De weg is steil en van asfalt.   De jungle van Koh Chang National Park is mooi en er fluiten wel wat vogeltjes en fladderen wel wat vlindertjes.  Ergens halverwege worden we gepasseerd door een pickuptruck vol met jonge mensen.  Way Cheak is alleen via de jungle te bereiken,  maar ook met gemotoriseerde voertuigen.  Druk is het niet, maar we vinden het wel jammer dat ook hier de mensen de inspanning uit de weg gaan.  We zien een mooie 'orb spider' en een vliegende tak.  Het strand heeft alles wat een tropisch strand moet hebben en zelfs meer... Er is duidelijk geen beleid rond afvalverwerking, want ook hier vinden we veel vuil.  Het is intriest dat de mens in staat is om zijn eigen leefomgeving/planeet te vervuilen. Wat bezielt ons toch?
Volledig nat van het zweet, slagen we erin om kort na de middag terug in onze Mangrove Hideaway te zijn.  Het eten is hier verrukkelijk, een plezier om te lunchen. 
Door de grote hitte geraakt Frankenweenie buiten strijd.  Ze gaat voor de relaxende atmosfeer van de rustige open zolder met zicht op de baai. 
Uw blogschrijver daarentegen kan zich niet bedwingen en maakt zich op voor een tochtje met de canoe.  Met de canoe door de mangrove, kan het nog leuker?  Rustig peddelen tussen de natuur; tussen kleurrijke vissen die allerlei rare vormen hebben; tussen de geluiden van de bewoners van de mangrove; tussen de zeer mooie ijsvogels, kleine reigers en visarenden die heen en weer tussen de open waterwegen op zoek gaan naar vis; krabbetjes en hermietkreeftjes op de lange wortels.  U raadt het al, het is een spirituele ervaring.  Een groot deel van de zuidoostelijke baai van Koh Chang heeft mangrovewoud.  In een rustig mangroveriviertje hoor je enkel gedruppel en geplop van water alsof je doorheen een grot aan het varen bent.  Deze ervaring moet en zal gedeeld worden met de weenie één dezer dagen.
Afsluiten in het paradijs doe je met een cocktail gevolgt door een heerlijk avondmaal.  De golden duck kan ons erg bekoren.  Het is een vegetarisch gerecht met tofoe.  Als je je ogen zou sluiten zou je het verschil met echte eend niet proeven.  We worden verwend.  De bediening is excellent en Olivier en Jean-Luc doen hun uiterste best om ons verblijf zo aangenaam mogelijk te maken.  Rust gevonden op een eiland.

Dag 2 is de dag dat uw dienaar gaat snorkelen.  Om 11u vertrekken we, samen met 2 Amerikaanse meisjes en Jean-Luc, met de speedboot naar koraalriffen voor de kleine eilandjes ten zuiden van Koh Chang.  Ik heb weinig ervaring met het snorkelen.   Aan het gesnorkel in de Rode Zee in Jordanië heb ik amper herinneringen.  In Costa Rica daarentegen was de snorkelervaring prachtig.  Ik herinner me papegaaivissen, grote haaien en kleine roggen.  Het snorkelen an sich spreekt me weinig aan.  Ik ben niet zo'n zeehond en hou niet van gedoe om aan een activiteit te kunnen deelnemen.  Bovendien sluit zo'n snorkelmasker nooit 100% aan waardoor je toch nog zeewater in de neusgaten krijgt.  Snorkelland nabij Koh Chang is zeer laagdrempelig en toch aangenaam.  Costa Rica was een snorkeltoppunt, Thailand viel wel mee.  Mooi jong koraal met grote Papegaaivissen en vele kleurrijke kleine visjes.  Toch de moeite om eens gezien te hebben.   Frankenweenie kan zich er niet toe brengen om te snorkelen en blijft op de speedboot genieten van het uitzicht en de kleine visjes die tot aan de boot zwemmen.  
Nadien wandelen we samen op een tropisch strand tussen gevallen cocosnoten onder palmbomen.  De oceaan is blauwgroen, helder en warm.  Voor vele mensen het toppunt van ontspanning en het idee van de ideale tropische vakantie.  Ik heb er zo mijn eigen idee over als we de vele boten -soms grotere, soms speedbootjes- met vele toeristen zien aankomen.  Russische macho's,  trendy koppeltjes, vervuilend massatoerisme.  Andere mensen, met andere 'incentives', andere motivatie en een andere tocht naar de ultieme ontspannende vakantie.
Tijd om Jolijn mee te nemen op spirituele ontdekkingsreis door de mangrove.  Samen stappen we in de canoe en peddelen we ons een weg door het vissersdorp.  Ook Jolijn vindt hierin de lang gezochte natuurervaring en de rust.  We jagen samen op de ultieme foto van de ijsvogels van het mangrovebos.  We krijgen er honger van... daar is het weer.... de cocktail, het avondmaal, de ontspanning.

