Terios

Virgin Atlantic, het geesteskind van Richard Branson.  Je weet wel die gekke miljonair die al een reisje naar de maan heeft geboekt.  Richard weet wel van aanpakken.  Als we het vliegtuig zien waarmee we naar Zuid-Afrika zullen vliegen, zijn we meteen onder de indruk.  Op de neus van de gigantische airbus staat een afbeelding van een pin-up met de tekst: 'Flagship of the UK.'  Knap toestel.  We wachten nog even aan de gate.  Het volk blijft maar toestromen, ... of niet?  Slechts 75 passagiers zullen ons uiteindelijk vergezellen tijdens de vlucht naar Kaapstad.  75 mensen op een vlieger die gemakkelijk een paar honderd man kan vervoeren.  Plaats genoeg dus. Om stabiel te kunnen opstijgen moet iedereen op de 'designated seats' gaan zitten.  Daarna, oh heaven!  Even een dutje doen op de middelste rij van drie stoelen, zalig.  Jolijn slaagt er zelfs in om bijna 5 uur aan één stuk te slapen.  Iets waar ik nog nooit in geslaagd ben, ook nu niet.  De vlucht benaderde de perfectie tot we het eten voorgeschoteld kregen.  Daar mag Richard nog wel iets aan doen (al verwacht je van Engelsen geen wonderen op culinair gebied).  Een schoteltje stoofvlees waarbij je moet zoeken naar de minuscule brokjes rundvlees die bedekt worden met een sompig stuk deeg.  Jamjam....  Maar dat kan de nachtrust niet bederven.  Uiteindelijk leek de vlucht naar Kaapstad een stuk korter dan die naar Londen.  Weinig turbulentie en een zachte landing. 
Welcome to Cape Town Airport!  Wat zijn ze toch vriendelijk allemaal.  En wat meer is: wat gaat het allemaal toch bijzonder goed vooruit.  In no time hebben we onze bagage, geld gewisseld en staan we aan de counter van Europcar om onze auto op te halen.  Alles gaat zo snel dat we zelfs veel te vroeg bij Europcar aankomen en we dus nog even terug naar de inkomhal van de luchthaven gaan  om een SIM-kaart te kopen en nog wat rond te hangen. 
Mikael van Europcar handelt alles netjes af, smeert ons nog een GPS aan, vertelt ons dat we onze VISA-kaart maar best wegsteken voor de verdere reis (kostelijk zo'n huurauto) en stuurt ons alleen op pad naar de Daihatsu Terios.  Met de sleutel in de hand, gaan we op zoek in huurwagenland naar plaatsje F18.  Jolijn panikeerde toen ze dacht dat het een rode auto was.  Ze lijdt aan een bijzondere fobie, namelijk de ikstapnooitineenrodeauto-fobie. Wat dat ook mag betekenen?
En ja hoor, daar staat die dan: De neutraal grijze Daihatsu Terios.  Een godsgeschenk op 4 wielen (alé nu toch nog he, laten we hopen dat die dat volhoudt).  Juich oh juich, het ding heeft nog een volwaardige reserveband ook.  Hopelijk moeten we deze nooit gebruiken.  Nog een paar foto's met het 'machien' en dan vertrekken maar.  Links rijden, rechts schakelen, op de weg letten, niet ambetant worden van de GPS, ....  Valt eigenlijk goed mee dat links rijden.  Af en toe denk je nog wel dat je stuur rechts staat en schat je het midden van de baan wat verkeerd in.  Wat overigens tot hilarische reacties lijdt bij je lieftallige vrouw. 
Recht naar de eerste bestemming: 'Sunset on the Rocks'.  Heden eerder 'Rain on the Rocks'.  Ons hoor je echter niet klagen.  Brian, de gastheer, verwelkomt ons en heeft direct een tip om even naar Houtbaai te rijden om te winkelen, terwijl Paul onze kamer nog even poetst.  Want ook hier waren we weer goed op tijd (lees te vroeg).  Van een Afrikagevoel kan je moeilijk spreken als je in zeer Westerse omstandigheden kan winkelen in een Spar.  Het enige dat anders is: Hier hebben de zwarten de laagbetaalde jobs.  Soit, luxe is het wel, winkelen in een supermarkt. 
Na de Spar rijden we verder het centrum van Houtbaai in.  We zetten ons aan de haven.  Hier bruist het, ondanks het slechte weer, van de sfeer.  We lopen langs de vissersbootjes, trekken al een paar foto's en maken dan dat we terug gaan want de wind blaast ons bijna de baai in.  De buikjes grommen.  Boven de vismijn is een seafood-restaurant.  Bediend door Kevin met de grote voeten (we schatten ongeveer maat 52 of zo, overzetboten), kiezen we voor een Hout Bay Chowder, gemarineerde, gegrilde calamaris-steak met een overheerlijk sausje van tijm, look, boter en citroen (Jolijn) en een deepfried stukje Afrikaanse witte vis (Tom).  Smullen, smullen, smullen.  Richard Branson zou hier beter wat inspiratie komen opdoen. 
De chowder is een romig zeevruchtensoepje dat ons wat doet terugdenken aan de Clam Chowder van San Fransisco.  Heerlijk!
Zeer voldaan gaan we naar ons adresje in Llandudno baai, waar we lekker nagenieten van het prachtige uitzicht over de Atlantische Oceaan.  We zijn er helemaal klaar voor nu.  Nog even de reisstank van ons af wassen en een goed nachtje slapen.

Bumpy!

