Luigi and the Fish

Zo'n kleine 500 kilometers scheiden Namutoni en Windhoek van elkaar.  We zullen dit vandaag in één ruk afleggen.  Het beest loopt warm, de leeuwentemmer is alert en wakker.  Geen tijd te verliezen.  We checken, tot verbazing van het personeel, zonder ontbijt uit en rijden richting Tsumeb naar de 'Etosha-gate'.  We zeggen vaarwel aan Etosha.  Vraag ons als we thuiskomen niet wat we gezien hebben; maar eerder wat we niet gezien hebben.  Die lijst zal korter zijn.  Enkel het luipaard en de bruine hyena kunnen we niet aan ons lijstje toevoegen.  De 'Big Five' is toch een 'Small Four' gebleven.  Dat is voor ons enkel een reden om ooit nog eens terug te komen. 
We passeren nog wat 'kameelpeerden' en er is weer sprake van kleine bendevorming door bizarre helmkalkoenen op de weg naar de 'gate'.
Na de gate scheren we aan 120 km per uur over de asfalt.  Het beest is volledig tam nu.  We kunnen terug spreken over de Terios.  De Namibische snelweg bestaat uit slechts 2 baanvakken.  De tegenliggers rijden op het rechtse baanvak zonder een middenberm en doen levensgevaarlijke manoeuvres om trucks in te halen.  Het is opletten op de baan.  We ontbijten in de Otavi-mountains aan de kant van de weg.  Het is 7u30.  We gaan vooruit. 
De wrattenzwijnen zitten in de grasberm en de neushoornvogels vliegen over de snelweg.  We nemen stilaan afscheid van deze prachtige natuur.  Slechts in 6 uur bereiken we Windhoek.  We komen aan rond half één.  Veel vroeger dan verwacht.  We navigeren in de stad alsof we het de normaalste zaak van de wereld vinden.  Windhoek is een grote stad, uitgestrekt over een aantal heuvels.  Er is best wel wat sfeer en we worden vriendelijk onthaald door de gastvrouw van Casa Piccolo in Klein Windhoek, waar we onze laatste nacht zullen spenderen.  Het is een gezellige guesthouse, dat dicht bij de weg naar de luchthaven ligt. 
We bezoeken de lokale 'craftsmarket' in Tallstrasse.  Je vindt er heel wat fairtrade producten en het personeel is supervriendelijk.  Op het binnenplein vliegen wat lovebirds rond.  Windhoek is best wel prettig.
We zijn blij dat we opnieuw op het internet kunnen.  De trouwe bloglezers ook.  We kunnen opnieuw 'skypen' met het thuisfront.  We kondigen aan dat we morgen onze aftocht zullen inzetten. 
Bonte avond in Windhoek: dat moet gevierd worden met een gezellig diner.  Niet dat we een gebrek aan gezellige, en uitgebreide, diners hebben gehad deze reis, maar het is nu eenmaal de laatste kans om te genieten.  We eten onze buikjes rond bij 'Luigi and the Fish'.  Het restaurant verbaast ons met zeer lekkere gerechten en we overlopen gezellig de afgelopen 5 weken.  We hebben zoveel gedaan tijdens deze vakantie dat we slechts halverwege de reis geraken tijdens de maaltijd.  Het was een fantastische ervaring. 
Nog even snel op Skype en dan het bed in.  De valiezen zullen we morgenvroeg wel inpakken.