Dag 3: ecologisch verantwoorde eilandverkenning met de fiets.  Fietsen in het buitenland.  Ik heb het al eens gezegd: kleine, zware fietsen.  Mijn knieën komen bij het trappen bijna tot tegen mijn buik.  Vol goede moed, met een goed ontbijt achter de kiezen, vertrekken we richting volgend vissersdorp.  In het volgende dorp zou de mangrove groter en gezonder zijn.  Olivier wist ons gisteren te vertellen dat de strijdt voor natuurvriendelijk beleid op Koh Chang zeer moeizaam verloopt.  Er is een groot verschil tussen west Koh Chang en oost Koh Chang.  Het westen is nagenoeg volledig om zeep sinds grote internationale investeerders het ene resort naast het andere neerplantten.  De grote resorts hebben geen aandacht voor het milieu en behoudt van de natuur.  Op vele plaatsen laten ze hun vuil afvalwater gewoon in de zee stromen.  Corruptie is een groot probleem.  Dichtbij het mangrovebos van Salak Phet, het vissersdorp waar we verblijven, was een garnalenboerderij.  Alle vuile chemicaliën die ze gebruikten werden gewoonweg geloosd in het mangrovebos.  Het dorpshoofd van Salak Phet, inwoners van het dorp en Olivier vochten via de rechtbank tegen de boerderij.  Ze wonnen het eerste proces, maar de rijke eigenaar kocht de lokale overheid om om zijn vergunning te kunnen behouden.  Het heeft 3 rechtzaken geduurd voordat de eigenaar forfait gaf.  Er zijn nieuwe bomen aangeplant in het mangrovebos, maar deze groeien veel trager dan hun soortgenoten in de mangrove van het andere vissersdorp.

Waar was ik?  Ah ja, fietsen.  Koh Chang is minder plat dan je zou denken.  Fietsen is een uitputtingsslag.  Zeker als de fietsen veel te zwaar en te klein zijn en geen versnellingen hebben.  Puffen in de hitte.  Onderweg stoppen we aan een souvenirwinkeltje, doen we de boardwalk van het andere mangrovebos en gaan we even piepen aan de baai van het vissersdorp.  Mooi, vermoeiend en warm, maar mooi.  Het 2de deel van de fietstocht trachten we het puntje van de zuidelijke baai van Koh Chang te bereiken.  De wegen veranderen in de meest steile wanden die ons dwingen om de fiets te voet verder te duwen.  Na 2 hellingen moeten we wel forfait geven.  Het is een onmogelijke opgave.   Een grote donkere slang schiet de weg over en wij draaien terug om aan de mangrove te gaan eten in het beste visrestaurant van uren in de omtrek.  Bezweet en uitgeput komen we er aan.  De vissoep kan me wel bekoren.  Frankenweenie vindt het maar niets. 

Over vervoer en verplaatsingen in Thailand valt wel wat te vertellen.   De Thai doen niets te voet.  Ze haten het.  De lokale toerist op Koh Chang doet niets te voet. Ze zijn met vakantie.   De Thai hebben een uitzonderlijk efficiënt systeem van vervoersmiddelen.  Alleen deze reis maakten wij gebruik van de skytrain, de metro, de Songthaew (gedeelde taxi), de airco-minibus, de busboot, de longtailboot, de ferry, de trein, de taxi en de túktúks.   Op Koh Chang reist iedereen ofwel met de auto ofwel met het kleine brommertje.  Wij, Belgen, kennen geen efficiënt openbaar vervoer en nemen in een mini-land waanzinnig vaak de auto.  Frankenweenie en ikzelf zijn ervan overtuigd dat vele zaken te voet of met de fiets te doen zijn.  We maken er veelal een punt van om dit idee in de praktijk om te zetten.  Ik kan jullie wel vertellen dat het, in de hitte en de heuvels van Koh Chang,  serieus pijn heeft gedaan.  Bloed, zweet en tranen!  Kletsnat van het zweet en uitgeput komen we aan in de Hideaway.  Tijd om te douchen en te rusten zou je denken?  Nee hoor!  Eerst een canoetocht.  Hier kan geen dag voorbij gaan zonder de spirituele ervaring van de mangrove.  