Ahhh, een aangename rit naar Zaventem met taxi Frank.  Ruim op tijd vertrekken, veel te vroeg aankomen.  Eerst even vluchtinfo checken.  Lekker relaxed...  AAAAAAAA!  Vlucht naar Londen van 15u25 afgelast!  Duizend bommen en granaten!  Help!  Help! 
Als 2 bliksemschichten schieten we naar de helpdesk van British Airways.  Geen probleem mijnheer, we zetten jullie gewoonweg op een vlucht die binnen 30 minuten zal vertrekken.   Ruuuun! 
Bagagecheck, blijkbaar weegt het monster vandaag maar 18 kilo.  Geen probleem dus.  Het monster zal rechtstreeks naar Kaapstad kunnen.  Daar zijn we dan toch even vanaf.  Op naar het volgende obstakel, de securitycheck, niet gehaast we hebben weliswaar 10 minuten.  Gelukkig is de rij niet zo lang.  ...laptop uit de zak, uitkleden, ....  En dan nog het alarm laten afgaan.  Leuk, dan krijg ik toch nog die gewenste massage van een man van middelbare leeftijd voor mijn vertrek.  Blijkbaar ben ik toch geen terrorist.  Op naar de gate dan maar. 
Geen vliegtuig aan de gate.  Dan toch te laat gekomen?  Nee hoor, de lieftallige stewardess informeert ons dat de vlucht vertraging heeft opgelopen.  Tijd voor een koffiepauze!  Het leven gaat al snel genoeg.  Gaan we met vakantie en dan slagen ze er toch nog in om ons af te jagen.  De Chai Latté van Starbucks maakt veel goed. 
Nu kunnen we echt beginnen ontspannen.  We hebben een vlucht vroeger naar Londen.  Zeker genoeg tijd dan. 
All on Board:  “Ladies and gentlemen welcome to British Airways.  We regret to inform you that the flight will be delayed due to weather conditions.  We will be parking here for 20 minutes before we take off....
Ladies and Gentlemen, thank you for your patience.  We will take off now.  Please enjoy this extremely bumpy flight to Heathrow London.  Try to enjoy yourself while we circle the city several times making the flight twice as long as expected.”
Man man man, wat een ***vlucht.  Nog nooit zo'n miserabele vlucht gehad.  Het vliegtuig bleef maar twijfelen tussen Londen en Brussel.  Een beetje turbulentie zorgt altijd voor wat afwisseling.  Gelukkig stelt de bekwame piloot ons af en toe gerust: “Please stay seated as we experience some turbulence.  Because of the turbulence, you will not be able to go to the lavatory.”  Super, toch?
Uiteindelijk landen we op Heathrow zo'n 2 uur vóór de planning.  Alle verhalen over Heathrow lijken ons lichtjes overdreven.  We vinden gemakkelijk de weg naar onze terminal en worden daar onmiddellijk geholpen bij het inchecken voor onze vlucht.  Veel tijd om te genieten van het 'terminale' leven.  Een sushi hier, een winkeltje daar.  Hier is dat vakantiegevoel weer.  En nu, op naar Kaapstad!

Het gevecht met het monster

Zaterdagavond, nog lekker gaan eten.  De buikjes goed vol.  Recht naar huis nu, het is al 21u en we moeten nog inpakken. 
Inpakken, mja.  Dat valt niet mee.  We hebben alle kleren, kampeergerief, kabeltjes, boeken, wasgerief, medicatie, .... op bed gelegd.  Oei, miljaar, slaat dat tegen.  Heel het bed vol.  Daar gaat onze wens om alles in 2 middelgrote zakken te steken.  Toch het monster uit de kast halen dan? 
Het monster is een grote bruine verharde zak met wieltjes.  De zak op zich weegt al een goede kilo of 4.  Geen andere optie mogelijk.  De trekkersrugzak verdwijnt opnieuw de kast in en we laden het monster in.  Termarest hier, tent daar, kledij, .... 
Dan is het tijd voor de harde realiteit.  We halen de weegschaal boven.  De eerste realiteit is ons eigen gewicht dat de weegschaal moet dragen.  Daar tellen we dan het gewicht van het monster bij.  Gelukkig wegen we niet elke dag zoveel. 
2de realiteit: het monster weegt zo'n 25 kilo.  25 kilo! Dat is minstens 5 kilo teveel.  Wat nu?  Een moment van bezinning.  Eerst wat verdwaasd naar de zakken staren en vervolgens zoeken naar een oplossing. 
De zwarte sportzak weegt slechts 14 kilo, maar zit wel propvol.  Doel: Sportzak en monster in balans brengen.  Veel gewissel, en dan terug op de weegschaal.  Mmmh, dat haalt niet veel uit.  We herhalen de oefening nog een paar keer en komen dan tot de vaststelling dat we de situatie toch anders moeten aanpakken.  We proppen al het mogelijke kampeergerief in het monster, en de kleren in de sporttas.  Eureka, het is ons gelukt.  Ondertussen wel al 2 uren verder.  De zakken wegen nu elk zo'n 19 kilo (Jolijn toch kunnen overtuigen die 10de T-shirt terug in de kast te leggen). 
Volgende uitdaging:  De bagage in de koffer van een Daihatsu Terios(ke) te krijgen.  Dat wordt ongetwijfeld spannend.  Daarover in volgende blog meer.
Nachtje slapen en dan:  'Come fly with me, let's fly, let's fly away ...'.

Nog een weekje te gaan en het is zover!  We vertrekken op een avontuur van 5 weken door Zuid-Afrika en Namibië.  Via deze blog zullen we trachten jullie op de hoogte te houden van onze dolle belevingen.