Douchen, cocktail en dan genieten van een gemengde grillschotel van zeevruchten.  Mmmmmm, gegrilde scampi, inktvis en st. Jacobsvruchten met een heerlijk sausje met look en limoen.  Morgen vieren we bonte avond in deze magistrale keet.  Laat de ratrace nog maar even op zich wachten.

Welcome to paradise!

Trat laten we al vroeg achter ons.  We nemen de Songtiew richting ferryboot naar het ooit zo paradijselijke Koh Chang.  Het stukje Koh Chang dat wij zullen verkennen zou nog steeds paradijselijk moeten zijn.  Dit mooie eiland in de golf van Thailand was ooit één groot nationaal park.  In 2004, nadat de tsunami de hele westkust van Thailand had vernield, kwamen de resorts van de Russische mafia, het eiland bezetten.  Hordes toeristen komen nu naar Koh Chang om zich te bezatten tot stukken in de nacht en zich nadien rood te bakken in de zon op de talloze stranden aan de westkust.  Wij vonden op dit nieuwe oord van verderf, een afgelegen sympathiek klein hotelletje in een klein authentiek vissersdorp in het zuidoosten van het eiland. 
Koh Chang ligt vrij dicht tegen het vaste land.  Het tripje met de ferry duurt zo'n 30 minuten.  We zijn goed ingelicht door de gastheer van ons verblijf en wachten tot de vaste songtiew om 11u richting Salak Phet vertrekt.  100 baht per persoon of 1000 baht, het is een verschil waarvoor je je wel even neerzet tussen de songtiew-drivers van Koh Chang.  Er heerst een gezellige drukte.  Sommigen kijken naar de Thaibox op het kleine TV-tje, anderen eten en babbelen in afwachting van de volgende bende toeristen.  Onze songtiew geraakt niet gevuld (het is immers een taxi die je normaal gezien deelt met anderen).  Enkel wij gaan naar Salak Phet.  Zo hoort het ook: weg van de massa.

The Mangrove Hideaway ligt aan het begin van het mangrovebos met uitzicht over de baai met vele kleurrijke visserbootjes.  Dit belooft het paradijs te zijn en dat is het ook min of meer.  Heerlijk eten, zeer gastvrije bediening, een relaxruimte, op wandelafstand van een boardwalk door het mangrovebos, ..... veel meer heeft een mens niet nodig.  Er is een ontspannen sfeer en de mooie vertakkingen van de wortels van de mangrovebomen bieden een onderdak voor talrijke mooie visjes die op hun beurt op het menu staan van de lokale ijsvogels.  Er waait een zeer welkom windje over het rustige terras.   Hier zullen we wel rust vinden de komende dagen.

Na een ontspannende Thaise massage wandelen we naar de boardwalk.  Kleine krabjes zoeken snel hun modderhol op terwijl plankjes onder onze voeten weerklinken als een marimba.  Het is eb. Er is maar weinig water tussen de bomen die zich vastzetten in het slib via ver uitspringende wortels. 

Overal in Thailand vind je vuilnis.  Ook op Koh Chang is het een plaag.  De wortels van de mangrove fungeren als een filtersysteem dat de vuilnis uit de zee kamt.  Uw blogschrijver wordt er een beetje neerslachtig van.  Overal waar je komt in de wereld, vind je sporen van de mens.  De ecologische voetafdruk is inmiddels zo gigantisch dat we in Westerse landen stilaan kleine veranderingen zien in attitude tegenover onze kwetsbare planeet.  Genoeg: zeker niet.   Westerse landen verbruiken nog steeds veel te veel van alles: water, energie, ....  In de 6 jaar tijd tussen nu en ons vorig bezoek aan Thailand is de middenklasse aanzienlijk gegroeid.  De economie bloeit en iedereen wil een eigen auto te bezitten.  Iedereen gaat naar grote shoppingcentra waar ze het kapitalisme voeden met hun zuur verdient geld.  Dit alles terwijl de oude gewoontes blijven bestaan en het besef van de impact van hun gedrag op het milieu en op de eigen leefomgeving, afwezig blijft.  Alle rivieren die we in Thailand hebben gezien, zijn open riolen.  In de mooiste natuur vind je plastic afval terug, het beetje natuur dat er nog rest.  Natuur heeft moeten ruimen voor grootschalige resorts of landbouw.   Enkel de onherbergzame stukjes blijven ongerept.  Plaatsen waar landbouw e.d. niet kan.  Plaatsen waar rotskust bescherming biedt tegen de koele kapitalistische corrupte kikkers.  Dit stukje Koh Chang heeft nog charme.  De visjes zijn er nog, de vogeltjes ook.  Hoe lang, vraag ik me dan af?  Het is een vraag die soms als een donderwolk mijn gedachten overneemt.  Ik zie soms het mangrovebos niet meer tussen al het plastic, ... Soms de hoop niet meer bij het zien van zoveel domheid van mensen. 

Tijd voor een cocktail! Mojito's als aperitief!  Weg met de donderwolk,  laat het feestmaal maar komen.  Genieten zullen we.  Hier is nog veel te zien en te doen.  Morgen een wandeling naar een mooi strand in de voormiddag, relaxen na het middageten en in de canoe tegen de avond aan.  Rust vinden zal ik.  Vakantie, vakantie, vakantie!  Hier is tenmiste nog wat groen. In België hebben we geen groen.  Al zeker niet in Vlaanderen.  Daar zal die domme koe van een Schauvliege niet snel verandering in brengen.  Fuck off!  Genieten!

Transportdag

Bangkok - Trat met minibus op LPG; Trat: weinig bezienswaardig; cafeetjes doen, eten, slapen in Ban Jaidee Guesthouse: goedkoop, goed ontbijt; Jolijn gaat naar de Thaise kapper....morgen een trip to paradise!

Episode I

Wat doet ne mens die eerste dag van het nieuwe jaar?  Wakker worden met uitzicht op de Chao Praya blijkbaar.  We plannen een rustige dag vandaag en zullen voor de eerste keer dit jaar gebruik maken van de bootbus.  Uw blogschrijver beseft meer en meer dat Bangkok een circus is, een Disneyland.  De enige grote tempel die we in 2010 hadden overgeslagen is de Wat Arun.  's Nachts valt deze tempel eens te meer op door de grote skylights en de verlichting van de Wat in alle kleuren van de regenboog.  Het is een tempel die dicht aanleunt bij de tempels van de Khmer in Cambodja.  De bootbus is een zeer praktisch vervoermiddel.  Velen maken er gebruik van.  De boten zijn zeer vol.  Ticketjes kopen doe je op de boot.  Een conducteur komt langs met een blikken trommeltje waarin hij zijn geld en tickets bewaard.  Aan de halte van de Wat Arun is het aanschuiven voor de volgende attractie, de overzetboot.  Drie overzetboten pendelen continue tussen de linker- en de rechteroever.  Overvol met toeristen.  Aan de Arun is het opnieuw aanschuiven.  De vele Aziatische toeristen zijn onafscheidelijk verbonden met hun veel te grote smartphones.  Anderen gebruiken de tempel voor wat het dient namelijk het uitoefenen van hun boeddhisme.  Ze lopen rond met wierrook tussen hun handen die ze steeds in gebedshouding houden.  De grote massa houdt ons meer bezig dan het genot van deze monumentale tempel.  Het is wringen in de hindernissenloop rond de tempel.  Niet voorbereid op deze drukte houden we het snel voor bekeken.  We zijn immers nog aan het herstellen van de 'madness' van het feestje gisteren.  Al is de kater nergens te bespeuren, zijn we het, oude zakken die we stilaan worden, niet meer gewoon om het zo laat te maken.  Zeker niet als onze dagen zo druk gevuld zijn.

We nemen de busboot naar de Phra Phrathit.  Een straat die wat jazz cafés zou hebben.  Uitgehongerd besluiten we om eerst iets te eten in een gezellig ogend restaurant aan de pier van de busboot.  Uw blogschrijver heeft inmiddels wel wat behoefte aan westerse keuken en bestelt een lasagne.  Jolijn eet een Thais visje in een cocosnoot.  Heerlijk eten in een gezellige omgeving.  Eten laten zakken, kort wandelingetje over de Phra Phrathit en we zijn weer klaar voor de volgende attractie: de boottocht in de 'Klongs' van Bangkok, niet voor niets een Aziatisch Venetië.   We zien dat de gezellige vervallen woningen in de kleine waterwegjes van Bangkok steeds meer plaats moeten maken voor betonnen nieuwbouw.  Niet verwonderlijk maar wel jammer.  Ze slagen er niet in om met de nieuwe architectuur, de eigenheid van de 'Klongs' te bewaren.  Onze schipper is een beetje een louche en verrimpeld type.  Hij maakt er soms een wildwaterbaan van en slaagt erin om me volledig nat te plonsen door een golf verkeerd in te schatten.  Overspoeld met het vuile water.  Het is een deel van het circus. 

Ook in 2016 moeten we vaststellen dat het water van de Chao Praya verschrikkelijk vuil is.  Een groot deel van de Thai heeft de gewoonte om vuilnis gewoonweg op straat of in de rivier te smijten.   Het is onvoorstelbaar welke vetzakkerij je allemaal ziet drijven.  Gisterenochtend zagen we nog een man vanuit zijn balkon in de Chao Praya plassen.  Het had wel iets.

Met ons VIP filmticket op zak trekken we naar het Paragon Shopping Center.  We zijn nieuwsgierig naar hoe 'the other half lives'.  Aan grote winkelcentra zal ik nooit wennen.  Naar mijn mening zouden ze deze plekken, die eruit zien alsof je in de taxfree zone van een luchthaven wandelt, mogen afbreken. Overal natuur!  We worden opnieuw platgeslagen door grote plasmaschermen, de mensenmassa en verklede mensen die als Aziatische tekenfilmfiguurtjes allerhande producten trachten te promoten (Aziatische Disneyfiguren als het ware).

Een VIP cinema: ze moeten het bij ons nog uitvinden.  Of toch maar liever niet.  Deze VIP zaak wordt beheerd door Bangkok Airways.  Als VIP-gast wordt je uitgenodigd om te ontspannen in de lounge.  Hier wordt je een drankje met versnapering aangeboden en wordt je uitgenodigd om de inbegrepen massage van 15 minuten te gebieten.  Het oogt allemaal wat steriel: de loungemuziek, de hostessen... een warm gevoel gaan we er niet van krijgen.  Het is een gimmick.   The other half heeft er geen idee van wat echte warmte en sfeer is. 
De zaal is indrukwekkend: rijen van afgeschermde lederen duozitjes met kussentjes en dekentjes.  Er is ook een knopje om de hostessen te roepen.  Je kan drinken en extra versnaperingen bestellen terwijl je nog naar de film kijkt.  De zaal is koud en we hebben onze dekentjes nodig om ons warm te houden.  We zijn er helemaal klaar voor.

Star Wars, kindje van George Lukas.  Georgieboy maakte de eerste baanbrekende film van de franchise in 1977.  De film was een technisch hoogstandje met een eenvoudige verhaallijn in een spectaculaire scifi fantasiewereld.  Iedereen fan!  Wel, dat laatste is wellicht overdreven.  Zo'n 40 jaar later komt de zoveelste film uit, nr 7.  Inmiddels is de franchise een planeet op zich.  George maakte de prequels en verknoeide de boel zo hard dat ikzelf grotere fan ben van de uitgebreide reviews van redlettermedia (te vinden op youtube).  De reviews zijn hard en grappig.  Ze breken de prequels stukje voor stukje af tot er geen kiezel meer van overeind blijft, en terecht!  Regiseurs die het geld hebben geroken verknoeien hun eigen kindjes.  Zo ook met Peter Jackson (The Hobbit), Steven Spielberg (Indiana Jones), ... . Een tijdje geleden verkocht Georgieboy, na de teleurstellende reacties van fans en voor een grote som geld, zijn kindjes aan Disney.  Disney investeerde opnieuw in de franchise, ging contracten aan met regisseurs voor een hele nieuwe reeks films en commercialiseerde het hele gebeuren nog exuberanter.  Cartoons, geanimatiseerde kortfilms en spinoffs kwamen als paddestoelen uit de grond naast gadjets, speelgoed en andere prullen.  Groot ... groter ... grootst ... megalomaan!  Look what you did to your children Georgieboy! You made them, fucked them up and sold them to a company!
Soit, het moest er even uit.  We kunnen ons afvragen wat ons motiveert om naar deze nieuwe film te gaan kijken.  Episode VII is geregisseerd door JJ.  JJ heeft al heel wat films gemaakt die ik wel kon pruimen. Ok, steeds zaken van hoge entertainingswaarde met weinig inhoudelijke diepgang, maar toch.  Bovendien lezen we overal in de pers dat Star Wars terug Star Wars is.  'Vergeet de prequels, Star Wars is terug', lees ik hier en daar.  Iedereen enthousiast.  Het is een product van deze tijd.  Iedereen praat erover. Je kan niet ontsnappen aan de hype.  Genoeg om mijn nieuwsgierigheid te stimuleren.  Je kan ook pas een mening hebben over iets als je het ervaren hebt ... hoewel? Indien we genoeg variabelen hebben kunnen we soms voorspellen.  Zo zal ik niet snel naar een Adam Sandler-vehikel gaan kijken. 
Genoeg gezeverd.  Hoe denken we over deze film: 'meh'.  Was het een 'thrilling ride'? Jawel.  Was het Star Wars? Jawel.  Was het visueel verbluffend? Zeer zeker.  Waar wringt dan het schoentje?  Wat maakt het dan 'meh'.  Zonder te veel te verklappen voor de lezers die deze film nog moeten zien, kan ik jullie zeggen dat er een gebrek is aan originaliteit.  Het is precies of ik de film al eens gezien had.  En ja hoor, ik heb hem al herhaaldelijk gezien, net een kopie van wat er in 1977 op het scherm verscheen.  De film gaat heel snel en vertelt een verhaal dat haast paralel loopt met de vorige 3 episodes (laten we even ontkennen dat de prequels gemaakt werden).  Bovendien is er geen overtuigende slechterik.  Het laatste overtuigende booswicht uit de reeks was en is nog steeds Darth Vader.  Mr. Vader was gewoonweg evil.  We moesten niet weten waarom.  Hij gaf geen motivatie voor zijn kwaadaardige daden.  Hij was onverbiddelijk 'evil'.  In deze film moeten we het stellen met een slechterik op Disney-maat.  Teveel Bambi in Star Wars? Jawel, het kan.  Hebben we er spijt van? Absoluut niet!  Filmpje meepikken in Bangkok was een unieke ervaring.  Al zijn we niet snel van plan om nog eens naar een bioscoop te gaan in VIP-stijl.  Het heeft slechts weinig meerwaarde en de zaal zit nog steeds vol met anderen, die diep in hun zakje chips graven en daarbij hun gekraak door de zaal laten galmen.  We moesten hem zien, deze film.  Waarom dan niet op een unieke manier?

Morgen verlaten we Bangkok om binnen 2 dagen op een paradijselijk eiland te zitten, omringt door mangrovebossen met het rustige geluid van de golf van Thailand op de achtergrond.   Het zal onze episode I worden qua natuurbeleving in 2016.

Back with a vengeance

We hebben iets goed te maken.  Gisteren geen blog enkel een foto?  Jullie zouden nog kunnen denken dat we met vakantie zijn.  Daarom nu ongecensureerd,  gevoelige lezers opgelet: We're back. 

Laten we de dag beginnen met een unieke eerste keer.  Na een nachtje gebommel op de nachttrein komen we aan in onze topmetropool en onze laatste bestemming van 2015, Bangkok.  Onze vaste pitstop is het dakterras van de Riverview Guesthouse waar we ook zullen verblijven de komende 2 nachten.  Na het ontbijt en 2 americano's begeeft uw blogschrijver zich naar het kleine kamertje.  Op de food tour, die we de tweede dag deden, hebben we geleerd dat de Thai graag eufemismen gebruiken om duidelijk te maken dat ze naar de wc moeten.  Zo zou je kunnen zeggen dat je 'going to shoot a rabbit' of dat je 'going to water the flowers' in het geval dat je moet gaan plassen.  In dit geval moest ik eerder de groetentuin gaan bemesten.  In vele landen is er op het toilet geen wc-papier en enkel een sproeiertje.  In de Riverview Guesthouse hebben ze beiden.  Toch kon uw blogschrijver het niet laten en voor de eerste keer in zijn leven het sproeiertje gebruiken.  De waarzegger, die gisteren in het beeldenpark mijn hand las (een verhaal dat ik niet met jullie heb gedeeld), voorspelde al dat ik veel geluk ging hebben, maar dat ik vandaag mijn roosje ging kunnen reinigen met een speciaal sproeiertje: ik heb het echt getroffen.

Deze metropool kent geen geheimen meer voor ons.  We zijn er al vaste klant geworden.  Vandaag doen we, naar vaste gewoonte, een wandeltocht door Chinatown.  We kunnen maar niet genoeg krijgen van deze bruisende, fotogenieke buurt.  De geuren, de kleuren, de gezellige drukte in smalle steegjes.  Het is helemaal ons ding. 

We stellen vast dat 2016 het jaar van de aap wordt.  Overal worden afbeeldingen van apen verkocht tussen de typische rode lantaarns.  In de omgeving van Yaowarat road heeft alles een gezellig kitchy 'made in china special feel'.  De vele producten in kleine stalletjes en winkels lijken recht van de vrachtwagen gevallen en blijven botsen.  Tussen de prullen verkopen ze ook kwaliteit maar je moet ernaar op zoek.  Jolijn weet haar slag te slaan en koopt meters stof voor een appel en een ei.  Jolijn is tevreden met het extra gewicht in haar rugzak. 

Vorig bezoek aan Yaowarat road werden we verrast door de lekkere dimsum in een restaurant.  Vandaag ontdekken we een hele dimsum straat.  Het gezellige Chen Dim Sum charmeert ons.  In deze kleine familiezaak ontdekken we weer nieuwe dimsum en eet uw blogschrijver opnieuw een heerlijke gelakte eend met noedels en garnaal wontons.  Ge-nie-ten!

In de Riverview Guesthouse worden we vandaag onthaalt door een vriendelijke receptioniste.  Het is pure chaos in het hotel.  Ze bereiden zich voor op het waanzinnige dakterras nieuwjaarsfeest.  Wij zouden hiervoor een ticket hebben.  Dat wordt spannend!  De receptioniste is in goede doen en geeft onze kamer reeds om 12u30.  En douche is zeer welkom (eigen stank stinkt).

Vanmorgen was het 5u15 toen we uit ons bed werden gezet door de conducteur van de nachttrein.  Om 12u te behalen vannacht zoeken we deze namiddag wat rust en ontspanning in de vorm van, jawel, u raadt het al, een massage.  We willen echter het maximum uit onze Bangkok ervaring halen en we zien het wel zitten om eens zot te doen.  Cinema zou in Bangkok een heel andere belevenis kunnen zijn.  De cinemazalen bevinden zich meestal in grote winkelcentra en hebben een grote variatie in luxe.  In de VIP-zalen heeft elk koppel een eigen duostoel met verstelbare voetsteuntjes. Een massage van 15 minuten en een drankje en snackje zitten in de prijs van je filmticket.  Als we hier dan toch zijn kunnen we even goed hier naar de nieuwe Star Wars gaan kijken.  Om een ticket te bemachtigen reizen we deze middag met de metro en de skytrain naar Siam Square. 

Siam Square vertegenwoordigd al wat mis is in deze wereld.  De winkelcentra zijn gigantisch. Het contrast met de rest van Bangkok is bijzonder groot, alsook het contrast tussen arm en rijk.  De gezellige drukte van andere straten in Bangkok maakt hier plaats voor een hoge concentratie van multinationals.  De globalisering heeft ervoor gezorgd dat plaatsen zoals deze overal ter wereld hetzelfde te bieden hebben, nl. Een lege doos.  Starbucks, H&M, Zara, ... winkels die heel de wereld geïnfecteerd hebben met eenheidsworst.  We zien dat de middenklasse van Thailand zeer gretig ingaat op deze modernisering.  Massaconsumptie is overal en is overal even destructief.  Dat gezegd zijnde: Het is een fascinerend gebeuren.  De winkelcomplexen staan hier als rijhuizen naast elkaar. De skytrain loopt er middendoor.  Paleizen van overkill.  Het Paragon complex telt minstens 5 verdiepingen.  Om naar de cinema te gaan moeten we door de spiraal van roltrappen elke verdieping passeren.  We kopen ons ticket om morgenavond, op 1 januari, een VIP-filmbeleving te hebben.Het is decadent en speciaal. We weten niet wat ons te wachten staat.  Hopelijk alvast Engels met Thaise ondertiteling en niet omgekeerd.  Morgen weten we meer!

Si Lom Road staat in mijn geheugen gegrift als de plek waar ik de beste Thaise massage ooit had.  Ver weg van het kapitalistische verderf van de winkelcentra, in een klein massage-salon, wordt uw blogschrijver door een jonge Thaise vrouw tot het uitsterste van zijn pijngrens gekneed.  Spieren rollen weg onder de voeten, ellebogen, knieën en handen van de masseuse.  Een vreemd soort genot: tegelijkertijd inspannend en ontspannend.  Frankenweenie laat tegelijkertijd haar voetjes behandelen.  2 voeten door 2 pedicures tegelijkertijd.  Naar 't schijnt ook een speciale sensatie.  Ontspannen en min of meer gerecupereerd wandelen we terug naar onze guesthouse.  Tijd om nieuwjaar te vieren!

Mensen die me kennen, weten dat ik niet het grootste feestbeest ben.  Feesten associeer ik met te luide, veelal slechte muziek, 'koetjes en kalfjes'-gesprekken en overdaad.  Het moet anders iets speciaal hebben.  Het nieuwe jaar vieren met uitzicht op de Chao Praya in Bangkok.   De restaurantploeg heeft in elk geval goed haar best gedaan.  Een groot buffet met lekker eten, een partypakketje met made-in-china rommel, 2 drankbonnetjes en een gezellig tafeltje voor 2 aan de rand van het dakterras.  Het volk stroomt rustig toe... sommigen opgekleed of amper gekleed, anderen in hun beste backpackers outfit.   

2015 was geen memorabel jaar.  Er waren de leuke dingen en er waren de minder leuke momenten.  Qua samenleving gaat het er, wat mij betreft, op achteruit.  Er is minder verdraagzaamheid; er is een gezamenlijke angstpsychose rond terrorisme en er lopen nog altijd te veel mensen op deze planeet.   Het is heus niet allemaal kommer en kwel.  Het is soms ook lachwekkend als je ziet hoe klimaatorganisaties en politici in Parijs samen overeenkomen hoeveel graden de globale temperatuur mag stijgen.  Alsof we dit kunnen beslissen? Alsof de mens de thermostaat van de planeet gewoonweg wat moet bijdraaien.  Om te gieren is het.  Nieuwjaar in Bangkok heeft het fenomenale voordeel dat we 2015 zes uur sneller kunnen afsluiten en dus zes uur vroeger kunnen starten met 2016.  Dus 'appie ewyea' voor iedereen die het wil horen!

Het feestje draait op volle toeren.  Jonge Thaise meisjes dansen in hun ondergoed voor een zeer erbarmelijke live muziekband.  Het heeft iets.  Thaise gasten zetten een diadeem met flitsende lichtjes op en de iedereen blijft eten en drinken á volonté.   Ook ik drink een pintje meer dan anders.  Het helpt me om wakker te blijven en de vele prikkels te verwerken.  Frankenweenie heeft lucifers nodig om wakker te blijven.  Gelukkig kan uw dienaar haar genoeg entertainen.  Het is 5 voor 12.  Grote vleerhonden vliegen op uit de bomen voor de guesthouse.  Ze hebben door dat er iets staat te gebeuren.  3 ....2....1 Appie Ewyea!  Vuurwerk weerspiegelt op de rivier.  Het is een feestje.  Het wakkert mijn innerlijk conflict aan.  Ik bezondig me aan deze obscene decadentie in deze drukke stad terwijl ik liefst van al back to basics wil.  Op zoek naar de rust van de schaarse natuur die nog rest op deze planeet.  Daar heb ik niet veel nodig.  Soon Tom, soon! 

Fotoblog

Dagje zonder blog.  Samenvatting: ontbijt,  túktúk, Sala Kaew Ku, overdekte versmarkt, wandeling over Mekong kade, eten met Charlie, relaxen, nachttrein naar Bangkok.